Alle inzendingen van Laurens Windig

Onkel ferme knaap gij reus robuust en bruisend Brel stads tweetalig tafereel melkkoe van Europa’s ramp bewind pleite met de wind petieterig Manneken Pis aan de Grote Markt rijst schuimend schoon groezelig en sluimer op terrassen Duvel blond ik wieg u in mijn keel jubel in het Jubelpark gelijk Johan Verminnen vanuit de goestingpoort…

en dan creëert de onmens zichzelf vanuit de angel van zijn bestaan de eeuwige dood is een metgezel die zijn ontvankelijke geest beheerst hij versleept en dumpt de medemens als lijk naar opnieuw gedolven graf waar zijn roedel heer en meester is eigen zelfdood niet ontwijkt…

jij sleept me mee in al jouw triest naar de kade van weemoed waar het sterven steunt het o zo wankel gaan door en door getransponeerd naar mijn ziel die tussen de snaren hangt ik hoor je tonen drijven over de tranen van de Taag en tussen de voegen van Alfama waarin ik mijn eigen Fado huil…

als de kippen vroeg op stok staan tokken zij: geile hanen als de hanen vroeg van stok gaan kraaien zij: kouwe kippen ja ze doen altijd zo raar gek tegen mekaar want als de kippen nu geen eieren meer leggen gaan de rare dingen zeggen en toch ja tokke tokke tok bezingen zij hun passie in vleugel poëzie in eigen ren en melodie is allen overwonnen…

turig is de koude wispel gisteren was hij milder dan vandaag in zijn vastgevroren natuur rondom zie ik krokussende kleintjes in het geel en paars gekleed wijsneuzerig boven hun witte mutsjes ze staan vriendschappelijk naast hun evenknietjes met pietepeuterige smoeltjes waaruit dove klokjes klingelen. als koude wispel de zin doorzet…

onderbewustzijn wakkerde mij… er werden treinen gebombardeerd tussen Meppel en Zwolle, de tijd liep uit de hand, ze kwamen pas tegen spertijd aan bij het Amstelstation te Amsterdam angst bekroop mama en ik luisterde met grote ogen naar de afwisselende gang van haar zenuwslopende vlucht dicht langs de panden op weg naar huis wij werden…

een knappe kop die de spiegel heeft bedacht waarin je een botsing kunt aangaan met jezelf maar dan zwijg ik overdenken doe ik wel hoe je reflectie kunt vastleggen gladschuren en opwrijven met boenwas water laten verharden in spiegelingen boven levend water wil ik spreken spiegel mij met al mijn fier willen zien hoe machtig patina kan…

kom geliefde, laat ons lieven ‘t leven zweven en beminnen wiegen over Zephyr’s krullen op de warme zomerwind ‘k zwierje, saffierje en irisje blauwer dan m’n ogen strelen liefme, kusme, streelme deinme over liefdezeeën ‘k zweefje dromend donzend vederlicht op witte wolken hemelme en tederme, beroerme daar waar eeuwig sterren glimmen…

Het uniform van rijke kerels in mijn ogen spiernaakte Adams: in en uit de mijne: het hemels paradijs waarin ik schaars gekleed met mijn exotisch schone lichaam danste over werelddelen als ‘het oog van de dageraad’ geruchten niet van de lucht: mijn hebzucht ontdeed mannen van hun kleed, letterlijk en figuurlijk heb ik mij gefortuneerd voorzien…

Waar het mijne niet van weg kon komen omdat de liefde mij intens verbond bevlogen door de warmte van uw mond het moment alleen nog wilde dromen voelde de tijd verschanst in zomernacht vlogen de uren ons nimmer voorbij volkomen rust en stilte zij aan zij van verre zongen sterren fluisterzacht kleuren veranderden in vuurbloemen waar tonen…

Pa, nu u er niet meer bent is het leeg stiller dan stil en grijpt mij alles aan mis u vreselijk nog elke dag ondanks u mij als hond en voetveeg gebruikte gegeseld met woorden u mij niet begreep, als ik het zeggen mag niet eerder eenzaam zo gevoeld en grien onder het schilderen: spittende boerin die nooit meer overeind komt schram versteend…

Humor en lachen is mams aangeboren Regina is een schat wat wil je wat ze weet het ook nog goed te brengen hamert op haar dochter om eens lekker af te vallen kocht een vlot vermagerblad om haar uit de kluit gewassen voluptueuze zit gedeelte flink eens aan te strengen mams komt op een lumineus idee: ‘wat ik jou zegge dat is waar…

middenin de nacht hoor ik beneden ongeduldig tikken en schuiven van gerol over de tafel het wakkert me de spanning neemt toe door het geritsel van papier ik laat me hartkloppend van de trapleuning glijden knal de kamerdeur open en ja hoor… het is de ongeduldige pen die niet wachten kan op mijn dwangneurose en nimmer aflatende inspiratie…

Er draven massa’s merries door de nacht hun hoeven overstemmen lijkwitte kelken welke de akkers bedekken onder rode gloed van de huidig blijvende oorzaak het is alsof de paarden spreken: wij bewaken het gebeente van de rustende gestorvenen want onder de drukte heerst het meest stille der stilte witte kelken vangen het geluid van ons draven…

omheen het rode fietspad langs de gedwongen bocht die mij sterk liet voelen dat jij er nog steeds lag onder de zacht verlichtte bloemenzee waarop vele woorden dreven en de indruk wekte dat jijzelf niet bent gezwicht alhoewel ik met stomheid was geslagen dat samen met jou en gelijkgestemden in Parijs bijna de vrije meningsuiting werd…

