Alle inzendingen over emoties

Mag ik nu eindelijk gaan slapen want deze dag duurt veel te lang. Het was geen dag van makke schapen en er stond wanhoop in de gang. Dus kan ik nu mijn ogen sluiten; ik leid mijn schapen naar hun wei. De maan schijnt schuchter door de ruiten, jij vlijt je zachtjes tegen mij. Zo tuigen we onze dag af, we likken onze wonden. Zo samen liggen…

Nachtwolken vluchten zwijgzaam. Een koude ochtend-adem zeilt binnen door de ramen en al spinnend rijpt de dageraad. In het traag ontwaken hoor ik de stilte achter mijn stem en overstijg de roes van mijn dromen. Tastend zoek ik mij een weg tussen de lakens wijl haar beeld uit mijn lichaam verdwijnt haar zoete parfum tussen witte regen vervagend…

Ik heb met mijn handen Alles weer opgebouwd Veel fouten gemaakt Omdat ik teveel mensen had vertrouwd Veel moeten geven In de steek gelaten in het leven Het is ieder voor zich Maar een verleden wat allang achter me ligt Ik ben altijd geleefd Door schade en schande wijs geworden En ik heb het overleefd…

Mijn brillenglazen bleven dof, hoe ik ook poetste alle dagen, totdat ik me af ging vragen, zijn mijn ogen misschien met verlof. De oogarts vertelde mij, ik moet u dringend adviseren, uw ogen te laten opereren, U bent er net op tijd bij. ‘k heb nu nieuwe lenzen, ‘k voel me vrij, ik zie de bloemen weer bloeien, het groene gras weer groeien…

Het is april en op de fiets heb ik mijn handschoenen gemist Het zijn de krokussen en hyacinten de bloemen in velerlei tinten die zeggen dat ik mij niet in het jaargetijde heb vergist De hoge huizen de torens de ijzeren hekken in de waarschuwende straten en al wat daar te gronde ging Zij die meer uitdeelden dan toebedeeld kregen…

hoe lang is de remweg als de eindstreep zich steeds wil onttrekken aan het zicht hoe gok je een afstand zonder die roze bril die verten vol vragen zo mooi kan verzachten hoe vaag is angst als het verspreid wordt door de voelsprieten van onzekerheid misschien zal het nog kleuren maar nooit, nee nooit scherper dan een donzen vermoeden…

Die zachte en toch zo wilde drift, die vreugd En kwelling, tot één zalige droom geweven; Die vuurvlam die verteert en toch doet leven, - Zij gloeit maar ééns, want ééns maar bloeit de Jeugd! Een reine ziel kan op ’t altaar der Deugd Haar offren en de Plicht dan alles geven Wat van haar afhangt.. máár – dat zoet gevoel Van wel en wee, die moed…

Hoor eens ik haat je, ik schreef dat je lief was en licht - en nog wat onzin over je gezicht maar nu haat ik je, god wat haat ik je. Die neus, dat hoofd, die paardenbek, die ogen en die gierennek dat kraagje en dat bloemkooloor met al je slierten haar er voor. Hoor eens ik wou graag zijn jou, maar het kon niet zijn, het licht is uit,…

Gedachten zweven vanuit het land der geesten flakkerend of als damp ontstegen aan het vuur dat in de hoofden van dichters in liefde wordt ontstoken In die gewesten waar vormen wachten om net ontloken, te worden bestemd heerst vreugde dan wel vrees want kinderen uit deze oorden worden anders groot hebben ander leven…

nooit eerder heb je haar horen dreigen zij dreigt ook niet haar woorden blijven hangen als in een goed gedicht haar ziel is niet te vangen ‘t is in zijn grote hand vrij in het licht wat de dagen brengen mogen virussen oorlog of vrede als blauw saffier glinstert de rivier onder de grimmige maan van ons aards bestaan…

Overal zien we je, je raaskalt er op los en het voelt als een onvrijwillige inbreuk op de persoonlijkheid van de mens die jij in het totaal niet kent of misschien juist wel en doe je dit omdat je bang van ze bent Jarenlang al ben je zo bezig met maar één doel je wilt overal gezien worden met je versluierde woorden laten zien…

Vertel ons, weergod Hiemstra in het leder De golfstroom stijgt toch warm op uit de zee Vertel het aan de fruitboom langs de Ee Van bliksemslingeraars met ganzenveder Bestaat een kans van één op tien miljoen Dat farao de zonnewichelaar Een show van streptococcen geeft met staar Iets wat wij in geen duizend jaar gaan doen? De grote terts…

Ik ben wat ik ben Precies hoe ik dat erken Ik ben impulsief Soms voelt dat lief Soms voelt dat stout Dat is maar net Hoe je dat onderbouwt…

