Alle inzendingen van Lejo van Kuijeren

het is de vergankelijkheid die vat krijgt op m'n gemoed kleuren van de herfst maken ruim baan voor melancholie als ik iets weg slik besef ik dat de tijd van gaan is gekomen seizoenen komen en gaan telkens sneller dan voorheen en wij schikken ons in het lot…

zoals sommige woorden zwaar kunnen drukken op je ziel zoals stilte een pleister kan zijn op een pijn die onrust heet zoals het samenzijn je troost geeft tot het barst zoals de lichtheid van het bestaan je soms nog zwaar op kan breken zoals tijd van leven je tot de dood aan toe op de hielen zit zoals het vergeten van wie je was…

(met dank aan Rob Chrispijn) naast de camping een leegstaand etablissement met een opschrift in schreeuwende letters "AQUA CIRCUS" vraag ik me in alle ernst af wat ik daarvan moet denken en zie in gedachten een kletsnatte clown in een door God en iedereen verlaten circuswagen vergeefs zoeken naar zijn zwemvliezen…

toch nog éénmaal een gedicht geschreven over het bulderen van een laatste lach het galgenmaal tot het dessert verslonden zo nam ik een voorschot op het naderend afscheid en kwam er in de schemering van een laat seizoen de berusting over het ongewenst vertrek…

(theme for a dream) van alle aardse vormen die ik ken hecht ik aan de driehoek die diep verscholen bij mijn lief het huis blijkt waar ik thuis mag komen zie daar het thema van mijn dromen…

het schrijnende verval van een boeket zonnebloemen moet van Gogh met een gevoel van melancholie hebben opgescheept doch dit weerhield hem er niet van dit tafereel met sublieme penseelstreken op canvas vast te leggen voor de eeuwigheid…

dikwijls is dichten wanhoop het vergeefs zoeken naar loze woorden die zich schuil houden achter in onbruik geraakte zinnen de dichter als zoeker stuit op witregels en geeft zich voor even gewonnen…

zo'n eerste paar schoenen waarin destijds de eerste meters zijn getrokken kunnen je veel vertellen over de verloren tijd ach ja die tijd van weleer toen wij zo onbevangen aan het begin stonden van de reis naar het morgenland…

soms is poëzie bedrijven het geluk tarten niets is af te dwingen zoals het weer zich niet laat sturen zo zal de muze je slechts goed gezind zijn wanneer de tijd daar rijp voor is al is dit voor menig dichter een lastig dilemma…

vergeten klompen gevangen in de ledigheid van een parkeerplaats wie heeft ze gedragen wie zal ze missen en wie o wie gaat ze wellicht nog gebruiken…

N7 de route Montelimar de stad Nougat de lekkernij de stad als twijfelaar tussen Drome en Ardeche drukt z´n stempel op de N7…

half verscholen in de lindeboom plukt een oude man lindebloesem voor eigen gebruik het verhaal gaat dat je bij intensief gebruik gezond oud kunt worden…

geen woorden vuilgemaakt aan zijn gedachtenstroom is hij te loom of wil het gewoon niet lukken toch ligt de inspiratie in de goot maar ja je moet er wel voor bukken…

in de zomer is noordwaarts gaan niet echt een straf de stroompjes zijn doorwaadbaar het landschap toegankelijk en de fjorden te bezeilen ja zelfs noorderlingen hebben dan iets menselijks minder nors(k) vooral anders is het in de winter wanneer koude hen omringd dan tocht het ernstig door de kieren van hun hart nee dan toch maar…

iets dat ogenschijnlijk zo onbelangrijk lijkt kan zich zomaar vasthechten in jouw herinnering dat hebben wij inmiddels allemaal wel eens aan de lijve ondervonden daarvoor hoef je echt geen Marcel Proust te zijn zo'n madeleine kan op zich best goed te verteren zijn maar je kunt ook overdrijven…

kan iemand mij vertellen wat onrust is natuurlijk ken ik het onbestendige gevoel dat onlosmakend vooraf gaat aan een vorm van vrees maar onrust is meer dan de ondefinieerbare wroeging waar ik wel eens mee te dealen heb alles is veel maar onrust is zoveel meer dan het woekerend gevaar dat altijd op de loer ligt…

onlangs in Juinen geweest en nog even op het terras van café Hekking gezeten werd ik ook nog door de oud-wethouder persoonlijk van een koel pilsje voorzien juist in die gefingeerde werkelijkheid teruggeworpen op mezelf wist ik soms mag alles kan alles... en daar kan niemand tussenkomen en dat is maar goed ook…

wie zei er onlangs nog dat er geen meikevers meer zijn gisteren 5 mei zag ik er nog één in Delden op de vensterbank van het voormalige postkantoor hij zat daar op het oog heerlijk op z'n dooie gemak te genieten in het meizonnetje…

5 mei 2016 een samenloop van omstandigheden meer is het niet een dag om op weg te gaan naar pakweg de 'zevende hemel ' we stappen op de fiets en maken een tochtje door het Twentse land en het is de zon die ons laat genieten…

ik verlangde naar meer geluk dus kapte ik bomen die de groei belemmerde goddank kreeg zon vat op mijn lijf zodat ik openstond voor elk ontvangen doch wat er gebeurde het geluk liet zich niet vangen later leerde ik dat je geluk pas moet plukken wanneer het er rijp voor is...…

bretons blauw of hoe streepjes je het gevoel geven van een nakende zomer hunkering maakt ontvankelijk zeker na de kilte van een seizoen vol leemte goddank komt in het oosten spoedig de zon op…

het mijnenveld tussen liefde en haat betreden dat is verzen schrijven ledigheid en inspiratie die elkaar zo dikwijls dicht op de huid zitten en dan toch gehoor geven aan een intense drang zelfs bij tegenweer…

nesten gevlochten gevederde vogelen wat aan nieuw leven…

tijdens een voordracht voor een beslagen spiegel toon ik het achterste van m'n tong ook al beslagen…

soms kom je ze tegen zonderlingen die enigszins uit koers zijn geraakt zo ook de man in Holten die overdag steevast aanwezig is op het tweede perron met de abri als zijn domicilie mijn gemoed weet nooit goed raad met zulke mensen... wellicht lag er onderweg ergens een wissel verkeerd zodat de dolende hier zijn heil zoekt op een stationnetje…

op weg gaan met het besef dat elke stap een reis kan zijn door letterland over grenzen gaan van het bestaan met in je rugzak de verwachting... verwondering is wat je zoekt maar daar woorden voor vinden…

er stroomde veel water heel veel water dat de scherpe randjes behoorlijk heeft afgevlakt te lange winters temperde het felle vuur in mijn bloed berusting zette zich vast in mijn aderen de krachtige hopen van weleer waarmee ik dikwijls de zorgen als rotte vruchten van mij afwierp zijn geworden tot keiharde keutels die mij soms…

teruggeworpen in de tijd zie ik haar weer als kleine meid een meisje pakweg zeven met ietwat blond en hangend haar daar stond ze nog aan het begin nu zit ze er al midden in de tijd van leven razendsnel 't is aanklampen zegt u dat wel…

zij is de werkelijkheid ontstegen vergeet zich zelve keer op keer vraagt heb ik ooit een kind gekregen en zo ja van wie ook weer…

'een beetje kruipolie zou me goed doen' zei m'n vader dikwijls wanneer de reuma hem weer eens parten speelde nu na jaren dato begrijp ik hem zoveel beter want als ik 's morgens uit mijn bed stap denk ik vaak 'een beetje kruipolie zou me goed doen'…