Alle inzendingen van Lejo van Kuijeren

zoals na diepe rust de Franse haan kraait bij het ontwaken een wankele droom vervliegen doet als gas zo krijgt de tijd vat op doen en laten wordt alles tóch nog weer zoals het was…

gedichten fluisteren als bij de ietwat bewogen foto het is goed bedoeld maar toch...…

in dit Buddingh'loze tijdperk heb ik soms het idee dat ik de enige ben die zijn gedichtenbundels nog wel eens uit de kast trek zoals met Carmiggelt de kronkels zijn begraven zo vergaat het de verzen en daarmee de dichters zo je ooit hebt gedacht dat verzen worden geschreven voor de eeuwigheid moet je dit maar snel vergeten schrijf…

even de tijd vasthouden in een momentopname de kleurenpracht van vergankelijkheid is thans op z'n best konden wij dit maar vastleggen zoals bij het nemen van een foto doch ginds pakken de wolken samen en ligt de wind al op de loer nog één keer zal het bloesem sneeuwen tot het voorbij gaat…

voor Joost Zwagerman Annie M.G.Schmidt Wende Snijders en al degenen die niet meer geloven in het hiernamaals... 'uit niets ontziende angst de hand aan jezelf geslagen om een punt te zetten achter het leven' de dood is slechts een punt achter het leven dacht je wellicht om dit relaas te verwoorden ben ik midden in de nacht uit bed…

lacune... het gedicht stokt na de eerste zin een leemte gaapt de dichter zit er middenin wanhoop stapelt huizenhoog als woordeloos gegeven wat rest is slechts het schrijnend zeer niets wekt de schijn van ommekeer des dichters hoop houdt hem in leven…

met dank aan Adriana van der Kooij in een pril seizoen naar een plek gezocht en nog gevonden ook me vastgeklampt aan het opkomende zonnetje dat langzaamaan zou winnen van de nevel... met half ontloken ogen in de waterspiegel gekeken en gezien dat het alleen maar mooier worden zou…

het niets had niets om het lijf schijnbaar onopgemerkt werd de tijd er in ledigheid gevangen als de klok hele uren sloeg raakten wij al spoedig de tel kwijt morgen weer een dag hoorde je alom…

Le Printemps est la natuurlijk zijn er prachtige jaargetijden doch geen één kan tippen aan het voorjaar het jonge leven de primeur van al het nieuwe groen waar we reikhalzend naar uit keken geluk associeer ik met het zó prille maar ook met de allereerste kriebels of liever nog dat plukje voorjaar als rendez vous ergens achterin maart…

gisteren was de tijd jonger toch waren mijn helden al zoveel ouder wanneer ik vandaag naar het werk van de oude helden kijk zie ik dat de poëzie ze jonger doet lijken de taal zó fris en de strofen zó teder dat ik wel moet geloven dat de taal kan toveren…

vergelijk deze zittende koe met een vredelievende indiaan en je zit hartstikke fout... je wordt hooghartig om de oren geslagen door een correcte medelander dus heb ik het voortaan maar over een oververmoeide koe die symbool staat voor wat er de laatste jaren zoal is fout gegaan in ons land…

de etalage heeft eigenlijk maar weinig om het lijf veel verstild naakt als blootlopers die eindelijk tot rust zijn gekomen zoals de man die hier onlangs voorbijkwam en geteisterd door zijn etalagebenen juist hier ter plekke een pas op de plaats moest maken…

de dichter tracht te verwoorden wat zich in zijn hoofd heeft genesteld alsof hij het zelf is die het ei heeft gelegd en de tijd neemt het uit te broeden met gedrevenheid en een portie nestwarmte zal hij gevleugelde woorden vinden waarmee hoofd en hart het eens kunnen worden…

zijn geest gesloopt het leven een farce de reus van weleer wacht op knock-out in het tehuis neemt zijn vrouw elke dag een beetje afscheid van een vreemde dag mevrouw zegt hij soms…

