Alle inzendingen van Lieve van Impe

Dit kleine werk waarvoor zij wekelijks komt, doet zij als altijd blij, gedachteloos. Zo kent het drooggoed lang haard handen het zwijgend schikken, strijken tot de laatste vouw. Onzeker als zij is geworden is goed niet goed genoeg voor haar dus dient de laatste rimpel steeds gestreken. Op keukentafel en de dunne deken schept zij een binnenzee…

Strijkend zegt zij: dat vergeten van wat ik gisteren deed en zei, dit langzaam aan wat minder weten is het niet al de nacht in mij die mij mijzelf maar laat herhalen het leven loopt aan mij voorbij ligt aan mijn handen te verschralen voortdurend lijd ik averij. Misschien betert het wel, zeg ik en anders, moeder, valt er mee te leven.…