Alle inzendingen van Lejo van kuijeren

roestig reclamebord van een vervlogen gazeuse... destijds een echte knaller…

seizoenen zijn als stations die niet kunnen blijven met altijd maar het komen en gaan van doorgaande reizigers zo heeft elk seizoen zijn uitzicht op momenten van verwondering de winter staat dikwijls borg voor het maagdelijk wit de lente voor kwetsbaar groen en een gevoel van groei de zomer echter geeft ons warmte en soms iets van geluk…

we leggen een plank over de sloot een van ons neemt voorzichtig als eerste de hindernis 'de overkant als bevestiging van dat het haalbaar is' mijn uitgestoken hand reikt naar de volgende kom maar zeg ik... het donkere water blijft vooralsnog rimpelloos…

de nacht op zicht in mistig nevelland gevangen geef ik iets bloot zolang de voorraad strekt van nu af aan het onbeperkt verlangen eens verder weg te gaan als straks de trein vertrekt... ginds wordt de morgenstond al opgehangen…

ogen met uitzicht op een blinde vlek en daar toch over kunnen verhalen dat is knap... gelijk een blinde die zijn fantasie de vrije loop laat dankzij 't maanzaadbolletje zo heeft hij die leest met tien vingers in het duister altijd een streepje voor…

'innig verstrengelde skeletten in eeuwige omhelzing' lees ik bij een foto in de Spits met deze bizarre en toch ook mooie foto als voorbeeld krijgt Valentijnsdag onverwacht nieuw elan men heeft het dikwijls over eeuwige liefde welnu pakweg zo'n vijf/zesduizend jaar geleden voegde een liefdespaar die daad dus 'daadwerkelijk' bij het…

'schuilend onder het droppelend lover' met deze fraaie volzin van de jonge dichter Hans Lodeizen begon het destijds de weemoed van weleer die nooit verdween maar altijd hangen bleef in mijn persoonlijke dampkring de vasthoudendheid van melancholie die rondwaart als een onontdekte planeet in de ruimte die mijn wereld heet... ik heb…

voor Rob Pat het gehavende schelpje destijds opgeraapt op station Hoek van Holland strand bewaar ik nog in de zak van m'n uniform als souvenir van mijn allerlaatste rit van Rotterdan CS naar de Hoek en weerom ik hecht aan rituelen zoals u uit de voorgaande regels kunt opmaken voor mij is een laatste keer wat het ook mag zijn telkens…

ik zie peuters achter tralies het is slechts de dependance van kinderopvang 'jong dynamisch' maar goddank de schijn bedriegt ook al ogen ze wat bang hier heeft niemand levenslang…

de muze laat zich zelden dwingen inspiratie komt en gaat wispelturig als verliefdheid het overkomt je vroeg of laat ga je het ietwat forceren dan zit je dikwijls fout verzen moeten je verwarmen het verplichte laat ons koud daarom mogen alle dagen van mij gedichtendagen zijn en wil het vrije vers niet vlotten dan dicht ik gewoon in rijm…

woorden kunnen iemand kwetsen zwijgen is de juiste taal het zal tenminste niemand schaden en het scheelt een boel kabaal als u toch iets moet vertellen zoek dan uw heil in het gebaar misschien dat gij begrip zult vinden raakt u wellicht de juiste snaar wanneer u het echt niet kunt laten de aandrang voelt om weer te praten weeg dan uw woorden…

'bescheiden geluk' maar een mooi moment het weerzien van een oma met haar kleinkind op een perron zomaar ergens in het oosten van het land in tegenstelling tot het afscheid dat ik zag bij moeder en kind 'het stierkalfje werd door de boer aan een touw uit de wei getrokken' terwijl de koe met gevoel voor drama haar zoon op de valreep…

met de trein "full speed door Nunspeet" en je toch verwonderen over het beleven van een innerlijke stilte het kan je zomaar gebeuren in een lawaaiig bestaan... aan de andere kant van het vensterglas walst het landschap aan je voorbij terwijl jij juist nu de stilte beleeft als een echo van weleer die je lang geleden bent kwijtgeraakt…

(l'important c'est la rose) ik dicht een schilderijtje 'een zomers taferel' met een handvol warme woorden doch geen zin teveel het zonnetje zal er op schijnen de hemel moet strakblauw en het weiland vol klaprozen schrijf ik speciaal voor jou…

verwacht niets van de poëzie materieel gezien is 't van weinig waarde toch kan het hartverwarmend zijn... 'een vleug hemels geluk op aarde'…

een krantenjongen met grote haast wil nog snel even op de fiets diagonaal tussen de gesloten spoorbomen door... de inkt is nog nat het nieuws vers doch de lezer weet van niets…

