Alle inzendingen van Lejo Van Kuijeren

zo ik een Hagenaar ben (geweest) getuigd mijn identiteitskaart daar nog altijd van maar wat is zaligmakend de stad in het westen of het dorp in 't oosten wie het weet mag het zeggen voor mij is het een keuze tussen tumult van ginds of de betrekkelijke rust van hier en ik moet bekennen dat met het klimmen der jaren ik meer ben gaan…

een verregend landschap door beslagen ogen diep tranendal van zilte zee waar vage dromen aan de haal gaan met het drijfvermogen en juist daar stijgt dan de waterspiegel ver boven n.a.p.…

er bestaat van Abe's hand waarschijnlijk geen enkel gedicht wel weet ik dat de dichter Kopland een vers over hem heeft geschreven een goed gedicht uiterst gedegen daarin was de dichter zeer bedreven omdat Abe met de hand geen verzen schreef moesten zijn voeten het maar doen en dat deden ze in elke wedstrijd "de poëzie ten voeten uit…

je kunt met de mooiste woorden proberen het ultieme gedicht te schrijven maar nog voordat je een eerste zin hebt bedacht weet je dat het onbegonnen werk is wat de dichters ook schrijven en hoe goed ze het bedoelen het blijft slechts wegwerppoëzie de één zal het geschrift misschien een poos bewaren in de la van het dressoir terwijl de…

(bij een fictief schilderij) fragiel het doorzichtig negligé daaronder de roomwitte teint van het verleidelijk vlees de vegetariërs onder ons zijn waarschijnlijk al allemaal afgehaakt de echte mannen daarentegen houden braaf stand al weten ze drommels goed dat 't niet altijd zondag kan zijn…

droomde dat ik verloren liep in een levensgroot gebouw waar niemand was en ik vergeefs van lokaal naar lokaal zwierf in deze oneindige eenzaamheid waar je jezelf eenvoudig kwijtraakt ontdekte ik de ledigheid... er waren daar slechts deuren die toegang gaven tot ander deuren doch geen enkel vertrek was werkelijk een echt vertrek…

het nieuwe hekwerk als toegang tot een late lente goddank komt eindelijk het seizoen op gang tedere zon kust zacht de aarde als bij het langverwacht vertrek van kilte van de koude nacht terwijl de mens hartgrondig zucht wenst hij de kou moet uit lucht…

met dank aan G.Achterberg als wij oneindig waren dan had ik zoveel tijd en om nog iets te sparen ruim de gelegenheid zelfs als je 't zou halveren 'de helft van eeuwigheid' dan zou ik toch beweren 'ik heb alle tijd' maar alles is zó eindig we leven met de dag dus haast is altijd met ons vandaar dit kort verslag…

vluchtig zijn woorden in taal en in tijd zó heb je een tekst en zo ben je hem kwijt het woord zoekt gezelschap een plek om te zijn in schrift of gesprek of in een refrein niets blijft voor eeuwig schrijf ik met krijt doch de regen wist zinnen en ook dat is een feit…

soms hang er verzwegen stilte van eeuwen in de lucht als achter de blinden van heel oude huizen... wat daarachter zoal verborgen blijft dat laat zich moeilijk raden alles wat het daglicht niet kan verdragen heeft de mystiek van geheimzinnigheid het geeft schrijvers van fictie juist dat zetje in de goede richting dat ze soms hard nodig…

van het zout gewonnen uit de tranen van mijn lief wil ik met Pasen een snufje op mijn ei...…

het voorjaar wil nog maar niet komen hoe anders is het in mijn dromen daar zitten vogels op een ei en draven koeien door de wei alsof ze juist ternauwernood de bittere winter zijn ontkomen…

voor Lucebert (alles van waarde is weerloos) ik maak mezelf wijs dat ik de weg weet in een tijd die niet meer is dat ik de grijs sluier oplicht als klamme vitrage zo zie ik het plaatje van mijn jeugd weer in zwart/wit op mijn netvlies wanneer ik probeer dit plaatje in te kleuren blijf ik steevast hangen aan het sepia wat…