het platgetrapt gras oogt bij lange na niet meer zoals het ooit was…

uit Remco's arsenaal de dichter schreef over alles wat vergankelijk was dus niet in de laatste plaats over zichzelf de ontroering in de poëzie was hem ook niet vreemd hij zei "poëzie is achteruit luisteren en vooruit zien" en hij keek vooruit luisterde terug en schreef op over vroeger over nu over hoe het is geworden over alles…

omdat gedichten soms zó snel weer zijn vergeten omdat je toch nog altijd kunt verdwalen omdat de weg terug dikwijls geplaveid is met scherven omdat scherven volgens overlevering geluk brengen omdat je het geluk zelf zal moeten koesteren omdat je niet moet verzanden in treurnis omdat je treurnis ook kunt wegmoffelen in de kruipruimte…

voor Jan Fabre een vleesgeworden kunstwerk de pilaren beplakt met gandaham vliegen hebben massaal de weg gevonden naar de Volderstraat in de universiteitsstad Gent bij bosjes strijken ze neer op het gewillig vlees bedrijven er de liefde leggen er hun eitjes en danken de god der vliegen op hun blote knietjes voor dit paradijslijke…

het kanaal bij de witte brug vaders favoriete stekkie daar ving hij walvissen voor Madurodam…

de trein is kwetsbaar wat u zegt maar zeg eens zelf wie is dat niet ik ken een grote kerel Piet die is twee meter negen maar als ik met hem praten wil dan is hij zó verlegen u bent wat dat betreft een vent en stress-bestendig tot 't end en koeler nog dan vissen niets zeggen meer u bent vast GOD dat kan gewoon niet missen…

voor Wim Brands hoe eenvoudig kan het zijn soms zoals bij die aftandse piano als grof vuil aan de straat gezet en die voorbijganger die vanuit een ooghoek de rammelkast ziet staan de deksel openslaat en vervolgens nog een aardige 'La valse d'Amelie´ van Yan Tiersen ten gehore brengt waardoor het leven plotseling toch in een ander…

je kunt nog zo'n lovend gedicht over de dood schrijven het blijft hoe dan ook een schraal relaas de dood is een ijskoud gegeven... het leven echter kan soms zó aaibaar zijn je kunt het omarmen en stevig vastpakken en het zal je nog aangenaam verwarmen…

filosoferend over extremen in het goochelen vatte hij het konijn in de hoge hoed bij de horens en wist terstond dat er iets was misgegaan…

het leven loos de dood gewoon en al het oude als vanouds de schijn schijnt tegen ons te zijn…

het diepe vallen in het bodemloze de schrik altijd daar evenredig aan de val wat angstzweet rest als de herinnering aan een moeilijk te bewijzen belevenis die je plagen blijft in elke nachtdroom…

hoe dikwijls heb ik mijn ziel niet opengehaald aan de braam van het bestaan... straks misschien weer zonder pleister zal het vast beter gaan weet ik mijzelf wellicht een stukje wijzer…

de mens gedijt het best bij wanorde wat rommeltjes binnen handbereik die 't bestaan veraangenamen juist als alles geordend is krijg ik als een peuter de neiging daarin op brute wijze verandering aan te brengen ik schop hoge torens om smijt de blokken in het rond en kom weer tot rust in die chaos wel nu paradoxaler kan ik het u niet voorschotelen…

ANSICHT VAN WEEMOED er hing een damp van mistroostigheid over het water waardoor het zicht beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin wij bevonden ons aan de kust van weemoed daar waar de tranen van eeuwen zich hebben verzameld in het onpeilbaar diep met een zilte smaak op de lippen als een vreemd soort heimwee naar vervlogen leed…

met de trein "fullspeed door Nunspeet" je verwonderen over het beleven van een innerlijke stilte het kan je zomaar gebeuren in een lawaaiig bestaan aan de andere kant van het raam walst het landschap aan je voorbij terwijl jij de stilte beleeft als een echo van weleer die je te lang geleden bent kwijtgeraakt…

CIRCUS voor Paul van Ostaijen ter nagedachtenis PISTES als CIRKELS van de getemde taal waar KAPITAAL & minuscuul als acrobaten over trapezes gaan maar waar ook publieke ogen GADESLAAN…