Ik kan zo genieten van een eitje niet die verre buurman hoor das een onvervalste boerenlul hij is er altijd als de kippen bij hij heet Jan Hen die kippenneuker zegt de boerin: zij kan het weten ze heeft ‘m eens in ’t hok betrapt dat ‘ie er één zijn strot doorbeet zijn tengels durven niet te slachten waar hij Janchien haar uit de kluit…

Ik wakker eeuwen achter mij in een land dat afwijst met een glimlach doe ik alle moeite om lief te hebben men verstaat mij niet omdat ik de taal niet spreek wegdrijvend in het moeras van hun woestenij ik wakker naakt in opnieuw ontwaken als kaalgeplukte domme gans omdat er niets te halen viel behalve dan een simpele veer.…

Mijn man is een fantast lacht de dichtersvrouw hij speldt vaak luchtkastelen op mijn mouw…

Als Candide en het optimisme het pessimisme kan dat niet luchten omdat het een tegenstelling is maar bovenaan staat het positieve dat ik omarm met mijn levensinstelling de filosofie om te overleven niettegenstaande de rimpeling doorheen mijn doorleefd gelaat staat alreeds jaren in mijn genen gegrift. © Laurens Windig…

Vol van het heerlijke eten vol van het kerstkind vol van hoop en verwachting *'Hoe kan Herodes*, heden ten dage getransformeerd in moordenaars *’t licht verdragen* Allah's naam te misbruiken door gelovigen weg te vagen? wie kan nog het bloed verdragen vervloekt is de utopie van zogenaamde helden die als koppensnellers over volkeren…

Dat wil je niemand horen zeggen hoewel ik het zelf al heb gezien omdat ik af en toe in de spiegel kijk die het weerspiegelt en toch voel ik mij prima ondanks het slechte weer met regen en storm in een glas water ik moet iedere dag naar buiten op de wandel met mijzelf bewegen is goed voor een mens maar ik beweeg me overal waar mijn…

Een paar keer per week maar hoofdzakelijk met de feestdagen op het spierwit damast tafellaken ieder en prachtig gevouwen servet met ouderwets tafelzilver vork en mes voor hen is het een soort van uitbundig fenominaal dineren voor twee het voorgerecht is uitermate het hoofdgerecht een grote klap het dessert een zoet likeurtje zij…

Zit ze steeds als Jan met de korte achternaam naar links te koekeloeren, zeg ik tegen Mien wat zit je nou toch continue naar links te kijken verwacht je soms wat van die kant? Nee, helemaal niet, zegt ze tegen me dus ik meteen er bot bovenop, jawel dat doe je wel? je zit steeds naar links te koekeloeren en dat doe je niet als je niks verwacht…

Wat een rot weer, wat een naar weer, wat een gaar weer, wat een klaar weer, onbestendig vochtig koel en zwoel weer, sof en idioot weer, regen tegen noodweer wanneer schijnt de zon nou weer een keer. morgen wordt het heter, morgen wordt het beter, morgen gaat de zon weer even schijnen door mijn glasgordijnen met gemak lees ik Enkhuizer…

Er is geen spijt als ik bijna niet aan je denk onregelmatig misschien, maar dan denk ik meer over je heen alsof jij niet bestaat . omdat ik je niet bemin, ook al is het zo dat jij je aan me vastklampt, en mocht het je lukken mij los te laten, laat me dan alsjeblieft met rust. . Belieft het jou, op een onverhoeds moment, toch weer de kop op…

Ik zal zeker de stilte gaan doorbreken hoor. In Suriname deed ik dat ook altijd, naast mijn man als hij zat te knikkenbollen naast mij op het bankje aan de drukke wandelweg, dat vindt u toch niet erg toch meneer? Hij is pas weggegaan en ik hoop naar boven u weet wel de hemel, hij wist wel waar zijn huis woonde en verlangde hij er de laatste…

Je schrikt je toch het lamlazarus als je in de tuin bezig bent om dooie bladeren te verwijderen en er klapt plots een reusachtige engel voor je op, samen met van die kleinere toch zou ik zoiets niet willen missen het is een gewaarwording van jewelste neem nou die sterke herders in het veld van Efratha, dat waren geen watjes dat moet een…

Er heerst voor altijd droeve alteratie over Hrabove in de oblast Donetsk verbijstering rits men niet meer dicht bewoners blijven verstoken van stilte meer nog kommer over verre grenzen waar knuffels en beelden domineren onder ronken van overvliegende storm op weg naar eeuwige vrieskou er branden weer ontelbare kaarsen want kerst en nieuwjaar…

zingen en afvragen waarom ik dat doe zonder reden door kille tempo's van lange haakse maar ook afgeronde lange gangen oftewel juist daarom saaiheid te willen doorbreken van en door eentonige tempo’s op eigen onbewust ritme waar ik later pas achter kom mijn gezang is juist niet eentonig omdat ik de hele notenbalk gebruik eerst de gang…

Laat haar symbolen overrompelen de schepping en spiritualiteit staande voor schoonheid, reinheid en puurheid de ware ziel in liefde dompelen boeddhisme: wiel van reïncarnatie lotus brengt geluk, kennis en wijsheid volledige geestelijke vrijheid bewustzijnsverruiming; meditatie niet negatief laten overmannen creëer een eigen positief zelfbeeld…