Alle inzendingen van Lejo van Kuijeren

wellicht zijn degenen die niets bezitten zoveel beter af ze hebben immers niets te verliezen dit in tegenstelling tot zij die veel hebben want wat je bezit ga je verliezen dat staat vast…

(in de sauna) als je mij vraagt het te beschrijven zou ik zeggen het had niets om het lijf…

eenvoudig geluk was het simpele leven in de steigers gezet als basis voor later nu we zoveel verder zijn zie ik mezelf terug als een dwars indiaantje een buitenbeentje in een doorsnee gezin tenminste voor de tijd van toen…

Jezus was nog op de televisie met een preek ten faveure van zijn eigen partij "Jezus Leeft" ook een handvol discipelen allemaal met baard mochten even hun zegje doen alom stralende gezichten met de boodschap op de tong en 't vuur van pakweg de heilige geest binnen handbereik als die straks geen hoge ogen gooien dan zijn ze in de steek…

stilte is een gebaar dat bevriest en ook het geluid dat wegebt in 't niets silence is de stilte van ginds rust het vervolg en de winst…

omdat gedichten soms zó snel zijn vergeten omdat je nog altijd kunt verdwalen in de tijd omdat de weg terug dikwijls geplaveid is met scherven omdat scherven volgens overlevering geluk brengen omdat je het geluk zelf moet koesteren omdat je niet zal verzanden in treurnis omdat je treurnis kunt wegmoffelen in de kruipruimte…

schrijven om in leven te blijven als klakkeloos rondjes lopen om vervolgens te worden geconfronteerd met chronische hongerklop daar gehoor aan geven en dan je pen het werk laten doen was het maar zo simpel als domweg het geluk in de dapperstraat waarover de dichter J.C. Bloem destijds nog zo mooi wist te schrijven doch schrijven blijft…

de eieren getikt en opgegeten al het donzige uit zicht bloesem dwarrelt met gewicht van veertjes naar beneden het paasverhaal van wrede spijkers en het kruis ligt weer ver in het verleden…

vrij naar Remco Campert een standbeeld opwinden met behulp van wat muntjes komt het voorheen onbewogen beeld voor even tot leven living statues zegt men hier in Borne hoewel er geen woord Boorns bij is... doch het verstilde leven blijft tóch voortleven in welhaast rituele beeldspraak…

(de tijd in het bijzonder) zo blijkt alles relatief je hebt balbezit of de bal blijft juist buiten bereik en ook al is het een afstand van niets je kunt er net niet bij zo gaat het dikwijls je waant je daar maar bent er niet of daar is hier maar je beseft het niet.... nog niet…

met een knipoog naar Gerrit Komrij ze hadden de bomen gekapt de bomen waarin de kraaien bij honderden nestelden natuurlijk was er het gekras maar dat is nog geen reden hun habitat te verwoesten een zeer dat Lochem zich zeker mag aanrekenen de vogels zullen zich danig ontheemd hebben gevoeld zo ook ik als reiziger die de kale plek…

verstedelijking weg is het landelijke niets blijft zo het is…

er zijn altijd meer kleuren dan je denkt zo heeft elke dag z'n eigen kleur ieder dagdeel z'n vertrouwde toon en het uur zijn tint goddank ben ik niet kleurenblind…

geen gisteren geen vandaag geen morgen er hangt een zweem van mist in zijn hoofd gedachten verdrinken in het ondiepe van het geheugen in grote leemte is het nietige niets alles wat nog rest…

een vleugje voorjaar geeft de treurwilg weer wat kleur het gaat goed komen…

wanneer ik al die telefoonboeken van weleer maar had bewaard dan zat ik om geen enkele naam verlegen...…

hangend in een hangmat zoals dat nu eenmaal hoort in een hangmat waan ik mij tussen hemel en aarde maar gelukkig kan ik nog juist met m'n vingertoppen de aarde betasten... zelf ben ik niet echt in de wieg gelegd voor astronaut daar hebben ze gelukkig anderen voor…

gelukkig gaan we allemaal dood het is een gegeven waar zelfs de rijken geen vat op krijgen zoals ook bij geluk goddank is ook dit niet te koop anders was er voor ons niet veel over gebleven en juist dat maakt mij gelukkig…

een sonnet hoe levenslustig het gezang een melodie waaraan ik hang de tekst nog zelf geschreven zoals bij ongekende drang het zoeken dikwijls dagenlang soms zelfs het hele leven zó dobber ik vaak stuurloos rond daarvan doe ik u gaarne kond in verzen nauw verweven de tijd is slechts het lopend voor dat steevast aftelt uur na uur...…

wat verdwijnt komt nooit terug het zijn de foto's die getuigen van weleer... we weten dat niets blijft zoals het is maar dat doet niets af aan de pijn en 't gevoel van dat het wel wat snel ging…

voor een intiem gedicht het innerlijk en uiterlijk blootgegeven heb ik jou naar mij toegeschreven zoals dat eigenlijk zou moeten wanneer je warm loopt voor elkaar…

noem een onderwerp en ik zal iets schrijven om over na te denken zegt de dichter wij opperen 'verlangen' en de dichter schrijft van gindse verten over zijn te wijde jas met plaats voor twee en van hunkering naar luister... fronsend lezen wij zijn werk en veinzen een diep nadenken…

pril leven ten voeten uit met pakweg zo'n 8 pond ben je er dan... de zwaartekracht heeft er een klus aan een goed begin is laat merken dat je er bent je gewicht in de schaal werpen dan houden ze straks wel rekening met je welkom Opa Lejo…

aan het chronisch verlangen naar lente gehoor gegeven de zon wint aan kracht en jouw voorheen zó koude hart vult zich weerom met warmte dit geluksgevoel vasthouden als het lukt is 't mooi…

(bij het passeren van een overweg) een meisje pakweg 7 jaar juist als ik denk dat ze gaat' zwaaien steekt ze haar middelvinger in de lucht... -ontgoocheling in vogelvlucht-…

een eerste gedicht verplicht de dichter tot zoveel meer poëzie als lichte vorm van dwang een gedicht blijft dikwijls maar slechts even hangen in de zeef van het collectieve geheugen om genoemd te blijven worden wordt er meer van je verwacht want bij stilstand zullen de anderen je voorbijstreven woorden vervliegen gedichten vervagen…

een fictief blaffertje veel mensen hebben een onzichtbare hond zei de vrouw in de lift die zag dat ik naar de riem keek zit de hond in de zak die je in je hand draagt vroeg ik haar nee hoor giechelde ze mijn hondje doggy staat braaf naast ons te wachten tot we beneden zijn…

zoals ooit de tijd van voor en na 't leven zó zal het weer zijn…

VOOR IEMAND DIE LEEST MET 10 VINGERS IS DUISTERNIS GEEN BEZWAAR…

niet dat ik geld of goed heb weg te geven slechts wat gedichten laat ik na en wat zijn verzamelde woorden meer dan zinnen 't gestapeld verlangen van weleer of is het meer...…