Alle inzendingen van Ladylove

verstrengeld door liefde lezen zij elkaar in de weerspiegeling van de zee maren in de wolken zonneklaar blijkt dit nu allemaal passé hij leest zijn pijn in haar ogen blaam kruipt op vanuit zijn ziel probeert hij ze kussend te drogen wat eens solide was nu zo schriel lijkt deze magie doorbroken nu hij vaker in cirkels praat 's nachts…

vandaag lees ik de laatste bladzij onopgemerkt gaat dit jaar over in herinneringen van allerlei van ontluikende lentekleuren overgaand in schaars geklede zomer bracht de herfst regen die overging in een witte deken nog voor de winter zijn intrede deed, zal de avond opgaan in 'n kleurrijk palet dat het nieuwe jaar welkom heet…

de kleur van jouw hart schijnt volop nu het je voor de wind gaat na woelige baren te hebben doorstaan bestraat jij je een weg die in het verschiet ligt niet wetend dat het zou veranderen van doodlopende straten tot een doolhof langzaam verstrikt in een web waarin het ene gat gedicht wordt met het ander menslievendheid wraakt jouw kern…

verleid me met jouw woorden die samenvloeien in zinnen welke langzaam versmelten tot 'n ritmisch gedicht al lezende omwikkel je mij sluip je bij me naar binnen bekoor je mij net zolang totdat je mijn hart veroverd hebt…

waar zijn de kleintjes van wie hun onschuld werd gestolen wiens kleren zienderogen vergrijsden bij het opspelden van een ster werd het licht in hun ogen gedoofd toen angst zich meester maakte was het leven nog speels de ene minuut werden ze weggerukt bij de volgende vroegrijp door een onbegrijpelijke ideologie die de wereld verstilde…

Opgezweept door de muziek dans ik op de tonen van de ochtend adem met volle teugen de nummers van de TOP2000 verrassen sommige stukken mij die me nog niet eerder ter oren waren gekomen, zing ik anderen luidkeels mee verbroederen de klanken groot en klein tot een muzieklievendvolk die dagen omdraaien met de nacht om extra van hun favoriet…

ik huil jouw tranen aangezien de jouwe zijn drooggevallen verstrikt in de verbintenis van het web voer je stuurloos door de grachten van harteloosheid en onmacht glijdt begrip aan je voorbij moet je duiken voor lage bruggen die je haast overboord kieperen niet wetend waar deze reis eindigen zal, veeg ik de scherven alvast bijeen die een…

Toen ik jou daar in het gras had gevonden, begon ik mijn eerste zonde, mijn hart was verpand, door liefde overmand overviel het mij daar te stonde mijn muze was toen geboren kon haar met mijn muziek bekoren hoe ik haar ook schreef, in mijn handen wreef, voelde ik me toch verloren jouw leven was daar, ik hunkerde almaar van jou in mijn…

veilig binnenin werd je al die maanden gedragen van onzichtbaar naar voelbaar groeide je waardig vele zonnen en manen later werd jouw komst ingeluid met muziek als door engelen gezongen zag jij het eerste levenslicht en huilde 'n nieuw sterretje is geboren die voor altijd in ons midden schijnen zal…

vlieg op vlieg op dans hoog boven onze hoofden zweef en dans op de melodieën van de wolken hoor en geniet van de harp die engelen aanroept scheren en zwierend door de sneeuwvlokken heen walsend uit zicht…

nu de aarde de maan verduisterd heeft laaien de gemoederen weer op bomen staan er bevroren bij evenals de meerkoetloze vijver ijsbloemen staren vragend naar omhoog waarom de maan ze niet kussen wil staat het riet roerloos aan de kant wat rest is een onheilspellende stilte…

de kleur die uit jouw pen kwam voorspelde niet veel goeds hij was er naar gaan staan niet toegankelijk voor anderen daarmee werd de toon soms snel gezet, te snel doch vlijtig en accuraat vlogen jouw ogen over de letters die vraatzuchtig alle beelden tot zich nam deze reconstrueerde totdat de pen stopte, men de adem inhield op wat er komen…

in de vooravond lijkt het alsof de maan de voetstappen volgen zou, raakt zij toch uit het zicht daar de oranje gekleurde lucht een beladen nacht verraadt verminderd het zicht evident kraakt iedere stap helder in het witte paradijs dat schittert gelijk een zee aan diamanten…

