Soms is het moeilijk nog te weten
wie "ik" nu eigenlijk is.
Zou ik het met anderen kunnen meten,
of is het gewoon wat het is?
Soms is het moeilijk nog te kunnen voelen,
of is het de gedachte die mij parten speelt?
Zou het dat zijn wat ze met "gestoord" bedoelen,
of heb ik dat er zelf maar aan toebedeeld?
Soms is het moeilijk nog te vertrouwen…
Een brandend hart
Verliest de eenzaamheid
En wordt bezongen
Door liefde en kracht.
Een weg bezaaid
Met lieve woorden.
Een glimlach
Vervaagt de pijn.
Heel ver weg
En toch zo dichtbij.
Een arm om je schouder
Wij, zij aan zij.
Weken en dagen
Maanden en jaren,
Zelfs eeuwen
Draag ik jou in mijn hart.…
Verbannen uit mn ziel
Vergaan in alle glorie.
Kleine tranen verbergen mn gezicht.
Ben ik sterk?
Een woord van steun,
weggegooid.
Een glimlach,
verminkt.
Hoop,
verdwenen....…
Vergane gedachten,
omzeild door een koele blik,
snijden me de keel.
Zonder warmte
en pratend tegen mezelf
verlies ik het.
Onrust drijft voorbij
met als dank
niet-waardering.
Alleen en mezelf
met ogen gericht op
de kille verte.
En stilletjes
vraag ik de wolken;
neem me mee...…