Alle inzendingen over emoties

Jouw lach, een vonk die springt, Speels, licht, en zacht gezwind. Het tilt mijn dagen, maakt ze klein, En laat je warmte er altijd zijn.…

ik voel een raakvlak met warrige geesten misschien dat mijn verstandelijke vermogens afgenomen zijn met de voortgang van tijd het is te laat om opnieuw te beginnen het laatste nieuws komt keihard binnen wapens, oorlog, bloed, tranen en geweld na zondag keert de wind weer om de absurditeit van de buitenwereld jij snakt naar een gezellige…

Stel je voor dat ellende echt was. Stel je voor dat die oude mensen bang waren voor de dood. En als de dwerg en het meisje met één arm echt pijn voelen? Stel je voor hoe onmogelijk het zou zijn om te leven als sommige mensen alleen waren en hun leven lang bang. naar Jack Gilbert ------------------------- uit: "Dagrest", 1984.…

Zes en veertig treden over de brug dan ben ik in Lochem hoor ‘k het carillon zie ‘k de winkelstraat het plein, de markt en de grachtjes de Berkel, de zomp waarin een gids met wit lang krullend haar vertelt over ‘t kasteel dat we passeren waar danseres Isodora, ‘k verlies me in haar en de auto met haar twee kinderen die dan te water…

God, bron van troost in nacht en dag, Waar liefde woont en een fundament was, Mijn hart kende U, mijn ziel vertrouwde, Uw geest droeg mij, als een berg die niet vergaat. Met open handen, biddend onder sterren, Zocht ik wonderen, vond ik kracht in gebed, Levende hoop die deel werd van mijn verhaal, Een plek in het plan, de wereld…

dat was in de wonderbaarlijke maand van bloesemingen en overvloed toen mijn borstkas opstoof als papaver ribben in sierpennen uitwaaierden mei mijn magere taal openbrak vergelijkingen vrat als vuur water ik schaamde mij diep naar poldergewoonte in loden jas tussen druppel en wind ongevoelig bij takken struikgewas doornen had ik licht opgevat…

Wie ben ik, waarheen? In lege nachten dwaal ik, Gedachten zonder einde, Schaduwen over mijn brein. Vader, o zieke sterveling, Waar ga je straks verloren? Godsdienst die zich telkens buigt, Zoekend naar een geest in stroom. Rusteloos, ik jaag de slaap, Levensvragen spoken, Muziek dempt slechts de stilte, Het hoofd een…

Soms kan God er niet tegen, dat haast geen mens gelooft. Dan voel ik als een zachte regen, zijn tranen op mijn hoofd. Want ook God kan verdrietig zijn en wie moet Hem dan troosten? Ik wil wel, maar ik ben maar klein en hij de allergrootste. Maar ja, dan zeg ik. “Stil maar God. het komt gerust wel goed.” En dan zie ik wat een wonder…

ze droomde liep in een bos ze zag alleen maar bomen er was geen zon, geen licht geen lucht, geen wolken alleen maar bomen de sfeer was dreigend duisternis overal ze was alleen met angst voelde zich opgesloten, beklemd zag geen verleden geen toekomst, geen heden ze zag alleen maar bomen toen was daar die open vlakte zo vrij en…

Wat houd ik van de herfst, de mooie luchten, het afscheid van de zomer nadat de bladeren gevallen zijn, maar eerst in vele kleuren nog even schitteren en dan vergaan. Zo zijn ze beeld ook van ons menselijk bestaan dat klein begint, dan groeit en bloeit maar eveneens weer losgelaten wordt. Een afscheid van dit leven, na lach en traan. Toch…

over niet gehoord worden Er was een tijd dat spreken alleen nog leek op schuilen – waar woorden fluisterden in beelden en stilte voorzichtig ademde tussen wat nog niet begrepen kon worden. Langzaam vond een stem haar aarzelend begin, ruw en broos, gedragen door schaduwen van hoop. Een knik, een schema in verstillen, iemand die luisterde…

Wandelend denk ik veel na over het leven, de zon die als een trouwe vriend bij mij is gebleven. Regen die laat voelen wat verloren is gegaan, maar zonder regen niets dat opnieuw in bloei gaat staan. Tegen kou beschermd de wijsheid die ik leerde, kijkend naar de ring die ooit mijn vinger vereerde. Hij geeft mij de warmte waarnaar ik weer zoek…

mijn wilde zomerwind mijn stoute dromen jouw tere bloemenbogen de wilde rozen in jouw lavendeltuin…

(voor C.) Je lag zo stil vannacht zo stil dat ik ademde voor jou en dat ik even dacht Ik zag je vleugels uitgevlogen doormidden geschubd je wervelkolom zo stil gekronkeld als een slang die koudbloedig wacht om toegedekt te worden Eindelijk, eindelijk draaide je om Jeroen van der Doef…

Een ommetje, voor een teckel die traag de tijd meet in plassen en geuren van gisteren. Een vrouw, laverend tussen dozen en herinneringen, ademt de avondlucht alsof het hoop is. En dan— een glimp, een gezicht dat niet meer in haar heden hoort. De psychiater. Zijn naam, een sleutel naar een deur die nooit dichtviel. Ze groet, woorden…

Ik vraag het de stilte: Wie ben ik? De muren antwoorden niet. De bank, het bed, ze houden mij vast in dagen zonder richting. Ik was iemand, ooit. Een ambtenaar op weg, met een tas vol plannen, treinen die sporen trokken door een leven met structuur. Ik kende mijn naam, ik wist mijn doel. Nu draag ik alleen een echo, een waas van herinnering…

