Netgedichten

netgedicht (nr. 36.844):

Ongewis

verstrengeld door liefde lezen zij elkaar
in de weerspiegeling van de zee
maren in de wolken zonneklaar
blijkt dit nu allemaal passé

hij leest zijn pijn in haar ogen
blaam kruipt op vanuit zijn ziel
probeert hij ze kussend te drogen
wat eens solide was nu zo schriel

lijkt deze magie doorbroken
nu hij vaker in cirkels praat
's nachts loopt rond te spoken
niet wetend waar dit heengaat

klampt zij zich vast aan hun verleden
hoe hij zorgen uit haar gezicht wreef
zich laafde aan talloze schoonheden
de liefdesverklaringen die hij schreef