De violette lucht omsluit een jongen die roerloos in het heden hurkt. Af en toe gaat zijn arm omhoog alsof hij zwaait. Naar niemand. Nooit weggeweest, geen schoenen nodig. Hij hurkt bij zonsondergang in een portiek, neergelaten op aarde als een spin aan een draad. Ik zou een requiem willen inzetten. Er zijn nooit uitspraken over hem gedaan…

Zo al deze wegen naar een centrum leiden een mijnenveld van gerechtigheid vinden wij onze route achteruitwaarts. Het blikveld mag breed zijn, de geur zwaar van warm gehouden planten en het geluid dat ons omringt knerpend en schril, nog zullen we verlangen naar een schuilplaats een scheefgezakt monument, een landgoed waar onze klamme handen…

Elk woord is zwanger van een nieuw gedicht. Wanneer je in de verte kijkt druppelen woorden uit jouw ogen. Als je verliefde gedichten wilt nodig mij dan uit in je bronnen. ----------------------- Noachs Kat, 2000.…

Nog geen dag of drie logé geweest of heel mijn heimwee vierde feest. Mijn tante was mijn moeder niet, terwijl ze op haar leek. Mijn vader zag ik nergens meer, mijn oom leek op mijn neef. Ik wist nu niet wie wie nog was en sliep niet meer voor straf. De huiswei bood nog apppels aan de ochtend van vertrek. Ik raapte ze voor thuis en…

Waar het vandaan komt weet ik niet, die pijn als ik naar het licht kijk dat op schaars gebladerte valt. Nog gisteren hoorde ik klanken in de kleinste dingen om me heen. Ze vulden mijn dagen met een bijna ongekend geluk in zomerse taferelen: wandelingen langs water, in parken en overal rozen zelfs slordig in bloei alsof ze er in overdaad stonden…

Later zul je bij me wonen. Later zijn we met z'n beiden. Dat bedenk ik soms, wanneer je giechelt met de an'dre meiden. 't Is voorlopig nog maar beter om de zaak geheim te houden, 'k zal je nog maar niet gaan zeggen dat ik van je ben gaan houden. Later ga ik reizen maken heel alleen, naar verre landen, en daar ga ik mensen redden,…

De bomen roesten in het zieke licht langs somber in zichzelf gekeerde grachten. In wilde, stormdoorvlaagde regennachten vertoont de maan een bleek, behuild gezicht boven de lege straten, smalle schachten waar in een onverbiddelijk gericht de zomer langzaam voor het najaar zwicht, terwijl de huizen op het einde wachten. Tegen de morgen is…

Ik ben op handen en voeten vergaderd, volwassen als een baby, volwassen als een aap. In deze houding wordt alles onwezenlijk. Onwezenlijk snel, in onwezenlijke haast: andermans armen en andermans romp schieten daarboven jagend voorbij. Als kogels. Als wolken. Als lijkenlucht. Zo vliegt de dag de tijd vooruit en is de slang het meest volwassen…

Maandag is Kalmpjes-aan-dag. Dinsdag is Kom-ik-begin-'s-dag. Woensdag is Zou-ik-het-wel-doen-dag, Donderdag is Dit-is-een-bijzondere-dag, want Vrijdag is Morgen-weer-vrij-dag en Zaterdag is 's Avonds-wordt-het-later-dag en Zondag is Eet-je-buikje-rond-dag, dus Maandag, tja Maandag, dat is weer Kalmpjes-aan-dag…

Soms zie ik spoken 's avonds laat op straat in een vuilwitte jurk jij die niet bestaat of mager in een pak van vooroorlogse snit mijn vaders gelaat of tot mijn schrik in een spiegelruit mezelf die verdergaat. ----------------------- uit: 'Dichter', 1995.…

Als ik vrijkom ga ik iemand vragen mij aan te raken heel voorzichtig graag en langzaam raak me aan ik wil weer leren hoe het leven voelt ik ben zeven jaar door niemand aangeraakt zeven jaar lang zonder aanraking en ik weet nu wat 'onaanraakbare' betekent... ------------------------------------------------- uit: 'De dag dat je…

Soms zie je je zitten. Bleek en sereen. Hier en/of ginder. Alleen of alleen. ----------------------------------------- uit: 'Dag en nacht geopend', 1970.…

Achter brillen met geschilderde pupillen worden doordeweekse daden uitgedacht. 'Hoe eensgezind spannen zij samen.' Blank gebolsterd, ruw van pit weet men zich op zondag voor de heer verschoond en opgewit; de eigen lijven achter eigen borrels, bijbels en bloedeigen boerenwijven. 'Sla neer de kracht van wie afvallig rebelleert' Beter…

Haar handen omklemmen licht. Wind houdt haar gaande, steeds verder weg van wat zij weet, van wat haar voorkomt als echt, het bestaande, tastbare: van een lichaam het gezicht, van eenheid de breuk. Verkoolde rest van wie, brandend, onverbrekelijk waren. ------------------------------------------ uit: 'Van eenheid de breuk', 1991.…

Golven hoog te loef, te lij. We varen klif en klip voorbij. Giek en gaffel buigen krom. Haal op, haal om. Pekbroek, tuig, het ruime sop. De zeeman heeft een haringkop. Haal om, haal op. Opperbram hoog in de mast. Daar tuimelt me de varensgast. Haal op, hou vast. Haring hom en haring kuit. Het bloed spat alle kanten uit. Haal om, haal…

Heel vroeger hadden de mensen niets anders te doen dan naar de sterren te kijken. Ze hingen wat rond bij een bron en leefden van noten en vijgen. In de vorige werelden was er of stront of niets dan hel engelenzang uit zeer strenge engelenstrotten. Er was ooit een wereld waar zwaluwen zwijnen knipten en schoren, voor niets. Er was eens een…

Je prikte je aan mijn pen en sliep in, en droomde verbitterd de honderd jaren tussen de werkelijkheid en de prins. Ik trachtte een gat te maken, maar de haag bleek onmenselijk dik, een schuld die groeide en groeide omdat ze geschreven stond op mijn gezicht. Wat ik had weg te snoeien was ik, dit koude, dienstdoende masker dat liefde bewijst…

Iemand zei je moet je vaart versnellen om van verleden los te komen, je moet als een voertuig in z’n vrij de heuvel af niets houdt je bij, niemand heeft nog een naam, precieze tekeningen rekken tot strepen die aan het eind van de zindering abrupt de grond in gaan wat je weet raakt achterop, adem wordt afgesneden als een koord en als kreten…

Ik ging naar Maastricht om Moniek Toebosch te zien. Ik lees je hier, ik hoor je hier, ik zie je hier geprojecteerd op witte muren. En als pop zo groot als jij en in de juiste kleren. Ik lees op een andere muur meer woorden over meer daden dan ik van je gezien heb. Ik mis je grote plastic oor. Ik mis je antwoord. Ik besluit: Moniek…

Zodra een beeld een spiegel wordt, sla toe vernietiging. Niets ter wereld blijft zichzelf gelijk. In deze vrees te leven geeft werklijkheid geen schijn van overleving. Antarctica gesmolten! Al de tranen bewaart hij in zijn fles. ----------------------------------------- uit: 'Het doek van de dag', 1990.…