Alle inzendingen van Lejo van kuijeren

ik schrijf lichte door de wind bewogen gedichten die eigenlijk geen naam mogen hebben in naamloze verzen wil ik wonen als de woningloze uit J.Slauerhoff's gedicht en op eigen wijze gelukkig zijn…

een winter morgen fragiel als een dun laagje ijs zo ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren telkens hoger schijnt... hartverwarmend de mens broos als toost plukt hij de dag met lange tanden…

Twente toegedekt onder een dik lakens pak als een goed gebruik…

een greep uit zijn werk bezorgt mij nog altijd een gevoel van thuiskomen warmte als een deken waaronder je het geluk kunt vatten met m'n neus in zijn gedichten en de tijd van 't jaar buitengesloten waan ik mij voor een ogenblik 'het rookwolkje voor god' zachtjes omhoog stijgend uit het smeulende pijpje dat nog niet is gedoofd…

mijn verlies toegegeven gevonden voorwerpen gebeld daar zegt men dat er tot heden ten burele van 't depot gevonden goederen nog niets is binnengekomen dat in de verste verte lijkt op een verloren liefde... maar dat ik het natuurlijk altijd een volgende keer mag proberen en dat ze mij zullen verwittigen wanneer er iets is binnengebracht…

het plukken van de dag mag misschien voor sommige mensen dagwerk zijn de dichter echter plukt elke dag verwondering als bij het sterrenplukken op een mooie avond ergens in het zuiden... een beetje dromen van bescheiden geluk en daarvoor zo mogelijk de juiste woorden vinden…

kerstgevoel of kribbig vraag ik mezelf af wanneer ik haar bezig zie met 't optuigen van de boom wanneer de kaarsjes eindelijk weerspiegelen in de glinsterende ballen klinkt op de radio het 'Gloria In Excelsis Deo" en als bij toverslag is het ijs gebroken…

volg het geëffend pad waar onuitgesproken woorden de voetstappen dempen waar ontfluisterde bomen onvoltooide zinnen vormen waar linten van zwijgzaamheid achter huizenhoge heuvels van misplaatste trots als leestekens de grens bepalen juist daar in het land van zeggen en schrijven spreekt men de taal van dichters…

terwijl je op de reservebank zit raken je voeten amper de grasmat tóch maak je een onnavolgbare beweging waarmee je 22 man plus alle reservespelers op het verkeerde been zet als de bal vervolgens luchtledig als een pannenkoek op het hoofd van de scheidsrechter terechtkomt verwijst hij je resoluut naar een plek op de tribune alwaar jij…

voor R. ik hecht aan dingen die me raken de mooie droom een lief gebaar het zachte strelen door je haar 't onuitgesproken kom dan maar zó zijn er heel veel dingen waar ik een loflied op kan zingen ik hecht aan bloemen in een perk aan tedere woorden op mijn zerk en maak me sterk voor liefdewerk...…

het binnenwaarts gerommel als bij een fabriek die meer lawaai maakt dan profijt geeft... dichters maken ook geen winst zij investeren slechts in wat achterstallig geluk het nagelaten woord bijvoorbeeld dat je heel soms nog ergens horen kunt doch weerloos blijft het vers als fruit in glazen potten zorgvuldig in het donker gezet in…

plots groeien er haren uit je oor vallen schilfers op je kraag het zijn signalen van verval die ons drukken op de feiten niets valt iemand te verwijten eeuwig gaat 't knagen door de tand des tijds als omnivoor…

speelse bladeren verlaten weldra de boom alweer een seizoen…

in het donker schijnt 't duister maar van binnen is het licht geeft een kaars ons iets van luister en ook vorm aan het gedicht…

hoe vat ik november in juiste accoorden waar ruik je de geur van chronisch verval hoe kan men het zompige vocht ooit verwoorden hoe giet ik de maand in een mal...…