Soms ben ik nostalgisch, gewoon even mezelf een ouderwets plaatje brengt me daar: waar ik wil zijn. Soms maakt het me weemoedig, gewoon even mezelf omdat het me brengt naar: terug in de tijd. Soms ben ik een beetje wee- en talgisch die bestaan niet eens, maar wel bij mij, als ik luister naar: Muziek van toen!…

aan de ringvaart in het park gelegen waar ik mijn eigen buitenplaatsje vind maak ik dagelijks de herinneringen die ik flierefluitend ze verwonderend als lunchpakketje uit mijn rugzak haal om ze uit het vuistje dan weer te eten als ik op safari ga in mijn eigen buurt om de jachtigheid ermee te onthaasten die mij zo dwingend doorstappen laat…

hoe ver kan water gaan welke oever kent zijn grenzen wat komt bovendrijven om soortelijk gewicht te tarten stromen hersenen nog vol bij het zien van een geliefde die geen broccoli lust het antwoord schuldig blijft op terechte vragen in het licht van vloeibaar…

jij zwierig zingend langs het zwerk zwevend inspirerend vogeldier ik heb je gemist waar ben je al die tijd geweest jij gaf me zo’n plezier zo klein maar met een wonderlijke levenskracht het doet me deugd je bent weer hier en met je onovertroffen mysterieuze tovermacht breng jij weer nieuw licht in mijn donkere nacht jouw spetterende…

Aaneengeregen woorden dansen in m'n brein steeds rond ze blijven daar dicht blijft m'n mond omdat voor pijn en verdriet maar ook alle mooie dingen in het leven geen woorden zijn alleen tranen en gevoel…

Het leven vraagt en geeft nooit, zei een persoon in donkere tijden. Echter als deze persoon verder zoekt en vindt verandert de persoon. In een vechter en een strijder, dan de donkere wolken worden verdreven. De zon met licht van mogelijkheden wordt gevonden, gezien, gevoeld.…

Het hart kent vele kleuren, kent liefde en kent zeker ook de pijn. Wat zou er toch met ons gebeuren als we ze niet meer kunnen herkennen en wij deze kleuren niet meer zijn. We zouden verdwalen in onze tranen op paden die leiden naar donker, kil en zwart. Nee, geef mij dan maar de ware kleuren die ons doen laten stralen vanuit het diepste…

Bang zijn voor de dag van morgen, zorgen komen met de snelle trein. Zoeken naar een weg, hij lijkt verborgen. Mag het morgen lichter zijn? Zuchten, worstelen met het laken, sta je dit keer aan m’n zij? Opstaan, scheren, koffie maken.. Het uur van de merel is voorbij.…

Jouw handdruk en een zoen Ik denk weer even terug aan toen... Haast elke dag stond ik aan je bed En je had het "weer" geredt! Je was er bijna niet meer geweest We zijn toen snel naar je toe gesjeesd wat was jij blij om mij te zien En ik, dat ik jou zag nu lig je daar alweer... Maar je ziet me nu niet meer Ik kan niet bij jou komen Alleen…

Zo peperzoet geurt jouw zijn tussen vlier en beek als een stiekeme droom die naar iets van decadentie proeft. Vijftig tinten ...? Maar ik zweef gewoon tussen beelden van een vergeten winter de koude van ijzige lichtblauwe lucht. Dwangmatig bespeel je mijn gedachten, kunstzinnig en grenzenloos, zonder weemoed geen hapering alleen…

wie met vuur speelt moet zich niet verwonderen om zich te verbranden aan de verzengende gloed tot het water uit de hemel stort die de stem van de dood heeft bezworen zie het water zee en stranden de gouden zon de koele maan en hoe ze op hun tijd op en onder gaan alles heeft een bedoeling in ons kommervol bestaan tussen…

Koele zeewind ontspande mijn gemoed schuimkop en vloed spoelde mijn voetstappen weg ik harkte daar rouwverdriet bijeen witte meeuwen schreven cirkels tegen hemelblauw mijn lief hier vond ik jou ik loop hier alleen met jouw schaduw de zee is ruw.…

Dit velijn is het zijn het blakende blank braakt de leegte je kan er alleen nog een streep onder trekken maar je wist niet dat alles eronder verdrinkt omdat je de einder van de zee getrokken hebt wat rest is een paar rondjes schetsen ten teken dat wij bar eiland zijn en de overzet achteraf…

Je bent wat je bent Laat het los Precies....die blauwe bomen In jouw mooiste bos…

Hoog boven de boomtoppen Voel ik pijn noch verdriet Ik kan gaan waarheen ik wil Niemand die mij ziet Alleen ik en de lucht De vogels en hun gezang Wat mij beneden ook raakt Hier ben ik niet bang Zoom in op een meisje Alleen op het plein Andere kinderen spelen Het is niet waar ik wil zijn In de verte zie ik mijn huis Ook daar ga ik niet…

Ik dacht te kijken naar de horizon van geluk en voorspoed. Echter bleek het vooruitzicht en diepte te zijn van verdriet en pijn. De wolken van tegenslagen vulde de lucht van plezier. Het rennen voor het schuilen had totaal geen zin de afstand was te groot, de regendruppels te veel. Toch bleef ik maar lopen tegen beter weten in want niets heeft…

de waarheid is meedogenloos hartverscheurend doet soms zo zeer veel minder eerlijk dan gedacht ontluisterend danst als een dobber op en neer wordt soms hooglijk veracht ze is de kokosnoot die op je hoofd valt je wakker schudt kan leiden tot de dood maar binnenin heeft al die tijd gewacht met eindeloos geduld haar melk zo romig…