in sepia zwart/wit of full colour het maakt eigenlijk helemaal niet zoveel uit het is maar wat je er in ziet en wat het met je doet het kan zomaar zijn dat een foto bij de één iets los maakt terwijl een ander er nonchalant in looppas aan voorbij kan gaan... zo blijkt telkens weer dat inspiratie werkelijk een wonderlijk gegeven…

de zon betast de schrale grond het voorjaar komt met rasse schreden en geeft gehoor aan de gebeden... ik zie de knoppen aan de bomen en wil slechts over warmte dromen die wonderen verrichten zal…

wil jij straks mijn as verstrooien op de Mont Ventoux of is dat te hoog gegrepen misschien teveel gedoe?…

getwijfeld dit gedicht te schrijven omdat woorden soms verwoestend zijn tóch besloten woord te houden bleef ik vrij van veel chagrijn doch wat ik zoek zijn warme zinnen die iets zeggen over jou en mij verleiden weer te geven hoeveel ik werkelijk van je hou…

ik dacht er moeten woorden voor bestaan dus zocht ik in mijn diepste diep naar woorden voor een zin maar hoe ik zocht en wat ik vond... een einde noch begin…

ik de ogen van de trein jij het station waar ik moet zijn…

het overvalt je plotseling onderweg naar ergens waar je eigenlijk niet wil zijn als een pakketje weemoed dat je mee moet torsen in een wrakke rugzak maar toch ook bang het weer te verliezen... zo sjok je telkens verder met een gevoel van twijfel van zal je wel of niet en ook de vrees van als niemand mij maar ziet…

heimwee bestrijden dat doe je door een Eskimo in de lente naar een boomgaard in de Betuwe te brengen terwijl het daar bloesem sneeuwt…

in de vrieskou van alle dag gloeit het gevoel van warmte soms nog als het echt tastbaar is begrip is een enkeling gegeven liever kruipt men veilig in zijn schulp koesteren we bezittingen achter het schrikdraad van kwetsbaarheid tegen beter weten in brallen we wartaal en verlengen de zinnen tot pseudo-verhalen... leer mij de feiten…

wie herkent het niet 't onrustig verlangen naar het ontkiemen heimwee naar bloesem de ongerept frisse geuren en kleuren die je telkens weer versteld doen staan dit grote verlangen waarvoor je de tijd moet nemen om het te ervaren... mits je de tijd maar hebt…

ik ben de dichter die in sobere taal zijn gevoel tracht weer te geven zuinig op mijn zinnen geef ik gehoor aan spaarzaamheid uit het alfabet kies ik na wikken en wegen met zorg de letters die werkelijk iets te zeggen hebben…

om dicht bij mezelf te blijven heb ik de kloof gedicht de kamers van mijn hart gevuld met warmte en mezelf welkom geheten getracht mijn woorden toegankelijk te maken voor andere ogen kortom ik heb een nieuw gedicht geschreven in louter zuinige woorden…

hoe alert moet je zijn om alles wat zich alleen al hier in Twente voordoet in tastbare woorden te vatten er is helaas al zo'n teveel aan dichters die zich manifesteren als dorpsdichter stadsdichter streekdichter provinciedichter... en dan hebben we het nog niet eens over de dichter des vaderlands o al die dichters met zoveel woorden…

herlees de letters verwoord woorden en verzin de zinnen zoek de oplossing in een gedicht dat letterlijk jouw zinnen verwoord…

(in de sneeuw van onlangs) het bijna ingetogen samengaan in stilte met slechts het kraken van vers gevallen sneeuw onder twee paar voeten als lang verzwegen taal die zo veelzeggend kan zijn…

er was geluk dus was er leven al ging het wel wat snel voorbij gezien in eeuwigheid 'slechts even' niets dan vluchtigheid zijn wij…

de sneeuw van vandaag zo maagdelijk nog zonder een enkele voetstap maar helaas blijft er niets onbetreden en bevingeren wij al wat kwetsbaar is vernielen al dan niet bewust het fragiele laagje ijs op de vijver van overwintering wellicht kunnen wij voortaan iets voorzichtiger zijn…