Netgedichten

1943

netgedicht (nr. 53.838):

HIJ WIST WAAR ZIJN HUIS WOONDE

Ik zal zeker de stilte gaan doorbreken hoor.
In Suriname deed ik dat ook altijd, naast mijn
man als hij zat te knikkenbollen naast mij op
het bankje aan de drukke wandelweg, dat vindt
u toch niet erg toch meneer?

Hij is pas weggegaan en ik hoop naar boven
u weet wel de hemel, hij wist wel waar zijn huis
woonde en verlangde hij er de laatste tijd naar
toe, bij de Heer als u begrijpt wat ik bedoel.
Mijn man was de laatste tijd zo moe.

Daarom zaten wij hier af en toe op het bankje
om ons heen te kijken, maar mijn man zei niet
zoveel meer, en als hij wat zei dan zei hij het
alleen tegen mij en ook dat hij terug wilde naar
Suriname. U vindt het toch niet erg dat ik praat?

De kinderen zagen wij ook niet zoveel meer
en dan zei mijn man dat ouders wel tien kinderen
groot brengen en tien kinderen geen één ouder.
Hij heeft gelijk hoor, soms voel ik dat hij nog
naast me zit te niksen en alleen maar te lachen.

Hij kon heel goed lachen mijn man en ik ook. Wij
hebben heel veel gelachen hoor, samen hier op het
bankje op de drukke wandelweg. Ik mis hem en hij mij
ook, dat weet ik zeker, daarom willen wij terug
naar Suriname omdat mensen daar ook zoveel lachen.