Alle inzendingen van Lejo van Kuijeren

ik ben geen zanger maar een dichter en m'n pen is zoveel lichter dan mijn stem het gewicht zit in de woorden en de zinnen die ik tem verlang van mij geen fraai gezang want een vers is slechts behang in een bundel naargelang…

lonten zijn er om aan te steken kaarsen moeten branden en geven licht in duistere dagen dus steek ik een kaars aan en weldra scharen wij ons rond het licht zó voelen wij ons verenigd en vinden de weg naar het morgenlicht…

verwondering over de zeer korte verzen die verslag doen van dat wat nog beklijft…

ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in het heden blijkt verdraagzaamheid soms teer…

(J.W. von Goethe) dichters zijn reizigers door het vreemde landschap dat leven heet neem de dichter Boudewijn Büch van hem kennen we zijn passie voor dode dichters en lange reizen tijdens zijn reizen naar verre oorden raakte hij zó dikwijls in extase dat het besmettelijk leek een flirt met de dood en de onvermijdelijkheid van het…

poëzie is een vers dat loopt als een trein ik heb ze gezien in mijn tijd de cadans vernomen die mij in slaap wiegde en deed dromen van bescheiden geluk zoals een mooi lopend vers dat z'n cadans heeft gevonden…

werk in uitvoering was mijn eerste gedachte ware het niet dat een bever zich hier had laten inspireren door een zekere 'Nefertete ' dit te aanschouwen aan de oever van een rivier is niet iedereen gegeven vandaar dit bewijs in full-colour van een kunststukje dat vast al weer verloren is gegaan…

de dichter tracht te verwoorden wat zich in zijn hoofd heeft genesteld alsof hij het zelf is die het ei heeft gelegd en tijd neemt het uit te broeden met gedrevenheid en een portie nestwarmte zal hij de gevleugelde woorden vinden waarmee hoofd en hart het eens kunnen worden…

de taal maakt zich los van het woord klanken vervagen in het loze niets gebaren verstillen zoals bij strenge vorst de wolkjes die ik uitblaas 'hoop 'is het woord dat ik iemand hoor fluisteren 'hoop 'is de kachel waaraan wij ons gaarne warmen…

als de dichter om woorden verlegen zit is het verdriet nabij melancholie is de donkere inkt waarin hij zijn pen doopt natuurlijk komen er na worsteling de woorden maar weinigzeggende woorden zonder warmte die niet het ware verhaal vertellen…

we worden pijnlijk getroffen en er zijn er die het niet na kunnen vertellen wat troost moet brengen is het leger van hen die het leed verwoorden met heel grote woorden maar wat het echt brengt is chronische apathie die menigeen doet verlammen zelf heb ik maar twee letters nodig om die pijn te beschrijven en dat is genoeg…

in mijn droom was het zomer we liepen door de hoofdstraat van een slaperig dorpje in het zuiden van Frankrijk waar 's morgens een vide-grenier was geweest het was er doodstil en aan de zonkant van de straat trilde de huizen in de hitte laten we wat gaan drinken stelde ik voor maar toen ik ontwaakte had ik nog dorst…

wat is dichten meer dan een hoeveelheid aan loze woorden op papier zetten je weet immers maar al te goed dat het morgen vervlogen kan zijn wat echt blijft zijn flarden van mooie tedere zinnen die de dichter heeft geëtst in de bundel van onvergankelijkheid…

(sur le pont) tóch gek hoe een brug die in een stoffig verleden tot de andere oever strekte zoveel meer is gaan betekenen dan dat het als permanente verbinding tussen de oude stad en L'ile de la Barthelasse ooit zou hebben gehad lejo…

in donkerbruine strofes stroomt een overvloed aan melancholie waarvan de gedichten straks zullen overlopen het is weer zover herfst tergt mijn gemoed tot schrijnens toe de eikels hoog in de bomen zullen spoedig vallen als verwoestende neerslag…

een behaaglijke hang naar warmte en tederheid maakte zich van mij meester geen vermoeden waar dit door werd aangewakkerd maar het was er ineens op onverklaarbare wijze wat kon ik anders dan het koesteren als ware het puur geluk gelijk een schitterende glans in de chronische dofheid van het verstrijken van tijd…

op de kop af 2 weken geleden liepen wij nog door Heraklion vandaag 2 weken na dato lopen wij in Den Bosch langs de St. Jan en nemen en passant een foto van een engel met een gsm ook leuk...…

blijkbaar is er altijd wel even tijd voor een goed gesprek met god want wat 't ook zij en hoe Grieks-orthodox men hier mag wezen de gsm is geworden tot een geloofwaardig accessoire...…

bijna uitgestorven appelras waar ik vroeger graag in beet teloor geraakt in de tijd denk ik met weemoed aan zijn schil die je op kon wrijven tot die glom en de illusie gaf van een sterrennacht…

sommige mensen vonden de schilder destijds maar een rare kwast…

september oktober november december mooie maanden voor de poëzie maar gewichtig weet u... de zwaartekracht van een seizoen verenigd in een aflopend jaar het blijkt een aanslag op mijn gemoed een vreemd soort verdriet als bij het afscheid van een heel goede vriend…

als schilder van licht en donker nam hij dikwijls een kijkje in zijn gemoed…

in de poëzie is bijna elke regel er één teveel met dit gegeven kwam ik mezelf tegen met een potlood in de hand gereed om te schrappen wat nog overbleef was een leeg blad…

er hangt rond het ereveld een zweem van eeuwigheid zij die hier met alle eer zijn neergelegd zullen ons in tijd ver overleven laat dat een troost zijn zo ook mijn oom Theo hij was slechts 19 in '45 toen men hem het aardse leven afnam goddank vond ook hij hier een plek om te blijven…

ik heb nog een oude foto van mezelf als baby een zwaar gehavend exemplaar maar ook een oud luciferdoosje met de krullen van mijn allereerste haar... beide bewaar ik als herinnering aan het kind in mij dat zich bij vlagen nog wel eens ontheemd voelt…

een duik in het verleden is met een plons in de vorige eeuw terechtkomen wentelen in weemoed watertrappelen in de moederschoot van herinneringen en dit vol blijven houden tot je bent geslaagd voor zwemdiploma A…

(requiem voor een oude Ford) roest van jaren heeft het vehikel gemaakt tot wat het is geworden…

een plaatje zoals Jacques Brel het destijds wellicht heeft bedoeld in zijn chanson 'Dans le port d'Amsterdam' (Y a des marins qui chantent) drie matrozen op zoek naar iets dat mogelijk in de verte op geluk lijkt... drie paar ogen immer alert op wat het dagje stappen hen zoal zal brengen…

geluk is vluchtig als het tuiltje bloemen dat je destijds plukte in de berm langs de weg naar Bornerbroek…

het heeft iets weg van een sprookje de jongens aan de deur van het knibbelknabbelhuisje gelukkig is de heks even niet thuis mogen zij toch nog van geluk spreken…