Netgedichten

netgedicht (nr. 37.425):

sok solitair

aan de grote droogmolen
hangt één hemelsblauwe sok

wanneer ik door de knieën ga
en naar boven kijk valt hij weg
tegen het strakke blauw

zo symboliseerd de sok verlatenheid
en ik weet dat wanneer de andere
sok niet meer wordt gevonden

zijn bestaan niet langer
kan worden gegarandeerd...

nog een wonder dat iemand
de moeite heeft genomen
om hem op te hangen