Alle inzendingen van Malakh Ahavah

Het is tijd om te vrezen voor demonen. Je denkt wat is er nu? Er is niets loos, Maar de feeën zijn weg en mannen komen, Die openen Pandora’s zwarte doos. De lange lijdensweg moet jij verduren Zoals je moeder en vader voor jou, En luchtkastelen zijn enkel hopen muren, Jij bent geen prinses, maar gewoon een vrouw. Al eeuwen staat het…

De woorden in mijn ongeschreven verhaal vervagen tot grijze stippels niets. De betekenisloze figuranten van mijn leven zijn opgetekend in de aftiteling waarmee het verhaal begon. Hoe schreeuweriger de verschijning, hoe groter de naam, hoe inniger de verwachting. Verwachten die jij nimmer kon inlossen, mijn lief... Aan het einde van…

Je raapte het leven als dwarrelende bloesems van bomen in de lente, gevangen door de zachte bries van Astarte. Je had er een in je haar gestoken, als symbool van vruchtbaarheid en eeuwige vreugde. Het was een leven dat je zelf niet mocht tekenen: je verwachtte zoveel, en zou zo weinig krijgen En terwijl je een stil gevecht leverde,…

In een huis vol niemand schreeuwt te stilte.…

Zo lang geprobeerd scherven te lijmen, mens te zijn, In een wereld die mij liever zag verdwijnen. Kind te zijn, In een koninkrijk waarin God verkwijnde. Gevraagd aan Christus, Gevraagd aan Mohammed, Gevraagd aan Boeddha, De weg van de verlichte paden, In moeras hebben ze me allen laten baden! Gezocht een teken uit de hemel,…

Bij jou vluchtte de stilte, Niet meer meer dan een vage herinnering. De muren waren voor jou Niet meer dan dingen die je kon afbreken, Als het je maar dichter bracht Bij het eiland waarop ik verkeerde. Je tranen zijn dolken op een wang, Je lichaam dat een laatste groet brengt, Je hart dat niet langer naar mij verlangt. De stilte immer weer…

Laat mij diepzeeduiken in jouw ogen waar haaien in verloren lopen. Laat mij vioolspelen op jouw tanden en laat mij zijn... en geen ander! Schreew en ween als je moet sla en schop, als het dat is wat je voelt, maar laat mij nooit verdwijnen met de schilfers van jouw blik, een kinderhand vol spijt, die telkens weer verkwijnt. Laat…

Laat ons verstikken in tedere woorden, laat ons zuchten, kermen bij het lezen van genot. Laat ons de beelden verbannen naar diepe kerkers van onze tenen waaruit ze nooit meer ons hart kunnen deren. Laat ons schreeuwen met elkaars stemmen, schrille tonen. Laten we nooit meer nemen de woorden waaruit we zijn geboren. Laat ons enkel nog wenen…

In een wereld geregeerd door woorden beweegt hij in een stil en kil bestaan, wachtend op leven dat niet zal komen, liefde, die alle woorden zou verslaan. Eeuwen had hij gewacht in zijn dromen op die ene die niet wilde bestaan; een prinses doorspekt met gouden kronen, die zonder woorden hem toch kon verstaan. De stilte die hem als de nevel…

Geluk is de stilte die in jouw hoofd langzaam verkwijnt, als het licht in een doodgeboren keukenmijt. Het later dat verzwelgt in de tijd van vroeger tot er alleen maar heden overblijft. Geluk is de wolf die zich na de jacht nedervlijt, zich niet bewust van tijd. God heeft gelijk, tijd is wat de mens hem nog het meest verwijt.…

Dag moeder, zeg ik, en daar zit je dan, ether in de hoeken van je ogen, ik wil het verwarren met tranen, maar het gevecht met de redelijkheid is allang verloren. Vroeger was ik voor je een open blad, elke nerf kon je beschrijven als een tak van een boom in een park waar de winter geen ziekte was, elke haar had je geteld, elke traan vermeld…

Ach, ik ben een mens die teert op het geluk van vroeger. Een mens, die hoopt op het geluk van later. En langzaam strompelt in het heden, waar vroeger voorbij is en later maar nooit komt.…

Ik heb een vlieger voor je gebouwd, een vlieger van goud. Met een staart van diamanten; voor elk verloren jaar een diamant. De perkamenten van mijn ziel kerfde ik in het goud zoals onze namen ooit zo kort vereeuwigd in een stuk vernield schroot. Ik wou hem doen vliegen, die vlieger, op de dag van onze dood, maar hij woog gewoon te zwaar…