Netgedichten

netgedicht (nr. 19.604):

Sleets

Je tekent de kantlijnen vol
Met woorden die ik niet ken
Ik wou dat ik je begreep
En dat je nooit zou weg gaan

Ik begin sleets te worden
Het als alsof de nacht valt
En de sterren doven
En alles langzaam wegglijd

Je haar ruikt naar suikerbrood
En de veren worden paars
Je sloeg een vlinderslag en verdween
Dit noemden ze liefde

Je handen trillen en zijn wit
De spiegels in je ogen breken
Je huilt onderhuidse tranen
En je bent zo koud geworden

Je verbrandt de bladeren
En onder je voeten brand de zon
De kleuren worden vager
En porseleinen gezichten breken

IJsjes smelten voor je ogen
En je handen glijden weg
Er is geen reden meer om te blijven