ansicht van weemoed
er hing een damp van mistroostigheid
over het water waardoor het zicht
beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin
wij bevonden ons aan de kust van weemoed
daar waar tranen van eeuwen zich
hebben verzameld in een onpeilbaar diep
met zilte smaak op de lippen
als een soort van heimwee naar vervlogen leed...
daar op het strand van weemoed
was het dat ik de schelp vond
hem tegen mijn oor hield om het ruizen
van de stilte beter te kunnen horen
daar was het dat ik leerde dat verdriet
en tranen in een leven onontbeerlijk zijn
geluk is niet alleen een moment van blijdschap
maar ook een vleugje bitter smart in het hart
als bevestiging van de pijn van het bestaan
Geplaatst in de categorie: filosofie