Hartenkreten

hartenkreet (nr. 37.874):

Hernieuwde emoties

Gedragen als is het een rivier, een stroom van emoties, baant zich een weg,
Zoals de golven van een zee, zo wisselend, schokkend af en toe,
Toch blijft het maar gaan, niet te stoppen, niet tegen te houden, ik krijg het maar niet weg,
Het is er, ik voel het, moet accepteren, maar weet niet goed hoe.

Zoveel emotie, heb het nooit zo gezien, of überhaupt zo kunnen ervaren,
Toch zijn ze er altijd geweest, die emoties, op een of andere manier aanwezig,
In de knoop gezeten, verward, niet juist op hun plek, en dat al vele jaren,
Ik zal moeten proberen ze een plek te geven, ruimte te geven, aan verwerking onderhevig.

Al tijden geprobeerd het niet zo te ervaren, omdat ik dacht het hoort niet bij mij,
Nu dan geconfronteerd, alleen en puur omdat ik meer mijzelf ben,
Gedachten te over dat ieder het ziet, probeer ik nog steeds te ontwijken, niet vrij,
Wetend dat het niet zo is, is het langzaam dat ik eraan wen.

Langzaam zal het moeten gaan, niet zo snel als ik zou willen, niet als gehoopt,
Leer ik mijzelf opnieuw kennen, kom ik mijzelf tegen, elke dag weer,
Zo onzeker zoals ik me erbij kan voelen, geeft mijn omgeving bevestiging,
word ik in die emoties hernieuwd gedoopt,
Toch is het zeker niet altijd fijn, het (hernieuwd) beleven van dat alles, doet soms zeer.

Waarom was ik zo gesloten, zo dicht, zo compact, kon het niet open,
Het is alsof je opnieuw moet beginnen, alsof je weer moet leren lopen,
Moeite om het oude achter te laten, bang voor wat er kan zijn,
Brengt een hoop het tegenovergestelde, is het soms zelfs al fijn.