Ik ben een ziel, geen grens, geen hiërarchie, een ademtocht van oorsprong, een stroom in harmonie. Geen ziekte, geen waan, maar een weten zo stil, een fluistering die zegt: “Je bent wie je wil.” Ik heb vleugels gevoeld, ooit wijd, ooit vrij, tot ze mij werden ontnomen, ik bleef achter met pijn. Ik zag de aarde van boven, niet meer dan een bal…

Dat ik steeds wil wil begrijpen hoe en waarom iemand denkt, voelt en doet zoals hij doet, me meet, wik en weeg zou ik dit ook… Bijvoorbeeld een eiceldonatie en dat die kinderen in mijn stad wonen ze tegen kan komen, de gelijkenis zou zien. En of ik een nier zou afgeven ja, voor mijn kinderen. Maar kind van een vriendin, zou…

Ik ontwierp mij want ik bemoederde het woord zoogde de letter verschoonde het leesteken en trainde het woord zindelijk Hun zichtbaarheid was violentie hun aanblik decimeerde mijn verte hun schriftuur beletterde mijn verstomming en hun lectuur belas mij de school…

nog nat van het verven vier pas opgerichte muren onwennig zitten de emoties opgesloten tussen de muren ze waren gewend om vrijuit volledig losgeslagen zich kenbaar te maken gisteren en alle vorige dagen nu is er wat veranderd angst, woede en verdriet moeten binnen blijven naar buiten mogen ze niet ze hebben er wat op gevonden…

Mijn grote vriend de zee Neem mijn tranen met je mee Neem mijn woede naar de wolven Ze wonen in je golven Ze huilen bij nacht, bij volle maan In de ochtend laat je ze weer gaan De zon verwarmt je koele blauw Met glinsterende zilverdauw Totdat je de zon weer zakken laat Hij in jou kopje onder gaat Het vuur getemd door de kalme…

Hou me vast, geduld, ook nu we samengaan Als gaan en hurken, strelen en kapotte handen. Als je kunt zal ik mij ook vanavond kuilen Voor de nacht, en dromen, dromen dat ik slaap, En dat ik slaap door alles heen en iedereen. Als je me wekt zal ik me morgenochtend buigen, En buigen opnieuw, over mijn bord, een vrouw, het lot Dat mij aan tafel…

Je denkt veel te willen Vakantie bijvoorbeeld zoekt wat, ja! De juiste reis! Na wat rust en overdenken nee, eigenlijk wou en wil ik daar naartoe! Zoeken… gevonden! Blij! Je stelt je voor, je wikt en weegt kijkt in je agenda je ziet je pakken, welke kleren, koffer, parkeerplek, je ziet je lopen door die straatjes, gevels…

Als de wind zachtjes op mijn schouders klopt, weet ik dat jij weer eventjes bij mij bent. Een gevoel dat nooit meer stopt, zolang ik jouw naam en jij die van mij nog kent. Wij lopen dan samen verder, net zoals dat vroeger ook altijd was. Ik jouw hand vasthoudend als een beschermende herder, jij die alle wensen in mijn ogen las. Ik wens…

O, als een dier te zijn! - Een dier in de zonneschijn - Te koekeloeren, Zo ene bloem zien staan, En een beestje voorbij zien gaan, Zo lekker te loeren! En als een kind te zijn! - Een kind in de zonneschijn - Iets liefs te zingen, Zo vol van kindervreugd, En van dartele jeugd, En simpele dingen! En een wijs mens te zijn! - Een mensch…

Fluisterend in het hol van stilte, waar waarheid glipt achter verse beton-muren, daar leefde jij in schijnvrede, zacht verhuld, gehuld in geheimen van familie-fluister. De woorden die nooit mochten klinken, verweven in angst en loyaliteit, zij schoven jouw pijn in het duister— verloren, maar levend in verborgen verdriet. De stilte was een…

Onder een tafel van glas werden woorden begraven, keurig gevouwen tussen servetten en familiefoto’s waar iedereen lacht. De vrede was van porselein, glanzend, maar met haarscheuren die alleen jij zag. Elke glimlach was een voorzichtig evenwicht tussen breken en blijven staan. Ze noemden het liefde, maar het rook naar angst en het klonk…

(een poëtische beschouwing) Ze kamt haar glimlach in het ochtendlicht, strijkt kreukels glad in spiegelzacht decor, en fluistert zacht: “Kijk mij, vergeet mij niet…” maar wat ze toont, is slechts de buitenkant. Ze bouwt een huis van glanzend zelfvertoon, met woorden als behang van groot vertoon, doch in de muren schuilt de stille vrees dat…

een gedicht over het vergif van vergelijking en de kracht van zelfvertrouwen Jaloezie sluipt zacht, op pantoffels van pijn, het woont in de schaduw van wie we niet zijn. Het kijkt naar de ander, met halfdichte ogen, en fluistert: “Waarom hij wél, en ik niet bewogen?” Het kent twee gezichten, maar één zelfde stem: de één wil jouw zon, de ander…

(over het vuur dat vraagt om vorm) Woede komt niet als een vreemdeling binnen — ze klopt niet, ze stormt, ze beukt op de borstkas, brandt achter de ogen, hijgt in je keel als een woord zonder rem. Ze zegt: “Vecht terug. Schreeuw. Gooi. Verbreek.” En o, wat is het menselijk om toe te geven aan die roep. Maar niet het voelen is zonde.…