Alle inzendingen van Lejo van Kuijeren

vandaag in sneltreinvaart de tour voorbij zien komen we stonden langs de weg bij Darney in de Vogezen en ja hoor na het passeren van de reclame karavaan waarbij onze vangkunst nog op de proef werd gesteld kwam eindelijk het langgerekte peloton voorbij suizen c'est tout zeiden de mensen aan de schaduwzijde van de weg…

Voor Wim Brands hoe eenvoudig het kan zijn soms zoals bij die aftandse piano als grof vuil bij de straat gezet en de voorbijganger die vanuit een ooghoek de rammelkast ziet staan de deksel openslaat en vervolgens nog een aardige ' la valse d' Amelie' van Yaan Tiersen ten gehore brengt waardoor het leven plotseling toch in een ander…

ik ken ze de verhalen van Hans Joep en van Öczan over het haantje 't konijn en het lammetje uiteindelijk werden ze allemaal het haasje…

1 ik gun de roker zijn eigen wolkje daar mag hij inhaleren tot opperste staat van genot voor mijn part... zelf kan ik goddank zonder 2 een beetje roker raakt na verloop van tijd geïmpregneerd van buiten en van binnen een straffe walm verraad zijn gang en waar hij komt wordt hij gemeden de roker heeft geen toekomst meer…

meeuwen in slow-motion boven het stationsplein trekken cirkels over de hoofden van gehaasten... een meisje blijft staan trekt haar moeder aan de mouw en wijst omhoog maar moeders van vandaag hebben dat onrustige van bijna te laat en inderdaad gaat daar de bus…

figuurlijk zet het stenen lijk de toeschouwer op het verkeerde been... letterlijk de dichter die de nadruk legt op woorden die getuigen van een groot mysterie…

lenig als een spin de handstand achterwaarts laat sporen na in het brein van de kijker ogenschijnlijk o zó simpel maar ik zou het maar laten als ik u mag raden…

even dacht ik aan rooksignalen en aan een stam indianen die zich hadden gevestigd achter gindse bergen zo zetten de wolken het kind in mij soms toch nog op het verkeerde been…

laat ik eens wat filosoferen over het wel en wee van yesterday herinneringen aan weleer doen mij vreugd maar soms ook zeer signalen van gisteren en van een strijd tegen onoverwinnelijke eeuwigheid zie hier mijn krabbels op papier vol mijmering van ginds tot hier…

al die Ukelelisten op de Ukelele wanen zich virtuoos nee dan de Mandolinisten onder de azuren sterrenhemel van Nicosia alwaar zij klinken in de nacht maar zo bescheiden en zó zacht dat je het nauwelijks verwacht…

nu eens een schaap dat niet over de dam gaat maar voor het avontuur kiest met z'n poten in de sloot pootje badend niets ontziend verbaasd het schaap vijand en vriend…

soms wordt de dichter hard geraakt door lelijkheid de nicotinevlekken op een long een botbreuk na een bokkensprong valse noten in een simpele song de hond van Wolkers met de blauwe tong soms stuit de dichter op hardnekkig vet terwijl het dichten daardoor nauwelijks wordt belet…

herdenken is de tijd nemen even stil te staan bij verkregen vrijheid die we ogenschijnlijk zó gewoon vinden herdenken is ook de herinnering levend houden aan hen die hun leven gaven voor de vrijheid waarop wij niet zuinig genoeg kunnen zijn…

getekend door de tijd weliswaar goed gespeeld maar tóch... 'warmte vergt jaren groei' schreef de dichter Willem Hussem ooit eens en inderdaad is hout onontbeerlijk voor iets van warmte suggestie is veelzeggend en verwarrend vooral en het zet je dikwijls op het verkeerde been zo ook dit gedicht hoop ik…

wanneer ik iets voor negen in de rij sta om hier binnen te komen betrap ik mijzelf op een vleugje hongerwinter om klokslag negen gaat de draaideur open en de vaste klanten die normaal gesproken moeizaam ter been zijn trekken een sprintje voor de beste plaatsen als ik mijn ontbijtje heb weten te bemachtigen staat de oude hap alweer bij…

