Alle inzendingen over emoties

In de leegte Daar is de stilte Het lijkt mij aan: Wat een gezicht Waardeloos wicht! Wat denk jij wel niet? Met je domme woorden En miezerig verstand! Als een mes door het hart Ingesloten door pijn Kijkt het mij aan: Waardeloos wicht! Stel je niet aan! Terug gekropen in mijn schulp Huiverend van angst Kijkt het mij aan:…

als verlamd zit ze machteloos gevangen in het web van haar loerende angst…

gisteravond laat las ik jouw ondoorgrondelijk gedicht het kon me vooralsnog niet echt bekoren vandaag nogmaals gelezen de woorden geproefd met haar verfijnde smaken en met frisse wakkere oren hoor ik nu de boodschap tot mij gericht herkende haar ware wezen die me nu wel in m’n hart wist te raken net zoiets als dat achter een perfect…

Mede namens mijn broeder Beau wens ik u en de uwen een onvergetelijke indiaense zomer in hartbrekende atmosfeer, welke, zoals eenieder onderhand op zijn klompen in het water aenvoelt en schrijvenderwijs al lezend ondervindt, voor extra vitaminen abc en d3 in lijf en leden zorgt, en al helemael wanneer u de spinnefrutsels en pennefratsels van deze…

In de echo van de stilte Zit veel meer stilte dan in stilte alleen Die echo is niet kil, niet koel, maar ‘cool’ De nagalm, echo van die stilte Verzilten je zout in zoet Versterkt je dijken tegen overstromingen Van emoties, kwellingen, opwellingen Ben ik soms toch bang, heb ik angst Dan stort ik mij in die stilte en met name In de echo van…

'Wat is jouw levensmotto?' tekst label theezakje van restaurant op hoek, knooppunt van herinneringen en gevoelens hier in alle rust enige klant Uitzicht op zonnige hemel, oud pand, kinderspeelplaats, trams behangen met reclames ouders met fietsbakken vol kinderen, oude lantaarn Concluderen dat er niets geen pijn, verdriet integendeel…

ik word soms zo moe van het vechten moe van de rechten de plichten en de idealen moe van alle talen die van het verstand en van het gevoel moe van al dat gedraai en gewoel ik word soms zo moe van de anderen moe van het veranderen moe van het leren en het steeds weer proberen om te leven en te geven en je eigen falen te beleven…

Hij telde 100 muggen en sliep met soort tennisracket in hand die met elektrische stroom muggen verbrandt. Bij het verslaan van één, leken er tien terug te willen steken Op die grote zolder, die de Hemel heet, was ons uitzicht, in schemerdonker, tussen bungelende witte lapjes die hingen aan 't plafond met veertjes, spiegeltjes,…

ik draag haar door de nacht heen wijl overdag vlagen van mist heersen van binnen daadwerkelijk heb ik onze adem niet meer gemeen dat roert mijn denken, vraagt om mij te bezinnen allengs gaat alles nog verder op slot en kan ik slechts kijken in een enkele richting het blijkt ook nog eens een doodlopende straat waar niemand voor mij een deur…

waar was je toen ik je nodig had waar was je toen je zou me altijd helpen, zei je ik hoefde het alleen maar te vragen toen ik je om hulp vroeg gaf je geen antwoord waar was je toen mijn jaren voorbijgingen en het leven moeilijk was waarom verdween je weer toen ik dacht dat ik je eindelijk gevonden had ik zal blijven zoeken…

het gevoel van welbevinden heeft het koud tot op het bot unheimisch koud hij trekt zijn lange afgedragen jas aan een vale jas vol gaten het helpt niet rillerig roept hij uren later dat zijn unheimisch gevoel moet vertrekken de laatste trein staat klaar om alle ongewenste unheimische gevoelens naar hun plaats van bestemming…

'k ben bang om te gaan slapen me te verliezen in een ideale wereld vol liefde en pijnloosheid en grenzeloos geluk. 'k ben bang om te moeten ontwaken, in die keiharde realiteit van een veranderende wereld vol afgunst en kwaadheid, gebruik, misbruik oorlog en moord. als de wegdeemsterende naastenliefde geen vervanging kent, is het pijnlijk…

met oogkleppen op loopt ze door de buitenwereld naar haar binnenwereld haar dovevrouwsoren horen niets van de buitentaal horen haar binnentaal die alleen zij verstaat haar hoofd barstensvol met rennende onrust links rechts kriskras verslonden door haar nietsontziende dwingende drammende tweede ik verbeten vecht ze keihard…

Speels dansen lokken ogenblikken op verbloemde huid sprankelt nonchalant het loof in zondoorschenen donkergroen en kust de wind in schone schijn haar tere lippen rozerood…

Door de nachtelijke stad, Langs verlaten wegen, Vult mijn geest zich met de schat Van een stille zegen. Nog gebogen door de druk Van het mensenleven, Vind ik menselijk geluk, Waar geen mensen streven. Uit het troosteloze zwart En uit donkre hoeken Daalt de vrede in mijn hart, Dat moe is van zoeken.…

