Alle inzendingen van Lejo van Kuijeren

pril leven ten voeten uit met pakweg zo'n 8 pond ben je er dan... de zwaartekracht heeft er een klus aan een goed begin is laat merken dat je er bent je gewicht in de schaal werpen dan houden ze straks wel rekening met je welkom Opa Lejo…

aan het chronisch verlangen naar lente gehoor gegeven de zon wint aan kracht en jouw voorheen zó koude hart vult zich weerom met warmte dit geluksgevoel vasthouden als het lukt is 't mooi…

(bij het passeren van een overweg) een meisje pakweg 7 jaar juist als ik denk dat ze gaat' zwaaien steekt ze haar middelvinger in de lucht... -ontgoocheling in vogelvlucht-…

een eerste gedicht verplicht de dichter tot zoveel meer poëzie als lichte vorm van dwang een gedicht blijft dikwijls maar slechts even hangen in de zeef van het collectieve geheugen om genoemd te blijven worden wordt er meer van je verwacht want bij stilstand zullen de anderen je voorbijstreven woorden vervliegen gedichten vervagen…

een fictief blaffertje veel mensen hebben een onzichtbare hond zei de vrouw in de lift die zag dat ik naar de riem keek zit de hond in de zak die je in je hand draagt vroeg ik haar nee hoor giechelde ze mijn hondje doggy staat braaf naast ons te wachten tot we beneden zijn…

zoals ooit de tijd van voor en na 't leven zó zal het weer zijn…

VOOR IEMAND DIE LEEST MET 10 VINGERS IS DUISTERNIS GEEN BEZWAAR…

niet dat ik geld of goed heb weg te geven slechts wat gedichten laat ik na en wat zijn verzamelde woorden meer dan zinnen 't gestapeld verlangen van weleer of is het meer...…

het pijnlijkst zijn de woorden van de dichter die hij heeft verzwegen maar beter dat dan de woorden die we zijn vergeten…

natuurlijk hield ik altijd al van de taal doch poëzie was mij destijds nog vreemd hoewel mijn gedachten dikwijls met mij op de loop gingen bleek tussen zeggen en schrijven nog een behoorlijke leemte te zitten als gretige laatbloeier die na z'n dertigste het schrijven heeft ontdekt en het geluk gevonden heeft in kleine woorden gedichten…

hoe levenslustig het gezang de melodie waaraan ik hang de tekst nog zelf geschreven zoals bij ongekende drang het zoeken uren dagenlang en soms het hele leven... zo dobber ik dan stuurloos rond daarvan doe ik u steevast kond in verzen nauw verweven tijd verschimmeld op den duur zei ik verschrikt zoëven amechtig klampt de mensheid…

Erato, Euterpe, Kalliope, Klio, Melpomene, Ourania, Polyhymnia, Terpsichore, Thalia hoeveel Muzen wil ik hebben zoveel kunsten kan ik doen inspiratie wil ik putten iedere dag in elk seizoen veel gedichten zal ik schrijven zo nu en dan zelfs een haiku maar of die verzen ooit beklijven ach wat doet het er ook toe…

snelheid dwingt ons tot het amechtig aanklampen in verloop van tijd…

zag ik een man die dacht dat hij de branding kon temmen en die zowat verdronk in zee maar het was zijn tijd nog niet hij mocht nog even mee…

zoals je uitstapt op het station met het vertrouwen te zijn aangekomen op de plaats van bestemming zo zal het gaan een enkele reis bij het vertrek en de zekerheid van het onzekere zo heb ik dat in gedachten als ik er niet meer ben iemand leest mijn gedichten en voor even kom ik weer tot leven meer moet dat niet zijn…

light verse dood is de truuk van het grote verdwijnen je bent zó vertrokken 't is net als bij treinen…

ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in het heden blijkt verdraagzaamheid soms teer…

hij die in de zomer van z'n leven genoeg had aan de hemel wil nu het winter is geworden omringd zijn met jouw liefde als in een huis en zitten voor het haardvuur…

laatst Karin Bloemen weer eens op tv gezien behoorlijk afgevallen volgens mij heeft ze een Hanneke Groentemannetje gedaan...…

senryu duurzaamheid maakt dwars louter uit balorigheid koop ik een plofkip…

op een zeer koude wintermorgen een kletsnatte gebreide onderbroek aan moeten trekken…

twee mannen zijn bezig met het optuigen van een kerstboom nou ja kerstboom... van die lange lichtslierten die hoog vanuit een mast schuin naar beneden hangen ogenschijnlijk lijken ze aardig aan elkaar gewaagd hoewel de één bij nader inzien meer actief is dan de ander wordt het vergoelijkt want tenslotte is het bijna kerstmis…

(een paradox) KERSTMIS is voor mij een tijd van rennen vliegen en weer doorgaan…

bij een sfeerplaatje van hertenkop met gewei denk ik aan kerstmis…

in glans van kaarslicht schuilt kunst van het verdragen en verwondering…

de dichter in gepeins verzonken vindt plots het woord waar hij naar zocht in puur geluk zowat verdronken raakt hij aan klare taal verknocht niets kan het lieflijk vers nog stuiten verwonderd kijkend door de ruiten ziet hij het kant en klaar gedicht zomaar gedrukt op haar gezicht…

ik ben de weg naar niemandsland het hete zand waar je voeten verbranden ik ben de vloed de gesel der stranden ik ben de gekheid de waanzin ten top ik ben de galg de valbijl de strop ik ben migraine de kanker en pijn ik ben de adder het giftig venijn ik ben de wreedheid de grijns op je lippen ik ben het schip dat loopt op de klippen ik ben de…

de bol bewogen opnieuw sneeuwt het plaatselijk de Bilt weet van niets…

bezit is bagage een rugzak vol pijn en waar je ook heen gaat het zal er steeds zijn…

wie kent hem nog ? de overwegwachter haalde de bomen neer en vroeg terloops of ik een open haard had…