Zodra ik mijn ogen opsla is het onzichtbare mij ontglipt en begin ik te zien wat ik zie: herinneringen aan wat ik zag en ooit al zal zien. Door te zien blijf ik mij herinneren; en hoop ik dat ik besta. Vooral als ik naar haar kijk wanneer zij zo haar hand door haar haar haalt, haar elleboog steunend op haar knie, en zij iets tegen mij zegt…

Onder de boom van verlichting zat Siddhãrta, toen de schande ontsluierd was van ouderdom, van ziekte, en van dood. Ãtman zag hij, elk mens voorbij; het Licht ging schemeren in een ledig vergezicht, een glimlach lichaamloos achter het Rad. Maar daar zij licht, daar weze hemel, zee, licht dag, nacht duister, aarde, spruitend gras, bomen met…

hij zegt: jij. hoe. gewapend staan, gehoorzaam. tucht. zichtbaar. versteende leegte grijs en ijzer. tucht. ---------------------- uit: 'Tucht', 1980.…

Klimop is niet om in te wonen: daar schreeuwt een papegaai met zwarte tong en komt de bliksem langs beneden. Nee, wij bouwen liever op de stoeprand, voyeurs van goed en kwaad, en mijden het geel met paarse licht van glas in lood en een kwaad geweten. Het goede is een dame die zingt, haar mond schrijft o, haar buik beschermt. Het kwade is onvast…

Hij weet hoe kruinen waggelen en zuchten, hij brengt de ogen tot hoog overzicht, hij brengt het hoofd tot in de wolkenluchten, hij brengt de oren tot het vogelnest, hij brengt de tanden tot het vlees van vruchten. Zijn eisen zijn eenvoudig. Stap voor stap zal hij zich geven. Wie niet horen wil, die trapt hij van zich af. De stilte na de gil…

Ik heb een roofdierhart en roofdiermond, verorber land na land, elk moment is het moment voor de sprong. Ik knoop tijd aan elkaar. Hoe het komt? De grens, klemvast, was een ver geheim. Het was nacht, de maan was rood. De hoge heuvel sleepte stenen aan waar 't licht afdroop als afscheidstranen. Het gevaar verbond de wond. We liepen.…

Mijn vader zei: hier liggen ze, de Canadezen. Ik zag ze staan aan de vaart, in hun grijze kleren. Eindeloze, slachtrijpe rijen. Man tegen man stonden ze: een beetje wind en ze gingen. Vrede. Aan beide kanten Canadezen. Te lang in het land om terug te keren. Te diep in de grond om weg te marcheren. ------------------------------------…

Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek waar ik mij gewoonlijk niet vertoon. Ik stelde mij teleur. Sprak te luid tegen mensen die mij zichtbaar niet vertrouwden. Ik wilde dat ik vond dat ik naar huis toe wilde en sprak mij aan om hiervandaan te gaan maar dat was zo gemakkelijk nog niet. Ik verloor mij in gesprekken die ik al zo…

In de kooi van dag en nacht, de kooi van de boodschappen, blikjes bier, de betere baan. In de kooi van het fotoalbum, van de liefde. In de kunstkooi, in de kooi van het weten: Sta op, grijp de tralies, haal de diepste adem en scheur je hart uiteen.…

Soms tikt een gedicht op het raam Ik sta op en laat hem erin Een enkele keer heeft dat geen zin Ik voed hem en geef hem een naam Maar soms denk ik: ach laat maar staan Al regent het nog zo hard Vandaag ben ik boe en geen bard Hij mag naar een ander toe gaan. Dat doet hij dan ook na een tijd Hij vliegt mijn gezichtsveld uit En meteen daarop…

Ze zitten in de grote hal gedwee te wachten, voorzien van dode bloemen en van troostend fruit, tot de portier door middel van een belgeluid het sein zal geven om zich ziekenwaarts te jachten. Intussen roken zij een sigaret en roemen de dokters, die vandaag de dag heel kundig zijn, of lezen bordjes, die in ziekenhuislatijn de kwalen paviljoensgewijs…

Hoor eens ik haat je, ik schreef dat je lief was en licht - en nog wat onzin over je gezicht maar nu haat ik je, god wat haat ik je. Die neus, dat hoofd, die paardenbek, die ogen en die gierennek dat kraagje en dat bloemkooloor met al je slierten haar er voor. Hoor eens ik wou graag zijn jou, maar het kon niet zijn, het licht is uit,…

De ramen van het conservatorium staan wijd open daarbinnen vergrijpt iemand zich aan eeuwenoude gevoelens de vleugel jammert en klaagt In het park scheren zwaluwen het gras oogsten lucht en insecten Hoe te leven? Voor wat? Grote vragen waarop kleine antwoorden passen Zo precies als deze zwaluwen die geven vliegensvlug Iemand daarbinnen…

Klein en geslepen wil ik leven, een moerasplant die slechts groeit op weinig licht en zieke lucht. Ik wens geen verantwoordelijk werk maar wel kantines vol kroketten die mij statig uit doen dijen. En koffie. Liters slappe koffie tot ik bleek zie als een vis en nodig op vakantie moet. Ik wil een alg zijn, even onbekend als onbekeken…

Binnen dit leven voortdurend bezig angstig te zoeken naar restanten van een ander leven, maar tekens van weerzin en wanhoop, een vuilnisbelt, een oude teddybeer, beheersen het landschap. Er is moed voor nodig om te beginnen, het gezicht van aarde hoopvol te vinden, de ochtend een gelegenheid. ---------------------------------------- uit…

Hoe plezierig is het niet om iets in het vooruitzicht te hebben, een veldje met pas begonnen bloemen, of een berg die naar behoren de lucht in steekt. Het is alsof de wereld met zulke gunstbewijzen aan het tijdelijke zich verontschuldigt voor het wrede dat haar eigen is. Want meestal zien we weinig, is het donker, nacht. Er is zeker durf, en…

Dood is mijn vriend. Nog altijd schijnt de maan Naar binnen, uit zijn asbak kringelt rook, er ligt een boek, de radio staat aan. De rozen die hij kocht zijn nog bedauwd. Een scheermesje, een spiegel en wat coke Staan op tafel klaar voor zo meteen. De kachel doet haar best, maar hij blijft koud. Alles is nog precies zo om hem heen - Maar…

Door diefstal en bedrog leefde het onrecht voort is het wet geworden heeft het op onze muren de onbeschaamdheid van de meesters gekerfd Roof heeft hen bevorderd hun buit verplettert ons verdeelt ons wij strijden met onze weerspiegeling angst gelijk aan onze angst Zij die weten zwijgen zij die niet weten zwijgen Het Paleis lacht vol…

I Haar armen glad en blank in 't lome van donker tule, veel parfum en lippen van karmijnrood - ik zie de tippen van haar borsten deinend gaan en komen. II Winkel schemering, veel stoffen op de toonbank Zij buigt voorover in begerig kijken Ik zie haar blouse soepel open wijken en ben verzonken - diep en blank. III Haar benen lang en glad…

En ook als het zou kunnen - de wind mee, een begaanbaar pad -, loont het dan wel de moeite uit de woestijn - want dat bezweer ik je, dat was het - nieuwe woestijnen in te gaan? O, ik geef toe, ik heb als iedereen die tussen buitenlanders leeft... Leeft? Het woord ontvalt me: verblijft. Verblijven moet. Hoogstens gedoogd als onkruid tussen stenen…