ik sla de dekens op open de gordijnen en vind de grijsheid op de stoep het had aanzienlijk wat bezems gekost om deze uit m'n leven te vegen gisteren was alles kleurrijk opgedroogd maar ben vannacht toch weer ondergesneeuwd…

de stilte knaagt is ongehoord en onbegrepen daar het verbond intens was voor het leven moederinstinct juist nu geborgen in armen van engelen rust zij zacht *~ IM Elsa Tisseur ~*…

overvallen door een stem zo puur als zuiver water dat ontspringt bij de bron begint zij te zingen 'n bariton valt haar bij zetten andere leden in zo ontstaat een meerstemmig koorgezang als door engelen vanuit 't diepst van hun ziel geïnspireerd door: http://www.youtube.com/watch?v=SXh7JR9oKVE…

begroet door het roze ochtendgloren rekken wolken zich uit als de krant zich opengevouwen aandient om het gedrukte nieuws te openbaren het regent letters vol ongeloof en afschuw over hoe onveilig de wereld is heel ver weg maar ook dichtbij zijn onzichtbare grenzen overschreden blijft de pijn voor nu verborgen daar het brein dit nog…

samengevoegde letters maken woorden woorden met precisie gekozen met opzet gemanipuleerd hoewel ze niet letterlijk kunnen steken doen ze onderhuids niet minder zeer in tegendeel als 'n gifslang kruipt het langzaam maar zeker rond,zich bezit makend van iets dat nooit het zijne was…

zij kust de tranen op zijn wangen hij streelt teder haar gezicht knuffelen zij innig vol verlangen in het vroege avondlicht zeven lange jaren moest het duren voordat zij elkander zouden zien telden steevast alle uren veelal dagdromend bovendien hoe de zon volop schijnen zou zij door 't gras zouden springen kleurde de dageraad korenblauw…

het ruikt naar groen nu hij toch in huis is gehaald speciale plek is vrijgemaakt om hem te plaatsen dozen komen uit de diepe kast tevoorschijn waar in een oud handschrift 'Kerst' op staat geschreven ornamenten verpakt uit een ver verleden doorgegeven aan de tijd die ons resten zal dat zilveren vogeltje op knijper met staartje mocht niet te…

als bladeren aan de bomen zo zeg ik jou gedag stuur je wolken vol met dromen die je nog niet eerder zag laat me je groeten middels zonlicht of een regenboog misschien door dit zelfgeschreven gedicht of tot we elkaar ooit weerzien Tot dan…

het wassende water stijgt tot ongekende hoogtes doet boten uitrukken voor dingen van alledag overledenen ontkomen niet aan natte voeten nietsontziend de stroom die hen overweldigt dagelijks peilen zij de grond hopend dat de zee haar armen opent daar zij niet met zeebenen werden geboren…

bij wit dageraad wordt er onverhoeds een lijnenspel uitgezet de bandbreedte als spoorzoeker opdat we niet zullen verdwalen voetsporen worden overreden als de fietser zich 'n weg baant over een verborgen spiegel…

In galakostuum staan zij naast elkaar te schitteren vol verwachting kijken ze uit naar de intocht van de sneeuwkoningin trots zullen ze buigen…

klein en fragiel ben je betoverend jouw schoonheid dwarrel je ingetogen over velden en wegen niet wetend waar jij je neervlijen zou zachtjes kus je Moeder Aarde…

jouw integriteit bleek een façade met het naken van de winter viel jouw masker als krakelee uiteen in ontelbare stukken schone schijn welke het daglicht niet kon verdragen je verpulverde zienderogen langzaam daalde het stof neer…

kan ik naar waarde worden geschat overgoten door kristallen draai ik in mijn element zien mensen mij voor wie ik ben knikken vol bewondering naar mij, de ijskoningin…

Model achter glas bevriest ondanks minirok toch niet helemaal…

ik heb de kerstboom buiten gezet opdat hij wortel kan schieten er wordt sneeuw verwacht, wat 'n pret voor de kinderen om van te genieten ik kan jouw adem duidelijk lezen nu je hier zo voor mij staat de klok geeft aan dat jij moet racen een gat geslapen in de dageraad ik hoor het geklaag over de kou over hoe je niets meer kunt doen we…

de dagvorstin kust me wakker ze oogt winters in de morgen voelbaar ingeboet aan kracht schijnt ze uit volle borst laatste bladeren zoeken naarstig houvast om hun trouw te offreren aan hem die hen voortbracht kleurrijke herfst ligt ondergedompeld in een zee van ijskristallen witte walm steekt af tegen de dageraad…