Alle inzendingen van Ladylove

uitkijkend over wijd gestrekt land dat nog altijd in diepe rust verkeert banen zonnestralen zich 'n weg door een grijs wolkendek vol herinneringen hoe ik op mijn hurken zit met armen wijd open wachtend op mijn kleine meid die mij in mijn armen vliegt nog altijd sta ik daar…

Je hebt te weinig lief zeg jij in het voorbijgaan even ben ik stil is dat zo denk ik het is niet dat ik niet lieven kan ik ontbeer al even het lijkt alsof de magie is uitgedoofd, of toch zie ik daar nou 'n twinkeling zeg je, verlegen glimlach ik voel hoe m'n wangen blozen jouw woorden, ze zoenen…

het maakt niets uit hoeveel lentes jouw leven telt want plots is zij weer dat kleine meisje dat kleine meisje vol hunkering naar daar staat ze…

dat het spiegelbeeld je verbaasde was van alle tijden het licht danste vrolijker dan voorheen zo ook de kleur die de maat aangaf was deze keer niet uitgegleden…

na 'n telefoontje vol paniek over 't kwijt zijn van haar pinpas haast ik mij naar het huis van negentig plus daar vlij ik neer op de bank en vind het boek ' Poëzie op Pootjes' met daarin mijn naam 'zal ik je mijn gedicht voordragen ' vraag ik aandachtig luisterend wordt ze weer rustig nu belt ze mij iedere dag om te vertellen…

Het waren niet haar getekende wenkbrauwen haar zwart omlijnde ogen noch haar donkere wimpers haar met zorg uitgekozen neusring haar prachtige boezem, in welke ik graag zou willen verdwalen, haar geil getuite lippen die mij eventueel zouden kunnen verleiden Nee, het waren haar haren die zorgvuldig verborgen zouden blijven achter haar tijgerdoek…

volg ik jouw sporen sporen van vergankelijkheid die aan jou toebehoren welke mij vertellen hoe jij gevaren bent welke keuzes jij gemaakt hebt en welke niet het hoe en waarom zijn weggelaten al wat rest ben jij zelfs als er mist op komt zetten ben je niet ver weg want jij woont voor altijd binnen in mij…

zwemmend in 'n zee van pijn die onophoudelijk lijkt scheurt de dag open zo lijkt deze nog langer dan dat hij geschreven wordt kleurt het de ochtend grijs in de zoektocht naar verlichting is er niets zo helend als 'n liefdevolle omhelzing van jou…

gelijk twee vlinders die draadloos om elkaar heen dansen tot op de toppen van hun kunnen gelijk een tango waarbij haar hart tegen 't zijne bonst nog voor de eerste stap is gezet gelijk een moeder die haar kind zoogt na het negen lange manen binnenin te hebben gedragen gelijk die twee-eenheid van het voelen en het mogen zijn…

zij rijdt 't avontuur tegemoet gedragen door alles wat vleugels heeft baant zij zich een weg door principes die aan de kant geschoven lijken voor nu kleurt de grauwe hemel zacht daar zij straalt als nooit tevoren…

dat het spiegelbeeld je verbaasde was van alle tijden het licht danste vrolijker dan voorheen zo ook de kleur die de maat aangaf was, deze keer niet uitgegleden…

Daar fietst het meisje met een wervelwind in haar hoofd straten tillen haar op terwijl zij steevast lantaarnpalen telt haren wapperen haar na nu zij door de lucht trapt op weg naar het onbekende…

ik mijmer kringen in de vijver zonnen in het gras sculpturen aan de horizon bladeren verwoorden onuitgesproken zinnen die kleur geven aan datgene dat tot voorkort voor onmogelijk werd gehouden, vooral nu toch spreken tongen niet van het kwade zoals dat serpent zou hebben geschilderd verkiest zij blindheid boven roem daar haar glas immer half…

een onmiskenbaar iets niet uit te sluiten noch te bestellen of toch ,.. ondraaglijk lijden zoekt toevlucht tot gepland of ongepland, daar ze niet van wijken willen weten in hun hoofd is 't overvol genoeg basta finito hoe vreemd is het als de dood op jouw deur klopt ben jij dan klaar of ben je als de dood ik in ieder geval niet…

een heilig getal draagt zij om haar ranke gebruinde vingers als teken van met deze hand schildert zij doeken vol verhalen die je kunt horen zij fluisteren gedichten van heel ver weg door haar vertaald vanuit haar ziel…

zachtjes dwarrelen gedachten roerloos naar benee nu de herfst heeft ingezet is er geen houden meer aan bladeren waaien rechtsom zelfs nu het tij is gekeerd even meegaand lijkt de zon die de lokken streelt van hen…