(de tijd ruikt lont) gestaag klimmend trekt de vuurpijl een beverige streep halverwege het duister verdwijnen honderdduizend vluchtige sterretjes in een lawaaiig nieuwjaar 'een gelukkig 2007' hoor je alom…

(na het Dickens festijn) enkele dagen voor Kerstmis bij een wandeling door het oude Deventer zie ik Achter de Broederen een zwerver iets eetbaars uit een afvalbak halen... als een geroutineerd acteur in een eenakter maar dan wel een non-fictieve scene uit een kerstverhaal van Dickens…

zo lichaamstaal iets kan vertellen dan zegt de houding van het paard in de wei mij dat het niet gelukkig is met het hoofd diep voorover gebogen lijkt de zwaartekracht het vooralsnog op punten te winnen verstoken van de oorzaak van zijn verdriet kan ik er toch in het voorbijgaan niet omheen... op zulke momenten ben ik weerloos…

als ventje van acht stond ik met mijn neus gedrukt tegen de ruiten kinderdromen achter glas waar ik mij blind op staarde in winkels vol bijeengepakt het gaf eigenlijk geen pas destijds doch met een soort van zelfkastijding bood ik weerstand aan verleiding... toch keek ook ik reikhalzend uit maar rekende op niets…

Irgendwie bist du süss staat er met viltstift geschreven op een bank van het tweede perron te Bad-Bentheim blijken Duitsers irgendwo toch poëtischer dan ik ooit heb durven dromen…

Mariska Veres (1947-2006) uit de krant vernomen dat Mariska Veres na een korte ziekte onverwacht is overleden... het moet in 1968 zijn geweest dat ik haar mocht aanschouwen bij een optreden ergens in Den Haag een mooie meid van wilde schoonheid en een stem die er mocht zijn later ben ik haar uit het oog verloren even was er nog de kortstondige…

(bij een teveel aan letters) tegen 5 december weet de dichter zich ontheemd blijkt het pijnlijk gemis aan bloemrijke verzen... deze tijd van frivole rijmelarij maakt de dichter juist neerslachtig het teveel aan letters van banket heeft hem voor enkele dagen op dood spoor gezet…

geplukt uit een onmogelijke hoek de oude keeper veinst nog immer dat hij reddingen verricht... in zijn dromen keert hij schoten zoals destijds de laatste die hij tegenhield de bruin vetleren bal met veter pronkend op de schoorsteenmantel de foto van vergankelijkheid als herinnering in blessuretijd wanneer de man in het zwart de fluit…

herfst kiest zijn kleuren van een somber palet waar een schilder van licht zich juist tegen verzet een blauwdruk van herfst met verlies van het blad en al wat je ooit aan geluk hebt gehad de pijn van de herfst met de kleur van voorbij de geur van geweest en het verval van nabij…

de zomer moe van zonuren wacht op afscheid het verval nabij krijgt straks het wit van jouw huid zijn seizoen in de lange langzame trein naar morgen gaan wij als ongewisse reizigers teloor in de tijd op elk stopstation raken wij eenbeetje in onszelf verloren…

in een aflopende zomer heb ik naar een plek gezocht waar het geluk nog wilde blijven negeerde ik de oprukkende herfst die zich aan mij openbaarde in een explosie van weemoed heb ik mijn ogen gesloten voor het snel verkleurend blad aan de vermoeide bomen me vastgeklampt aan de te bleke zon die al van ver moest komen... bij het gebrek…

(Moulins de Paillas) cirkels schrijven in de lucht het optellen van talloze nullen tot je er duizelig van wordt... als de wind eindelijk gaat liggen zwijgen de wieken de molenaar kan gerust huiswaarts gaan…

tijdens een uitzending van Holland Sport onlangs op de televisie beweerde een presentator de top van de Mont-Ventoux in handen te hebben als bewijs liet hij een stukje kalksteen zien dat hij bij gelegenheid op een voetstuk had gezet... nu wil het toeval dat ik enkele jaren terug bij een bezoek aan de col ook zo'n stukje van de top heb…

nooit ergens zoveel in onbruik geraakte stukjes spoor gezien als onlangs in Frankrijk restanten van idyllisch gelegen lijntjes van weleer waarover moeder natuur zich met liefde ontfermt sporen van oxidatie op vermoeide rails geven kleur aan woelige geschiedenis van jaren her... in het oude stationsgebouw van Vers dat in gebruik is als…