Alle inzendingen van Lejo van Kuijeren

(in het bos) iemand nam het besluit tot het optuigen van de boom in het bos... wellicht dacht hij ook een boom hecht aan het leven en uiteindelijk is kerstmis tóch een teken van leven…

dat wat je ooit had willen vinden blijft vooralsnog onvindbaar als het ontbrekend accessoire dat o zó noodzakelijk is voor een zoektocht naar... heel veel is maakbaar maar juist dit ene dit ene onvindbare accessoire ho maar...…

(met dank aan K.Schippers) om klare poëzie te schrijven moet je dicht bij jezelf blijven goed om je heen kijken en de verwondering het werk laten doen zoals dikwijls bij de dichter K.Schippers het beter kijken een eigen leven is gaan leiden rest ons nog de leemte van tussen zeggen en schrijven die haar stempel drukt op het ultieme…

nog blijft de wind aan takken sleuren verbergt de aarde haar aangezicht onder 't vallend blad zieltogend hangen bladeren op half elf en ik onrustig in mijn stoel als aan het sterfbed van een dierbare zoekend naar tekens weer verkeerde woorden de vergankelijkheid opgediend compleet met garnituur…

dwarsligger belet het onschuldige geitje toegang tot herberg…

vanmorgen op de weegschaal (84.9 kg) ontdekte ik ik weeg dus ik besta…

IJsland levert het bewijs de wereld kookt van woede niets blijft zoals 't is…

2-35-67-64--9 ze fietsen van knooppunt naar knooppunt stappen af en toe nog even af en genieten van 't klein geluk dat zo'n tochtje ze kan geven dan weer op weg naar knooppunt nummertje negen…

de schizofrene dichter laat zijn gedichten meestal schrijven door zijn andere ik... hij kent mij zoveel beter dan ik mezelf dus laat ik hem zijn gang maar gaan en ik moet zeggen het valt niet tegen…

voor K.Schippers soms kan je iets horen zonder het te zien andersom kan ook…

bij vlagen zweeft de vraag in mijn hoofd van is er in het gewone leven nog plaats voor poëzie dichters moeten zwoegen en de scherpe kanten verwijderen van bonkige gedichten en de klank verzachten om toch vooral maar niemand te beschadigen... altijd maar naar woorden en momenten van vertedering zoeken terwijl je weet dat ze moeilijk te vinden…

uit leed wordt nog altijd munt geslagen 'het eeuwenoude gegeven' dat de mens zó eigen is solidariteit prima maar 't moet wel winst geven aldus de farmaceuten wie beweerde er ook alweer dat de meeste mensen deugen..?…

nu Remco Campert inmiddels al in de negentig is kan ik me haast niet voorstellen dat hij ooit een vijftiger is geweest…

het minimale maximaal ten uitvoer gebracht zo blijft er tóch nog iets over voor de verbeeldingskracht…

een frivool kijkje op reflectie van de zon 't maakt tóch iets los…

haiku ondersteboven gezien in een waterplas hemel op aarde…

de letterzetter drukte zijn stempel op de stam nieuwsgierig vroeg ik me af wat de tekst zou kunnen zijn en ging op zoek naar een vertaler maar helaas ik vond er geen doch blijft het gissen voor elkeen…

(voor Jeroen van Merwijk) geef jezelf een cijfer van 6 tot 10 aan onvoldoendes doen we niet sla een beurt over of ga terug naar de bajes gooi eens een keer hoge ogen zing een liedje in Braille dat deze keer niet aan dovemans oren is gericht droom je droom in full-colour omdat de tijd van zwart/wit nu toch echt wel voorbij is (of het moet…

zowel de oorvijg als de muilpeer liggen inmiddels al weer jaren in het museum van gedane zaken…

(kamp Westerbork) de klimboom in het kamp als stille getuige oogt frivool doch zwijgt uit piëteit voor hen die hier op doorreis waren maar ook omdat er eigenlijk geen woorden voor bestaan…

een Valentijn krabbel het alledaags gemis van dingen waar ik niet zonder kan... jouw warmte bijvoorbeeld het behaaglijke van dicht bij elkaar schuilen in een abri voor de storm... en in het vroege voorjaar 't reikhalzend uitzien naar het allergroenste groen samen de voorjaarszon voelen op de nog zo blanke huid... zo zou het eigenlijk…

die mooie dagen van weleer ze zijn voorbij komen niet weer de mooie dagen van voorheen ze bleven achter in een zweem van onvolmaakt geluk... geluk bleek toen een zomerbries die zachtjes blies in zwoele nacht een nacht die goed was te verdragen en met een vorm van welbehagen zomerloomte bij ons bracht ach zomers uit vervlogen tijd…

ledigheid ten top door verlaten niemandsland ijlt een lege trein…

de naakte waarheid en niets dan de waarheid... zoals bij jezelf blootgeven er altijd wel iets van kwetsbaarheid zal blijven een pijnlijk gegeven waar wij helaas toch rekening mee moeten houden in tijden van corona…

warmgelopen tijdens het bouwen aan zijn midwinterhoorn was het verlangen naar het blazen in november groot nu het december is kan hij eindelijk los en blaast hij de pannen van het dak de droeve tonen dragen mijlen ver en strooien folklore over het Twentse winterland…

ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in 't heden blijkt verdraagzaamheid soms teer... Lejo…

(words don't come easy. F.R.David) wat ik zoek is niet gevonden het woord dat alles zal verklaren is tot op heden nooit vernomen maar toch blijf ik ervan dromen de kilte te verjagen elkander te behagen de vluchtigheid vertragen om intenser te bestaan het geluk weer te beleven de verschraling te verslaan... houdt moed 't woord te…

verdroomd geluk ook daar zit de sleet zoals altijd alles voorbijgaat... een mix aan mooie dromen in de zeef van het geheugen koester ik nog al ware het mijn laatste spaarcenten wat blijft is de wetenschap van vergankelijkheid bijgeschreven in het gefingeerde dagboek van grote onzekerheid…

je kunt je tanden poetsen tot bloedens toe toch borstel je het verval niet zomaar even weg…

aan mij is geen sjamaan verloren gegaan voor mij geen gehuil bij volle maan daarvoor ben ik te nuchter in dit aardse bestaan…