Alle inzendingen van Ladylove

het gehuil is niet van de lucht maar dringt door tot op het bot grijze nevel nadert de grote stad spreidt zich uit met diepe zucht onheilspellend schijnt het dwaallicht tikt een rijs zachtjes tegen een zerk klinkt geritsel van bladeren dichterbij daar gehoor het overneemt van 't zicht penetrant de geur van vergetelheid onder de voet gelopen…

de kink die in de kabel kwam doordat jij al was verguisd en ondergekotst bleek groter dan ik op het eerste gezicht kon vermoeden welke kleine plassen leken ontaardden in grote modderpoelen waar laarzen dieper in wegzakten reikte jouw hand naar iets tastbaars om niet weg te zakken in datgene dat jezelf veroorzaakt had keek ik rustig…

het in de schoenen geschovene valt haar slecht daar ze geen maat drieënveertig heeft geweldige leugens ontpoppen onophoudelijk in een smerig gesponnen web waarvan de daadkracht allang verlopen is hangt de uitgekauwde waarheid aan 'n zijden draadje…

Overrompeld zijn openheid was donkerder dan zij voor ogen had gehouden het begon vederlicht vol ruimte en respect naarmate hij dichter tot de kern kwam bleek hij toch niet zo ruimdenkend als hij in haar hoofd rond dartelde stoïcijns gekleurd zijn kijk bewolkt de toekomst was zij zo blind geweest…

zijn openheid was donkerder dan zij voor ogen had gehouden het begon vederlicht vol ruimte en respect naarmate hij dichter tot de kern kwam bleek hij toch niet zo ruimdenkend zoals hij in haar hoofd rond dartelde stoïcijns gekleurd zijn kijk bewolkt de toekomst was zij zo blind geweest…

de kou tikt op de ramen hoor hoe de hemel schreit en haar aarde bedekt met witte tranen kil haar gemoedstoestand, omringd door stilte die zachtjes door de pijn snijdt brandt binnenin het verlangen naar immense rust…

jouw weerspiegeling lijkt eindeloos wanneer ik uiteindelijk de moed heb gevat om erin te kijken, wie is zij, deze vrouw die mij met holle ogen aanstaart raken haar handen je voorzichtig aan waardoor het beeld vertroebelt wast ze haar handen in onschuld doch neemt de zonde langzaam bezit als een slang die door haar lichaam kruipt wordt…

de geur van vers gedraaid kleurpotlood bekruipt haar en langzaam sijpelt het door tot in 't diepst van haar ziel terwijl ze haar ogen sluit nemen gedachten haar mee naar vroeger tijden twee handjes die voor het eerst een potlood vasthouden waarmee ze de oorlog uit haar leven kleurt…

de tijd stokt alsof er minder seconden in 'n minuut gepropt zijn is het moeilijker beklemmender waar de grens ligt om er een halszaak van te maken, of om erin te berusten neem ik nog een allerlaatste teug bekijk de zon die adembenemend mooi opkomt…

Zwarte krullen rode jas bonte laarzen zwarte tas witte dopjes in haar oren om al gapend haar muziek te horen sensuele lippen kleur bloedrood op 't andere perron maakten mij monddood…

In alle vroegte doen je dromen je ontwaken door met goud te strooien over het uitzicht vogels vliegen al kraaiend over want de stad is nog in slaap zacht kust de zon het aangezicht stilletjes golft het vochtige gras aangeraakt door de ochtendwind gaan sprankelende parels op in het grotere geheel…

ik fiets tegen een boom op en vervolg mijn weg omzeil de wolken met benen in de lucht berijd de hemel langs de sterren tot aan de poort die voor mij gesloten blijft steevast fiets ik mijn weg naar benee met wind in de rug hervat ik mijn tocht op het asfalt totdat ik daar ben *…

het regent in mijn hart terwijl de zon vrolijk oogt heb ik wel genoeg tegen je gezegd hoeveel ik van je hou, en hoe mooi je bent wanneer de ochtend zich uitrekt en jou zachtjes aanraakt door de lichte gordijnen het regent in mijn hart weet niet of er 'n paraplu bestand is tegen deze enorme bui ga met een leeg gevoel verder tot ik me laat…

