Alle inzendingen van Lejo van Kuijeren

filosoferend over extremen in het goochelen vatte hij het konijn in de hoge hoed bij de horens en wist terstond dat er iets was misgegaan…

het leven loos de dood gewoon en al het oude als vanouds de schijn schijnt tegen ons te zijn…

het diepe vallen in het bodemloze de schrik altijd daar evenredig aan de val wat angstzweet rest als de herinnering aan een moeilijk te bewijzen belevenis die je plagen blijft in elke nachtdroom…

hoe dikwijls heb ik mijn ziel niet opengehaald aan de braam van het bestaan... straks misschien weer zonder pleister zal het vast beter gaan weet ik mijzelf wellicht een stukje wijzer…

de mens gedijt het best bij wanorde wat rommeltjes binnen handbereik die 't bestaan veraangenamen juist als alles geordend is krijg ik als een peuter de neiging daarin op brute wijze verandering aan te brengen ik schop hoge torens om smijt de blokken in het rond en kom weer tot rust in die chaos wel nu paradoxaler kan ik het u niet voorschotelen…

ANSICHT VAN WEEMOED er hing een damp van mistroostigheid over het water waardoor het zicht beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin wij bevonden ons aan de kust van weemoed daar waar de tranen van eeuwen zich hebben verzameld in het onpeilbaar diep met een zilte smaak op de lippen als een vreemd soort heimwee naar vervlogen leed…

met de trein "fullspeed door Nunspeet" je verwonderen over het beleven van een innerlijke stilte het kan je zomaar gebeuren in een lawaaiig bestaan aan de andere kant van het raam walst het landschap aan je voorbij terwijl jij de stilte beleeft als een echo van weleer die je te lang geleden bent kwijtgeraakt…

CIRCUS voor Paul van Ostaijen ter nagedachtenis PISTES als CIRKELS van de getemde taal waar KAPITAAL & minuscuul als acrobaten over trapezes gaan maar waar ook publieke ogen GADESLAAN…

de romantiek van zo'n formicatafeltje op drie poten getekend door de tijd zorgt het en passant nog voor een vleugje melancholie in kringloopwinkels kom je ze af en toe wel eens tegen tafeltjes afgedankt door de één en wellicht nog geliefd bij de ander…

er wordt een nepvuur aangestoken zij die zich willen warmen zijn welkom soms kan gefingeerd geluk wonderen doen…

er is een verleden van het verleden en een nu in het nu maar er is ook een toekomst in de toekomst ?…

geduld is uit de gratie geraakt merk ik bij regelmaat wanneer ik een overweg passeer haast is blijkbaar een manier van leven geworden overmoed maakt valse helden en geeft en passant nog veel verdriet als je iemand er op aanspreekt is goede wil dikwijls aanwezig maar men heeft domweg de tijd niet om te investeren in het leven…

als dit de zondvloed is dan ligt dat aan mij sprak de man met spijt voordat hij in 't water sprong zoals ook Jezus destijds de schuld op zich nam nobel weliswaar doch ook een tikje naief want zij die zonder zonden zijn hebben nooit van de geworpen stenen een huis kunnen bouwen…

wat je hoort maar niet ziet zijn de geruchten de fluisterstemmen om je heen die nooit schijnen te wijken wat je niet ziet doch nauwelijks hoort dat zijn de gezichten die boekdelen spreken…

er is weer pindakaas ik heb de pot zelf geplaatst in de houder en prompt was daar 't roodborstje dat de primeur had als eerste zijn slag te slaan en met de snavel vol te verdwijnen in de besneeuwde haag om het door te vetellen zo was ik toch maar mooi getuige van 't feit dat geluk dikwijls niet meer is dan een hap pindakaas…

een gedicht geschreven op een gebruikt servet om je mond mee te deppen zonder schroom om iets in te vangen voor een droom een gedicht geschreven op een servet mag heel eenvoudig hoeft niet in 't net…

op de natuur kan je ook al niet bouwen probeer het maar eens want de wind waait krachtig de zon schijnt soms en de regen teistert maar altijd weer in onvoorspelbare volgorde…

waarom dat geren en gevlieg als je weet dat je er op je dooie gemak ook kunt komen op je sloffen bij voorbeeld het ochtendblad uit de bus halen met de wetenschap dat je daar desnoods de gehele morgen over mag doen…

wij zijn het echt in de grote bol het flitslicht maakt ons voor even onherkenbaar het tijdsbeeld laat zich meten en de glazen ballen geven de naderende kerst alvast wat kleur…

wanneer men mij straks op de hielen zit en anderen rijden in mijn spoor dan heb ik altijd nog één troost ik ging ze net iets voor…

zo'n puntenslijper op je eigen bureau u weet wel met slinger daar kon ik van dromen hoe mijn potloden scherp werden geslepen tot wapens bijna maar altijd onschuldig want ik doe er niets anders mee dan een versje schrijven in klad…

nog altijd de gedreven dichter zelfs op respectabele leeftijd staan je gedichten nog immer fier overeind en zonder stok stiekem maar tegen beter weten in hoop ik dat jij als enige wel over't eeuwig leven beschikt vooralsnog koester ik de gedichten van jouw hand als ware ze van mijzelf…

erotiek in glas blootgegeven tederheid de zinnelijkheid weergegeven in al zijn kwetsbaarheid fragieler gaat haast niet…

groen krijgt vat op wit langzaamaan drukt het seizoen zwaar op november…

tijdens een voordracht voor een beslagen spiegel toon ik het achterste van mijn tong ook al beslagen…

een zee van tijd de wekker weggedaan alle angsten voorbij verplichtingen gereduceerd tot pakweg 2 maal per jaar een bliksembezoek aan de plaatselijke tandarts doch vol blijven houden dat verveling niet bestaat hooguit het passief recreëren dat wil zeggen zwijgend met gedachten spelen…

vanmorgen zei mijn vrouw dat ik vannacht in mijn slaap luid 'vier euro potverdomme'heb geroepen helaas kon ik het me niet herinneren en weet dus niet waar het over ging en blijft het bij gissen filosoferend over het hoe en waarom kwam ik er maar niet achter doch slechts tot de conclusie dat ik toch met m'n tijd ben meegegaan en niet…

als dit roestige paard een naam moet hebben zal het er één zijn van lichtvoetigheid doorluchtig vooral zoals fragiele paarden zich door 't leven begeven en hoog op willen springen tot pakweg de zevende hemel…

een modern gedicht schrijven gaat me niet lukken om zo'n vers te verwoorden dien je de taal van de straat machtig te zijn je te buiten gaan aan schuttingtaal maar juist daaraan heb ik een broertje dood…

(over dingen die voorbij gaan) als ik in opperste verwondering over het vlonder van Smögengsbryggen loop verwacht ik elk moment achter een volgende bocht vissers in Volendams kostuum die op een bankje verhalen over een wonderbaarlijke vangst…