Ik sla mijn vleugels uit en zweef over zonnestralen op zoek naar 'n glimp van toevalligheden dansend in schoonheid die de natuur ons aanreikt toch ontbreekt die ene glimlach dat liefdevolle gebaar van open armen zo uit het niets nog altijd zwerf ik rond en zal niet rusten voordat ik die blik weer gevonden heb om je uit…

Hoog in de boom neemt ze plaats om even tot zinnen te komen even maar want spoedig zal zij sterven op een wolk van zijde…

Ontspoorde zielen. zijn al even de draad kwijt op automatische piloot dwalen zij door dat, wat leven heet al langere tijd helt de balans over naar de donk're kant niet wetend hoe boven te komen, happend naar adem die lijkt te stokken verliezen ze langzaam grip op de realiteit moe van het dagelijkse gevecht, dat nooit helden op zal leveren…

ik had je hand in hand willen betreden je kinderen thuis willen brengen toch liep 't anders, anders dan gedacht 'heilige' grond verzadigd met verdriet in de loop der tijd overwoekerd overwoekerd met al er groeit en bloeit zingen vogels er in 'gepaste' stilte gelijk begraven verhalen die nooit meer 'n luisterend oor zullen vinden…

Langzaam gingen de luiken dicht gelijk 'n egel, stekels op en zo verborg ze haar gezicht in haar handen daar vertrouwen was beschilderd rennend in een cape met capuchon was hoe ze zich nog buiten vertoonde maar groeten, deed ze niet weer daarvoor was het bos te donker…

'n onbeschreven blad, ging vol idealen de uitdaging aan onmogelijk voor te stellen hoe het precies zou zijn de inzet honderd procent, vrede was de missie in een land dat je vreemd was zo ook de verwikkelingen als 'n vlieg raakte je langzamerhand verstrikt in het web, dat oorlog heet van vrede leek geen sprake, toen granaten om de oren vlogen…

kwam ik je tegen en schrok nog niet eens (meer) het deed me eigenlijk niks je bent alweer gekrompen rimpels tekenen je gezicht er werd geen poging meer gemaakt om te zoenen (eventueel) er werd gebabbeld gebabbeld over mijn zoon hoe volwassen hij is geworden dat was alles wat er uitgewisseld werd na elkaar, een half jaar, niet te hebben…

morgen zal alles beter zijn want morgen is nog niet vandaag en zeker geen gisteren nee zeker niet maar morgen zal de zon je wakker kussen en je omarmen in je bed opdat je je glimlachend uitrekt omdat je weet je weet dat de morgen is aangebroken de morgen vol verrassingen waarvan je het bestaan nog niet gewaar bent wetend dat het nabij…

'n begrafenis is 'n optelsom van hoe je het gedaan hebt tijdens je leven hoe geliefd je was je werd gewaardeerd als buur, collega, vriendin, want er is geen tijd voor onmin oud zeer is voorgoed onder 't tafelkleed geveegd en je weet 't niets dan goeds over de doden tranen worden geplengd anekdotes worden opgehaald want je was zus…

Vandaag is niets anders dan morgen, of gisteren edoch toen ademde je nog,... ik mis je…

Ik plak een pleister 'n pleister op de wonden één voor één haal ik 't plastic er af opdat 't kleven zal blijven kleven op de benen op de armen op de buik en op de rug, naar gelang de wond 't heftigst bloedt Of ik zal je verbinden met alle liefde verbinden je verdriet doen stelpen een schouder voor je zijn je geruststellen wanneer je…

Toen ik eindelijk besloot te gaan genieten van de zomer bleek deze over datum dus nam ik me voor herfst bij de kladden te grijpen maar waar zaten die eigenlijk winter waaide aan mij voorbij daar 't leek of ik bevroren was gelijk 'n ijskristal nu hou ik mijn adem in onverhoopt wachtend tot lente haar entree doet…

Hoe vertaal je verdriet het gemis in alle kleuren het regent doorzichtige tranen evenals de mijne de dood heeft huisgehouden het raakt, het raakt diep het zet me met mijn beide benen op de grond het confronteert me met mijn eigen sterfelijkheid met het achterlaten van met het grote onbekende is 't 'n groot zwart gat waar ik vanaf kinds…

Liefje mijn liefje mijn hartendiefje ik heb je lief mijn liefje mijn liefje liefje mijn lief nu heb je al dagen de vaat niet gedaan en heb je vanmorgen de vuilniszak laten staan en lag er overal koffieprut tot in de gootsteen ik vraag me af waar gaat dit heen liefje mijn liefje mijn klein hartendiefje ik heb je zo lief mijn liefje…