door bloesemtakken schijnt voorzichtig het maantje lente komt op stoom…

zon verrast met gouden stralen 't landschap wordt innig gekust 'k zou niet langer moeten dralen daarvan ben ik mij zeer bewust wanneer 't voorjaar zich doet gelden kunnen wij weer zonder jas over de Esch richting Delden en geeft somberheid geen pas 't is de drang van binnenuit die ik openlijk durf tonen 'n gevoel dat naar verluidt mij…

lente als kunststuk de wederopbouw van de natuur krijgt z'n beslag... de rest spreekt vanzelf zoals we dat eigenlijk wel een beetje van de lente verwachten…

we keken ver vooruit maar nooit verder dan de horizon verder kijken zou namelijk een streep te ver zijn geweest daarom stelden wij onze eigen grenzen grenzen aan het zien grenzen aan de groei grenzen aan 't leven kortom wij keken en zagen zover wij het konden verdragen…

twee hazen op z'n paasbest (zo op het oog een stelletje) trakteren mij op eieren... zo juicht mijn hart toch maar mooi even om iets waarvan ik nooit meer heb durven dromen…

dat Satie niet afkerig was van weemoed weet ik al langer in dit vroege klavierwerk heeft hij zijn ziel gestoken met tederheid worden toetsen betast emotie vertaald in heldere tonen vrijbaan gegeven aan tranen die gedreven zullen stromen zo er iets op aarde is dat klank geeft aan m'n gevoel dan moet dit het zijn de klankkleur rijk aan…

het leven als een optelsom bij elke tel worden we ouder en voelt het leven wat vertrouwder tot de uitkomst aan de streep daarop heeft de mens geen greep…

hij had de euvele moed woorden op schrift te stellen die menigéén niet eens in handen durfde te nemen (tenminste niet in het openbaar) alles omtrent de daad en wat daar zoal bij komt kijken wist hij in tederheid te vangen zó menselijk bijna met alle zwakheden en verlangens kortom hij had de lef de poëzie te verrijken met een scheut erotiek…

van iemand die de oorlog nog heeft meegemaakt vernam ik onlangs het volgende argument 'wanneer ik echt honger heb mogen ze bij mij op de rand van mijn bord schijten, als ze maar niet spetteren' welnu plastischer kon hij het echt niet uitdrukken hetgeen maar zeggen wil dat wij hedendaagse soppers maar slecht met tegenweer kunnen omgaan…

ook ik heb mijn verslaving namelijk een chronische hang naar spekkies die geel/roze spekken zijn voor mij van een onweerstaanbaar gehalte als ik er één op mijn tong voel smelten betrap ik mezelf op een drang naar nog zo'n exemplaar en zelfs daar blijft het dikwijls niet bij doch ik weiger hiervoor in therapie te gaan dan maar een levenslange…

zó, zei de paljas ik ben gekozen zit ik voorlopig voor vier jaar op rozen…

zolang de winter duurde en er geen eind kwam aan mijn huivering droeg ik m'n lichaam onder kippenvel verborgen toen eindelijk de lente zich schuchter toonde en ik de zon ving op mijn huid verdween goddank de taal der blinden zienderogen…

ze staan daar maar en zullen nooit meer hijsen oude kranen dik onder het roest ongeordend terzijde geschoven in een weiland langs het spoor als verdwaalde giraffen die zich vertilden aan de zwaartekracht van de tijd en in blessuretijd nog even mogen blijven…

de regenboog bij paarse regen nat doch kleurrijk als mijn gemoed kan zijn dikwijls ook zó grillig…

bij een foto van Irene Suchocki alleen om de klank al boulangerie/confiserie geschapen voor de poëzie hier bakt men broden en gebak hier koketteert men met het vak de Franse bakker is een kei wat hij ook bakt het maakt me blij het is een ambacht om te smullen laat de pessimist maar lullen…