- VEERTIG SOORTEN GEKTE - EN IK die geloofde Dat mijn voorhoofd volliep met heelal Bij elke stap naar een kompas Met - omgekeerde hartslag en - gedoofde Schaduw. Hoor ik in het carnaval Mijn stem die ik noteerde en herlas Tot de wind mij beterschap beloofde? Diep in mijn huis woont een veertigtal Vreemden. Met één gezond verstand in hun…

mijn verhakkeld ik een hoop opeengesmeten planken de nagels steken roestig uit en toch in gedachten nog jeugdig pezig onvermoeibaar de steile hellingen op verend of verjongd gezuiverd zorgenloos mijn zee langs gaand maar ook de leeggeslagen mondholte met klemmende prothesen opvullend of kijkend naar mijn kleinkindje mijn hemelkindje…

Verdraagzaam was ik – zeer! Toen heeft dat volkje mij Voor onverschillig uitgekreten; ’k Werd boos, dat spreekt! en nu – nu vragen ze, even vrij: Of dat verdraagzaamheid moet heten?…

in de spelonken van mijn geest in duisternis gehuld tussen de stronken van mijn vrees ligt mijn verloren schuld in de kerkers van mijn verlangen in ware droefenis tussen zwak en sterk gevangen ligt mijn vergiffenis in de plooien van mijn geweten in vreemde vorm verbogen tussen ziel en zaligheid vergeten ligt mijn onvermogen…

jouw verfijnde klanken brengen diep in mij een opgekropte snik ik voel de melancholie de liefde in jouw avondlied er is zoveel meer je bent gedreven bij elke prille noot tover je een wijze sfeer liefde voor het licht liefde voor het leven een aankondiging van mogen verjaren ik voel de veerkracht en ik zing……

Ieder uur van mijmering over je goedheid, Zo vanzelfsprekend grondeloos, Smelt ik weg in gebeden naar jou. Zo laat ben ik gekomen Naar de tederheid van je blik, En van zo ver naar je uitgestrekte handen, Stilletjes, doorheen ruimte en tijd. Ik had in mij zoveel weerbarstig roest Dat uit mij wegvrat, met gulzige tanden, Het vertrouwen.…

Ik heb aan de bloemen geroken , de roos , de lelie; en de bromvlieg boven de kruisbloemen horen zoemen langs het pad de doornen en de distels Nu ik mijn jaren overzie doorstroom mijn hart een blijde melodie door Uwe hand geleid zover te zijn gekomen met de hoop dat er nog vele in het licht wandelende jaren zullen komen…

In mijn hoofd zijn heel veel kamers Enkele deuren zijn op slot Die kamers blijven meestal dicht Ze komen niet aan bod De kamer met verdriet van vroeger Die gaat maar even open Er moet nog wat verdriet bij in En dan heel snel weer verder lopen De kamer met de vele angsten Daar kan bijna niets meer bij Soms ontsnapt er eentje Die is dan…

voor M.W. Mijn lieve tedere kochana kleine malenka uit Kijkduin wens ik als blijk van dank voor dolce vita zongebruind met fijnbesnaarde gasten een zoete zomeravond Maar meer nog wens ik haar de meer dan welverdiende rust en stilte van een liefdevolle levensavond met altoos in het achterhoofd de spanning en de dreiging der genadeloze…

Het kerkdijkje is dichtgegroeid met wilde struiken, het land licht braak. Verder dan hier kan ik niet terug: het prikkeldraad - geroest - waaraan Gijs B mijn haren vlocht en hard wegliep, en lachte zoals ik later heb zien lachen in de buurt van prikkeldraad; het desolate achterlaten waar vluchten wordt bekocht en schreeuwen als de regen…

Ik ben geen plant: ik wil geen rust 'k Ben jong en - van mijn tijd, Brenge ieder uur mij leed en lust En telkens nieuwe strijd! Als het plan wordt een daad, Zonder raad of beraad, Als ik liefheb en haat, Als ik schrei, als ik lach Wel honderd malen iedre dag, Dan ben ik 't leven mij bewust, Dan leef ik eerst naar hartelust, Al…

langs stille bomen gingen wij in onszelf verloren in onszelf alleen alleen de regen ruiste en dan uit het niets uit de nevels omhooggeschoten langs het lover zweefde zij de hinde en wij de voorbestemde doden leefden wij even eindeloos leefden wij even niet alleen…

SPARTA Als melomane prins en vrouwenkenner was hij wel 'ridder' maar geen vrouwentemmer Doch wist, als zij, met hoogsensitiviteit haar hart te winnen dat tot liefde leidt Met martiale zaken had hij niks dat leidde in zijn ogen tot de Styx Zijn ego slonk, verdween voor vreugd, ontzag toen hij in 't diepst geheim Heléna…

Een wild fantoom van zang stijgt op uit lang vervlogen erotiek de vrucht van samen die ons kon bekoren Gij vroeg was deze hang een zucht van kundalini's passievrucht of was ze puur uit cupido geboren Ik zei het kan geen weemoed zijn geen terugverlangen heimwee vlucht in een melancholie eerlang verloren Ons samenzijn…

Een pruik ging zij zelfs voor hem dragen Plezieren, plezieren, plezier Zij wilde hem zo graag behagen Emotie, emotie, vampier Hij viel op blauw bloed en studeren Verstieren, verstieren, verstier Zij bespraken hun levens en zeren Als ridders met open vizier Zij poetste haar tong en haar tanden Manieren, manieren, manier Tot zij door…