Sleets
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 
297
297Je tekent de kantlijnen vol
Met woorden die ik niet ken
Ik wou dat ik je begreep
En dat je nooit zou weg gaan
Ik begin sleets te worden
Het als alsof de nacht valt
En de sterren doven
En alles langzaam wegglijd
Je haar ruikt naar suikerbrood
En de veren worden paars
Je sloeg een vlinderslag en verdween
Dit noemden ze liefde
Je handen…
Bezig met laden