Alle inzendingen van Lejo Van Kuijeren

de jeansblauwe bodywarmer destijds aangeschaft in Windemere (in het Lake district) houdt mij op frisse dagen nog altijd op temperatuur als je iets aangenaams zou moeten cijferen dan gaf ik een dikke acht als dank voor het warm houden van mijn bij vlagen zó kwetsbare lijf…

de geur ben ik kwijt maar het nummer weet ik nog als vanzelf zeven en veertig elf…

men kan gekte niet weerstaan het lot verbonden aan de waan dat men als dwaas niet zal misstaan tussen de dames en de heren die zich jaarlijks presenteren en ogenschijnlijk heel normaal verhaaltjes schrijven in een taal van louter gekke woorden…

de volle maan gevangen in het lege glas het lege glas gevuld met volle maan ik neem een laatste teug de volle maan blijft hangen aan m'n huig…

mooie woorden fraaie zinnen om een vers mee te beginnen dat zichzelf zou moeten schrijven en een eeuwigheid beklijven doch dit alles blijkt een droom en voor de dichter louter hoon niets blijft eeuwig in dit leven op alles wat ons is gegeven ook al is het maar voor even staat vooralsnog statiegeld…

stel je voor we missen pijn deleten de dood met slechts een enkele druk op de juiste toets in deze nooit aflatende eeuwigheid zullen we daar dan wel het oneindige geluk vinden…

geordend buiten Haags paradijs van toen Adam & Eva verheven op pilaren zomers domein van een zwaan kleef aan op wielen die vast allang verloren is gegaan…

paard en goudvis delen hun dorst als boezemvrienden tenminste zo wil ik dat graag zien…

de vlammetjes achter mica ruitjes als tongetjes die een verhaal vertellen over de vervlogen tijd toen alles nog sober was en het leven zó leefbaar jezelf betrappen op een hang naar warmte en een vleugje heimwee dat is wat het is…

vervaarlijk wortelspel van jaren her blootgelegd door de tijd maar nog immer volhardend als een acrobaat die aan het leven hangt…

op een oude foto La Roche-en-Ardenne 1966 gemaakt met mijn kodak-instamatic in een vlaag van ontroering er staat een paard met een hooiwagen waarop de boer zijn lading schikt een simpel vakantiekiekje ware het niet dat ik vanaf die dag heb leren kijken met de ogen van een dichter…

(bewust gestolen zinnen uit bekende gedichten als een fraaie collage) alles is veel voor wie niet veel verwacht veel liefde ging verloren in de wind en wat de wind wil zullen wij nooit weten het zal lang duren maar de tijd zal komen die tevergeefs om zachte woorden smeekt een taal waarvoor geen teken is in dit heelal verstond ik…

ik droomde van mijn vader hij zat te vissen op z'n vaste stek de dood had hem jaren jonger gemaakt en zoveel gelukkiger vooral... verwonderd mij daar aan te treffen bergt hij zijn hengel in het foedraal en na een korte aarzeling; "we moesten maar eens gaan jongen je moeder heeft het eten klaar"…

even in mijzelf verzonken denk ik zomaar nergens aan door het landschap van mijn dromen reis ik wars van elke waan doch in mijn hoofd strijden gedachten om een plekje bij het raam…

omdat ik het te druk had met 't schrijven van gedichten ging ik te vaak voorbij aan wat anderen schreven zo trof ik onlangs de fraaie tekst van Albert Camus waar ik op slag warm van werd... 'op het allerkoudste moment van de winter kwam ik er eindelijk achter dat er in mij een onoverwinnelijke zomer zit'…

gedichten schrijven over diepzinnige zaken en wereldse dilemma's die je raken maar het kan ook over daagse dingen gaan die je zoal tegenkomt in dit aards bestaan juist dit laatste laat ik prefereren boven het hoogdravende waaraan je jezelf slechts kunt bezeren…

zijn in eenzaamheid al die herinneringen echt zoveel sterker…

zoals de muis naar buiten kijkt een blik vanuit zijn veilig onderkomen naar het gevaarlijk buiten verlokkingen in overvloed toch geeft hij zich bloot in al zijn kwetsbaarheid er moet immers gegeten worden…

de kleurrijke herinneringen aan mijn familie berusten op fictie de werkelijkheid zal en wil ik niet beschrijven daarvoor is het altijd te vroeg…

ook dichters lenen en stelen wel eens woorden want wie zonder zonden is schrijft nooit een gedicht laatst nog stal ik een woord om mijn zinnen te beteugelen in een erotisch vers…

het is weer januari maar zoveel minder poëtisch dan december ijziger vooral en zó bitter koud dat ik mezelf betrap op een hang naar het warme open haard gevoel van december j.l.…

angst is een pleister op de mond dekking zoeken achter een muur van zwijgen en nooit meer durven zeggen wat je op de lever hebt…

vroeger nooit gedacht dat de dichter zich ontheemd zou voelen zonder een goed functionerende laptop mijn gedichten toevertrouwd aan dropbox ben ik zwaar onthand nu ik er niet bij kan niets was er zo betrouwbaar als destijds het aloude 'bloc de brouillon' zo'n kladblok dat je heden ten dage alleen nog maar kunt kopen bij de plaatselijke…

de roman uit het gedicht geschreven en de muziek afgetikt wat er nog rest is de stilte die hoe paradoxaal zich zó goed leent voor het lezen van een roman het schrijven van een gedicht of het luisteren naar een mooi stukje muziek…

hebt erbarmen met je darmen…

je kunt eenzaam zijn maar toch niet alleen schreef onze oude koningin Wilhelmina destijds ergens in de vijftiger jaren al je kunt tweezaam zijn dat wil zeggen met z,n tweeën maar toch alleen dat verhaal is helaas maar al te bekend nee dan anderszaam naar mijn idee het samen zijn met velen niet alleen maar tóch zó een eenzaam…

het mes van december doet het jaar kantelen meedogenloos als de chirurg die aan het front een amputatie verricht straks komen we langzaam bij uit de narcose van weerzin met een gevoel van leemte dat weldra zal worden gevuld met een flink portie onrust…

bewegen is meer dan met de ogen knipperen en een stofje vangen het werkelijke bewegen is opstaan de rug rechten en vervolgens het ene been voor 't andere zetten wanneer je dat dan maar heel lang volhoudt ligt de horizon binnen handbereik…

soms is poëzie de juiste mix van schilderkunst en hemelse muziek verrijkt met zorgvuldig afgewogen woorden die de dichter toevoegt zoals sommige woorden in zinnen het vers doen opfleuren zo'n moment beredeneren met het besef dat 't wellicht morgen tot iets zal leiden…

het vuurtje in de donkere dagen om je te warmen en nog even iets van licht te mogen ervaren voordat de duisternis vat op je krijgt…