Alle inzendingen van Lejo van Kuijeren

aan mij is geen sjamaan verloren gegaan voor mij geen gehuil bij volle maan daarvoor ben ik te nuchter in dit aardse bestaan…

een goal is pas echt een goal wanneer een strak hard schot het net doet bollen compleet met de zwepende tik van de lederen bal tegen de touwen fraaier kan ik het niet beschrijven want het zijn toch slechts de mooiste goals die beklijven…

de loper loopt zo op het oog over de rode loper de afstand mag geen naam hebben intentie is juist 't enige dat telt...…

mocht je hier iets horen fluiten dan zijn het niet de vogels maar de kogels Lejo…

het onbeschrijflijke aan het papier toevertrouwen 't is eigenlijk te zot voor woorden want het gaat me niet lukken het blijft hooguit bij een poging als bij benadering 't uitzicht beschrijven als een opsomming van wat ik werkelijk zie en voel... de zon aait het aardewerk van waaruit de bloemen gretig bloeien de collines in gindse verte…

(de dichter kijkt) de wortel ziet er niet uit niet te verkopen het loof bijna verwelkt zeg maar gerust verlopen door iemand neergelegd op een verweerde plek van vergankelijkheid maar als je goed kijkt proef je warempel nog iets dat lijkt op een vorm van gelukzaligheid…

in huis een boeket zonnebloemen zodat het binnen warmer schijnt…

spreek mij lees mij blader in mijn innerlijk bloot droom mijn dromen met open ogen ervaar mij als de vluchtige de immer reizende die zijn nalatenschap aan papier heeft toevertrouwd lees mijn geschriften tussen de regels en weet de essentie in al dat wit dat zich lezen laat door het begrip…

het plaatje zegt veel de klompen daargelaten moeder de vrouw in een stoel met het schort stijf gesteven harmonie van jaren her weergegeven in het zwart/wit van een lang vervlogen tijd…

waar vind je nog een echte knecht die zich laat schoppen voor de schenen je vindt ze niet ze zijn verdwenen verdwenen van dit continent Ze werden allen assistent…

de wind bladert vluchtig door het magazine en stopt prompt op pagina 118 wat ik hier lees tart elke beschrijving dus zwijg ik maar…

zoveel meer dan vleeslijk klinkt huidliefde als tastbaar bewijs van tederheid en o zo aaibaar het wegdromen in een zweem van wellust ver van de hectiek van de schrijnende werkelijkheid…

de foto zegt eigenlijk genoeg het gevoel evenaren van toen dat gaat mij voorlopig niet lukken veel is melancholie doch deze pijn zit zoveel dieper zodat ik er misschien maar eens een chanson de chagrin over zou moeten schrijven Lejo…

hij zei-hoe zal ik het zeggen- en zei niets maar juist dat vertelde mij zoveel meer de dichter in mij als een geboren luisteraar tussen woorden door die van ogenschijnlijk onzichtbare woorden nog een gedicht weet te maken dat dan ook nog eens voor zichzelf spreekt ja daar doe ik het voor…

zomaar een foto van een straatje genomen tijdens de vakantie van vorig jaar de toen nog aangename rust maakte ons blij met de ogen van vandaag zien we hier een corona straatje met de sinistere verlatenheid die we herkennen in onze steden zo snel kan de kijk op wereldse zaken veranderen dacht ik onlangs bij het bekijken van deze foto…

wij keken ver vooruit maar nooit verder dan de horizon verder kijken zou namelijk een streep te ver zijn geweest daarom stelden wij paal en perk aan eigen grenzen een grens aan het zien een grens aan de groei een grens aan het leven kortom wij keken en zagen voor zover wij het konden verdragen…

herinneringen blijken de hersenschimmen uit het verleden…

de frisse morgen kust met tederheid mijn huid ik ben weer buiten…

je kunt je kinderen wel omzwachtelen met moederliefde maar vroeg of laat stoten ze toch hun neus vallen zich een buil of breken een been kortom... het is als bij garantie die heb je niet…

(234 slachtoffers op één dag) vandaag zag ik wat ik gisteren voelde de ledigheid van verlaten straten in een ongewisse tijd nu een mensenleven sneller verstrijkt dan de tijd weet ik de zwaartekracht van 't leven zeer nabij…

je ziel te grabbel voor de hele stoet zelf ben je ogenschijnlijk in gepeins verzonken je geeft je bloot als in een openhartig boek en ziet de dames naar je lonken je waant je in een roes doch weet maar al te goed je hebt gewoon teveel gedronken…

met het nieuwe groen ontkiemen ook de woorden vrolijk dartelend…

(versje van balorigheid) vallen doe je nooit naar boven dan heet 't vliegen naar de maan doch je moet je staande houden en op de benen blijven staan met een glimlach op de lippen schrijf ik alle nonsens op en om uit de band te springen kies ik voor het ruime sop teneinde langzaam op te drogen koester ik de warme zon met het simpele…

de klok een uur vooruit gezet het uur verdwenen in 't niets zo zou het eigenlijk ook met de pandemie moeten gaan laten verdwijnen in het niets doch als alles zó simpel was verdwenen alle zorgen en angsten in 't niets maar ik weet wel aan mijn dromen hebt u ook al niets…

(versje van hoop en vrees) wanneer we straks terug mogen kijken op de crisis zal alles anders zijn blijkt dat niets is wat het was kijken wij met andere ogen naar het aards bestaan waarin een bres is geslagen die leemte opvullen met warmte en genegenheid wordt nog een hele klus…

destijds heb ik eens een portie rijpe gedichten in weckpotten gestopt ik hoopte op deze wijze er een aantal te conserveren doch er sloop waarschijnlijk een vorm van bederf in de potten wellicht lekte de afsluitingen zodat de inhoud aan versheid sterk te wensen overliet daar stond ik dan met een opgevist versje aan mijn vork theatraal…

verwarring een onzeker land vol onrust... onrust verlaten straten in doodstille steden... doodstil de huivering die waart door het land dat ons ooit zo vertrouwd was... vertrouwen iets van weleer waarop wij destijds konden bouwen…

omdat jij dikwijls op je rechterzij slaapt streel ik jouw linker borst meer dan je rechter hoewel dit zeer tegen mijn gevoel in gaat daar ik liever geen stiefkinderen maak…

gewaarschuwd door de tijd van nu loopt hij op zijn tenen door het huis zet z'n kraag op en blijft oplettend uit het zicht van vreemde ogen veel is onzeker en er schuilt gevaar in elke proest of kuch onheil dreigt en het virus waart van deur tor deur en steelt geborgenheid weerzin in het vers gestopt en hoop gevestigd op een sterk…

letters gezet op schier onmogelijke plek de woorden tergend dwarsgezeten zinnen abrupt afgebroken dwarse gedichten schrijf je nu eenmaal bij voorkeur met wind tegen…