Alle inzendingen van Lethar

Dat je alles hebt gehad, dat je denkt dat dit het is, wat het leven je kan geven, geeft het je nog wat meer, en laat het je zweven, voor even. Net als je denkt ok, nu weet ik het wel, krijg je weer zo'n bericht, helder, vaag, maar overduidelijk een teken, een signaal, een deel van dat antwoord op die ene vraag. Toch is het geheel niet helder…

Zo bijzonder als je kinderen tegen je zeggen, keer op keer, “papa, ik wil zo graag bij je zijn”, Elke keer weer word ik week, breken ze mijn schil weer open, dwars door alles heen, Vervagen mijn angsten, mijn onzekerheid, en vervliegt mijn twijfel, Het geeft mij het beste antwoord op die ene vraag, “hoe kan ik de beste papa van de wereld zijn”.…

Weet je wel wat je hoort? Het is mijn hart dat wordt doorboord, ongehoord! Ik voel de pijn, scherp, heftig, maar toch fijn, Ook al doet het zeer, ik kom er telkens, telkens weer, Om maar daar te zijn, het laatste moment, dat ik jou, jou heb gehoord. Niet weten zou beter zijn, rustiger, zonder zorgen, minder belast, Maar toch wil ik weten,…

Hoe vaag kan het leven zijn; dat je niet goed meer weet wat je nou voelt, denkt en moet doen. Die momenten samen, fijn, verwarrend, pijnlijk, maar ze zijn er en moeten er toe doen. Het besef dat ik je niet meer kan vasthouden, je liefhebben, je laten weten, merken dat ik zoveel om je geef. Die momenten herbeleven in gedachten, soms nog even echt…

Daar wil ik niets meer over horen, het zijn vervlogen tijden. Niets wil ik nog meer aanboren, alles is geweest, ook het lijden, het is de wroeging die ik wil vermijden!…

Gedragen als is het een rivier, een stroom van emoties, baant zich een weg, Zoals de golven van een zee, zo wisselend, schokkend af en toe, Toch blijft het maar gaan, niet te stoppen, niet tegen te houden, ik krijg het maar niet weg, Het is er, ik voel het, moet accepteren, maar weet niet goed hoe. Zoveel emotie, heb het nooit zo gezien, of überhaupt…