Alle inzendingen van Lejo van Kuijeren

plastic onttrekt hooi hier aan het felle daglicht straks geen hongerklop…

de appeltjes in het gras vielen zoals het spreekwoord al zei 'niet ver van de boom ' toch altijd handig voor degene die ze gaat oogsten... de kruiwagen klaar voor gebruik wacht op inhoud…

de eenzame visser heeft ogenschijnlijk geen weet van het decor waarin hij de hoofdrol vertolkt dit fraaie prentje maakt bij mij iets los waarvoor ik even het juiste woord niet kan vinden noem het voor mijn part een vorm van sprakeloosheid…

(zoals de tijd vliegt) spelenderwijs veinzen dat je kunt vliegen met wat geluk een zachte landing in het zand…

( brocante avant la lettre ) een ongehoorde hoeveelheid zooi tentoongesteld op de markt grijpgrage vingers vonden altijd wel iets van hun gading zo was het toen en zo is het nu nog alleen heel anders…

wij filosoferen dikwijls over het eeuwige leven dit tegen beter weten in omdat we goed beseffen dat het lichaam het niet aan kan…

moeizame woorden in een weifelend geschrift het mannelijk geluk is best wel lastig om samen te vatten en dat het botst met de beleving van menige vrouw staat als een paal boven het water geluk beschrijven is voor de meeste mannen sowieso al lastig probeer het maar eens dan zie je alras dat je niet ver komt... wat rest is…

de spoorbrug over de IJssel bij Zutphen lijkt op deze foto een wirwar aan metaal... goddank zag ooit de schepper van deze brug het verband waardoor ik thans met vertrouwen de oversteek waag naar gindse zijde je zou er bijna religieus van worden…

met vaders pet en de door zijn moeder gebreide zwembroek hield onze held destijds in heel hete zomers een oogje in het zeil schaamte was hem vreemd dat werd pas jaren later uitgevonden…

( photo noir ) zolang wij aan tafel zitten en ons tegoed doen aan een smakelijk maal is de kat een vriend zijn wij klaar is hij er ook klaar mee zo blijken er toch nog wel wat grenzen in het dierenrijk te bestaan...…

( 't gouden uur ) in snel veranderend avondlicht krijgt het iets lieflijks late zonnestralen betasten de rots met een tederheid die wij nog maar zelden zien...…

je zit op een lommerrijke plek en denkt na over iets dat je boeit het lijkt op dromen maar het gaat dieper... je vergelijkt de waterstraal in je hand met het leven tóch blijft het vreemd dat je dorst krijgt maar vergeet te drinken…

bij het bereiken van mijn leeftijd hoor ik goddank het fluiten van de vogels nog leve de uitbundigheid van de poëzie mompel ik binnensmonds en daarbij is het koesteren van een mooie dag al winst in het seizoen van de herfst blijft er niets te raden over…

eenzaam ben je nooit alleen laat dat een troost zijn…

het heelal gezien als immens schoolbord... geef de dichter een krijtje en weldra staan er de mooiste verzen aan het firmament…

op het voorhoofd geschreven ( alias Ds. B.H.Tazelaar ) de vage dominee Tazelaar die dichte als een hazelaar zó heerlijk ongecompliceerd en alles gefingeerd…

( voor onze columnisten in tijden van verval ) geworden tot een onverdraagzaam volkje van ongedurigen die zich uitleven in kwetsende geschriften uiteraard lekker anoniem want heldhaftigheid moet wel behapbaar blijven welnu 'helden' van het anonieme geschrift zijn er voldoende teveel eigenlijk dat ik met een gemoed van wanhoop…

de dag van vandaag in het zwart van ijzige rouw kaderlijnen vetgedrukt de namen pikzwart in KAPITALEN... zo er iets is dat wringt dan is dit het wel het jeukt schrijnt en 't bijt als bij een ongelijke strijd altijd het zwarte kwaad gelijk het gapende gat waar bij Vladimir het hart zou moeten zitten…

( voor H.H. Ter Balkt ) hier in het dorpje bij de oude kerk schijnt ook nog een begraafplaats voor niet-rokers te zijn…

( permit de robinet ) gezien op een oude foto in de nostalgische tinten van het zoete verval... dat mij het speciale gevoel geeft van een fraai oud stukje la douce france in eigen land het maakt iets in mij los dat verdomd veel lijkt op het 'joie de vivre 'van weleer…

( chanson de tendresse pour les enfants ) zweven sprak de kleine karekiet is in principe wat je ziet maar vliegen dat is andere koek je gaat heel hoog raakt bijna zoek van boven kijk je alles aan en weet daar heb ik ook gestaan voordat ik opsteeg naar de maan...…

voor Jan Arends ook ik heb destijds nog wel eens dunne gedichten geschreven maar ik heb geen flauw idee waar ze zijn gebleven...…

voor Dick R. het plaatje schetst het relaas van een schijnbaar weldadig verleden als je goed kijkt zie je de hond met weemoed turen naar de tijd van toen ach ja de herinnering aan de tijd van toen alles nog zo sober was en 't geluk ruimschoots voorhanden leek…

(kleine ode) de citroen niet om in te bijten maar juist de schillen lenen zich uitmuntend voor een lekker drankje saluti...…

(en de minachting ervoor) het kan ook ingetogen zonder luidkeels je stem te verheffen er bestaan zelfs gedichten die nooit worden gelezen hetgeen niet wil zeggen dat dit aan het gedicht of de dichter ligt in veel gevallen is het dikwijls meer een vorm van minachting van niet lezers van de poëzie…

bij Utrecht moet ik aan de dichter Ingmar Heytze denken in Borne heb ik dat nooit…

het punt is dat we geen punten pakken aldus de coach van 't Zwolse PEC…

soms is troost een onzekere hand die iets vertrouwds zoekt... het weifelend woord de snik in je stem en armen om in te schuilen warmte die troost biedt zodat je het voor een ogenblik kunt verdragen…

(in het bos) iemand nam het besluit tot het optuigen van de boom in het bos... wellicht dacht hij ook een boom hecht aan het leven en uiteindelijk is kerstmis tóch een teken van leven…

dat wat je ooit had willen vinden blijft vooralsnog onvindbaar als het ontbrekend accessoire dat o zó noodzakelijk is voor een zoektocht naar... heel veel is maakbaar maar juist dit ene dit ene onvindbare accessoire ho maar...…