hoe zwaar is de rugzak die hij tillen moet torsend tot in lengte van dagen loopt hij meer gebogen daar het geduchter weegt dan voorheen totdat dagen gaan korten bladeren verschieten wordt het besluit genomen ik heb genoeg geleefd ~* Antonie Kamerling hij werd maar 44 jaar † *~…

zorgen zijn voor morgen pardoes schept ze haar bord vol onzin bloemen zet ze bij het grofvuil plant bomen op z'n kop wrijft droogte uit haar ogen tuit ze haar perfecte lippen rood hangt haar jas aan de wilgen blootsvoets verdwijnt ze in de ochtendzon…

zachtjes lopen twee vingers over de nek door mijn haarlijn ogen knijpen samen evenals schouders die zich optrekken onoverkomelijk het kippenvel dat opkruipt vanuit het niets ontluikt er een brede glimlach als mijn blik de jouwe deelt…

vol overgave lig ik in het rulle zand langzaam varen donkere wolken voorbij waarachter een sterrenhemel schuil gaat voor de kust knipperen lichten groen en rood geduldig wachtend op wat er komen gaat…

onverhoeds neemt eenzaamheid bezit, veegt alle woorden uit van binnen, waardoor niets rest dan... kille leemte…

Ik wil dat het stopt met regenen met regenen in mijn hoofd de pijn, de pijn te doorgronden niet opnieuw deze gang deze gang te hoeven maken waar onmacht overwint het zachtjes ten onder gaan ondanks het vastklampen aan terwijl de voorbodes zo duidelijk waren…

woorden die geboren worden vallen bij het opstaan in het niets stralen die me wakker strelen warmen de ziel dat is tenminste iets vogels die voorbij vliegen al krijsend in 't ochtendblauw brengt de morgen mij naar later misschien ook wel naar jou…

maandag meeuwdag meeuwdag schreeuwdag op het moment dat ik ontwaak pikkende meeuwen meeuwen die schreeuwen want het is vuilnisdag vandaag maandag meeuwdag meeuwdag schreeuwdag is de rommel hun bijzaak pikkende meeuwen meeuwen die schreeuwen cirkelend boven ons Den Haag…

waar de liefde zou overheersen wierp de dood een zwarte sluier over het geheel dansend begeleid totdat paniek zich meester maakte zal de kleur blauw nooit meer hetzelfde zijn…

wegdromend in jouw ogen waarin de oceaan weerspiegelt draagt het verlangen van het reizen naar oneindige bestemmingen vol kleur van zuiverheid welke nimmer aanschouwd mocht worden tot nu brengt het ons dichter onze harten versmelten intens genietend van ons samenzijn…

Sylvia Sylvia, open je ogen jij schone deerne jouw lijf zo geknokt toch heeft het je bedrogen Sylvia Sylvia, sta nou op veertig jaren jong in de bloei van je leven gebroken in de knop Sylvia Sylvia, moegestreden omringd door een zee van zonnebloemen en geliefden zachtjes uitgetreden…

als bladeren aan de bomen zo zeg ik jou gedag stuur je wolken vol met dromen die je eerder nog niet zag laat me je groeten middels zonlicht of een regenboog misschien door dit geschreven gedicht of tot een ooit weerzien tot dan…

zwaluwen vergezellen wijzen hooglijk de weg 't vroege ochtendblauw hun theater reikt tot in het oneindige waar de nacht stilletjes de morgen kust…

met open armen verwelkom ik regendruppels die mij raken langzaam ronddraaiend in cirkels spetteren gemiste druppels op en raken mij alsnog opgaand in hemelse water dans ik me vrij…

weelderig waaien lange haren op het ritme van de wind druppels spatten op in het water ervoor waarin schoonheid weerspiegelt van vers ontloken groen huist de schaduw statig in onverwachte hoeken omringd door hoog gras luisteren geurige bloemen het tafereel op…

als je weg zou vallen zullen rivieren verdiepen waardoor stroming zich zal versnellen als je weg zou vallen zullen grote donk're wolken samen pakken en dreigen voor de dag van morgen als je weg zou vallen zullen bomen en bloemen nederig buigen voor een grootheid zoals jij als je weg zou vallen zullen er onmetelijk grote gaten ontstaan…

creëert verwijdering in plaats van begrip mensen kleuren zichtbaar blind onttrekken zich van het luisteren naar daar de voile het uitzicht troebleert laven zij zich aan gefingeerde waarheden tot in het avondrood…