gewoongeraakt aan het schofferen van mensen zijn wij gepantserd gebruiken we meer dan woorden als wapens tot verweer kromgegroeid van steevast tegen de wind inlopen zien wij de aarde snel dichterbij komen ik noem het de zwaartekracht van het leven van alle dag waar wij het nog levende bewijs van zijn…

reclameborden als windvangers schaars stationsmeubilair in een winderig exterieur waar treinen slechts mondjesmaat stoppen en de tijd geen naam mag hebben…

het is eind oktober en ik heb weer koude vingers die mijn verzen stroef laten lopen als veteranen in blessuretijd maar niets belet mij mijn handen te warmen aan jouw warme lichaam ook al lijkt 't op het oog niets om het lijf te hebben tóch mag dit wel eens worden vermeld...…

afstand nemen dat wil zeggen een stapje terug doen om vervolgens tegen de zon in de horizon waar te nemen met half dichtgeknepen ogen zie ik tussen mijn wimpers door een bewogen lijn die loopt van rechts naar links en andersom... deze verte benaderen het gaat me niet lukken dus troostdroom ik mezelf met verre horizonten en de…

er zijn ongeordende indrukken die deuken nalaten in mijn creatieve denken wanneer ik één van die indrukken tracht te vertolken in gevoelige zinnen gaat mijn pen dansen voor even lijkt het vers een samenloop van woorden als dit een gedicht is dan ben ik de dichter…

moment van overpeinzing op een steen ruim 1100 meter hoog... hier is alles stilte zoniet verstilling dit schuldig landschap met op het oog een eeuwige rust heeft na verloop van jaren dan eindelijk zijn vrijheid herkregen…

om een gedicht te schrijven over weemoed en duisternis ben ik naar de Harz gegaan doch wat opviel waren de kleuren naar weemoed heb ik vergeefs gezocht en bij duister stak ik in de avond gewoon even een kaarsje op...…

weemoed en tegenweer iets dat je weerziet iedere keer... een laatste droom in het verschiet de berg te hoog een leeg vergiet door deze zeef is het gegaan het klein geluk uit je bestaan 't vloog zo weg met het vergeten je zag het aan hebt 't geweten het komt niet weer dat is een feit verdween voorgoed in eeuwigheid…

onverschillig de bomen doch de eerste vallende eikels maken het verschil in een aflopend seizoen 'alles wat valt' heeft zijn tijd gehad mompel ik zacht herfst zucht als een kille afmaker door de kruinen van de bomen regenval maakt met gevoel voor drama het plaatje compleet voor een foto in zwart/wit…

de dichter heeft levenslang levenslang het heilig moeten is het heilig moeten hem tot een gewoonte geworden... uit die gewoonte groeien woorden tot een acceptabel vers zo vers als het brood van morgen morgen wanneer de inkt is opgedroogd zal de dichter wellicht zijn vers willen vertolken…

vermoeidheid is een reden om eens geen gedicht te schrijven... leemte is misschien een beter alibi ofschoon uit leemte iets kan groeien dat wellicht beklijft en zich toch weer laat beschrijven…

ik zag hoe de dichter zijn droom wilde vangen in heldere woorden hoe hij worstelde met een gebrek aan zinnen hoe zijn pen schipbreuk leed op klippen van onbegrip hoe hij zijn heil zocht en uiteindelijk vond in een aforisme…

ondanks het bidden en werken de zondagse gang ter kerke vrezen zij op de lange duur het knetteren van het vagevuur…

we hebben een foto waarop beide dochters erg jong nog glimlachend een gelukkige jeugd staan te bewijzen de fotograaf ene Klompjan vereeuwigde hen in kleur zoals wij de ouders destijds in zwart/wit werden gezet zo merk je hoe paradoxaal de tijd kleur krijgt en straks weer zal verkleuren…

op het terras aan de Jonte werpt een ober tussen de bedrijven door met succes een hengeltje uit... tot mijn grote verbazing haalt hij in tijdsbestek van pakweg zo'n 10 minuten vier forellen uit de rivier daar droom je toch van in de baas z'n tijd even iets voor jezelf doen…