inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 2.481):

Strijken IV

Strijkend zegt zij: dat vergeten
van wat ik gisteren deed en zei,
dit langzaam aan wat minder weten
is het niet al de nacht in mij

die mij mijzelf maar laat herhalen
het leven loopt aan mij voorbij
ligt aan mijn handen te verschralen
voortdurend lijd ik averij.

Misschien betert het wel, zeg ik
en anders, moeder, valt er mee te leven.
Ze knikt berustend en wat machteloos

verwoeder strijkt ze sprakeloos
zonder te beven nu het linnen. Ik raad
ze strijkt de angst daarbinnen.

----------------------
uit: 'Opaal', 2006.

Schrijver: Lieve van Impe
Inzender: mk, 5 februari 2014


Geplaatst in de categorie: ouders

3.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 3.058

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)