Alle inzendingen van Marcel

met vlinderende vingers streel ik de zijden bloemen op haar zomerbloes knoop knoop na knoopje los en proef om beurt de honingzoete vruchten in de tepeltuintjes van mijn lief en laat ze teder rijpen op het dartel puntje van mijn tong…

de ochtend kwam te vroeg ik droomde juist een geile droom die voortijdig afbrak op onvervulde verwachting: de nachtmerrie bleef onbereden onbevredigd en met tegenzin begin ik mijn dag…

onnoemelijk zijn de telgetallen waar de traptreden van de getallenladder steunpunt vinden maar vatbaar is de einder niet het uitroepteken bij elk flardje nieuwe zichtbaarheid is ijdel: mensenwerk…

haar boodschap op het antwoordapparaat heeft hij niet meer gehoord even voor ze belde had hij zich voor het hoofd geschoten…

Meedogenloos -ook voor jezelf- stel je een punt achter de liefde en krast een kerf door de toekomst die wij, dacht ik, samen droomden. Je jubelt om de sterkte die je proeft in nieuwontdekte hardheid. Harder ben je nu dan ik blijkt uit de diepe kerven in mijn weke kwetsbaarheid. Maar hardheid is slechts relatieve sterkte: en broos…

het was het einde van een droom en misschien zoals altijd bijna het begin van een andere? tussen drijven en zwemmen ontbreekt soms slechts de durf nog te verlangen hoe dan ook zouden verdriet en pijn onvoldoende moeten zijn om de gordijnen te sluiten op de klaarte van de dageraad hoopt men...…

toen viel de stilte hoorbaar als een waterdruppel begon de dwaaltocht door de grot kalksteenkegels sperden ons de weg als stenen afgodsbeelden wanhoop droop in pegels van het gewelf langs torenhoge ijskaskaden van langvergeten angst heel even fonkelde het meer agaten spiegel in het vuur van onze fakkels, onpeilbaar als het navelstarend…

als ik in de late ochtend aarzelend de ogen open baadt de kamer in het rauwe licht der werkelijkheid de zon verwarmt de lege plaats naast mij in bed op de vloer liggen een gebroken glas en lege flessen als ik verdwaasd uit bed kruip snij ik me aan de scherpe scherven van liefde die gespeld wordt in voltooid verleden…

durven was een openbaring waarin ze eindelijk zichzelf begon te vinden maar zij wilde meer dan gewoon gelukkig zijn in een hopeloze poging tot zelfbevestiging verdronk ze haar gevoelens als een nest jonge katjes in een teil water en het laatste dat nog niet dood wilde werd doodgeknepen pleinvrees kortwiekt de holle vrijheid…

Een droevige clown buitelt wankelend op het dunne koord tussen verdriet en wanhoop boven de diepte die bodemloos lokt. Als hij valt en moeizaam rechtkrabbelt joelen de kinderen om de onhandige fratsen van een gebroken mens.…

op een nacht sluip ik binnen in je kamer kijk hoe je slaapt en kus je teder op de lippen je wordt wakker de ogen gesperd in verbazing vooraleer die omslaat in angst snijdt het vlijmscherpe mes twee diepe kerven aan beide kanten van je hals ik proef aan de bron de koperen koppigheid van je bloed dat gutsend het witte laken…

Als ik wakker gefloten word in de vroegte door de vrolijke trillers van de vogels die buitelen in de kerselaars onder het raam en de dag zich feestelijk aankondigt, draai ik me om en trek de lakens over mijn hoofd want wat heb ik aan een mooie dag zonder jou?…

zij vingerde zich bijna te pletter toen zij bij het klaarkomen uit de bocht ging en haar orgasme op een betonpaal verknalde…

Ik zag bokken buitelen van rots tot rots, dartel scharrelend naar groene blaadjes. Hun mannelijke trots draagt horens. En zo doe jij, mijn vriend, die even ijverig maar minder dartel jaagt op 't jonge groen. Je vrouw, die zich gewillig plukken laat, is meer een rijpe vrucht, maar heerlijk pittig smelt ze weg…

Wat kan zaliger zijn dan de staande ovatie die je liefkozend boetseerde uit mijn verlangen ? Als je met gulzige mond de rijpe vrucht oogst kantelt het genot in de stroomversnelling en wordt ik dankbaar vloeibaar Je kreeg het voordeel van het voorspel maar straks scoor ik feestelijk gelijkspel…

Doezelend in de lentezon in de hangmat onder de appelbloesem wordt zij wakker met vlinders in haar buik. Op de zachte zijige huid onder haar liesplooi krieuwelt een kleurige rups intiem langs de rand van haar appelgroene slipje.…

gehurkt in de zon tovert een jongen met vaardige vingers en kleurig krijt zwermen vlinders in een tapijt van lentebloesems op het plavuis rond de vijver in het park vrouwen in vrolijke lentekleedjes dralen in het voorbijgaan om het kunstig tafereel te drinken met de ogen en ook zijn lenig lijf en zongetaande huid ze zaaien kleingeld…

Op de markt koop ik nog elke week een bundel roosjes. Uit gewoonte. Zoals ik jou zag doen, maar minder handig, knip ik hun stelen korter en trim het overtollig groen. Ik schik ze losjes in de brede vaas en zet die keurig op de hoek van het tafeltje, waar jij ze altijd wilde. Dan wacht ik tot het zeven lange dagen later weer marktdag…

als de ziekte je treft frontaal en onverbiddelijk en het lichaam de strijd verliest word je gevierendeeld je wil nog wat je wil nog veel maar de onmacht heerst, lamlendig alles wordt haaks, gespleten tussen willen en niet kunnen elke hoop is slechts illusie ballast je koestert bergen tederheid en liefde die je aan de straatstenen…

broeierig is de nacht tijdens de hondsdagen rusteloos woelt zij in het zweterige bed en zoekt vergeefs soelaas in flarden slaap: waarin ze loodzwaar zinkt als Sirius al met de zon over de einder gluurt dan droomt zij hoe haar onderkoelde lichaam roerloos ligt te wachten op het koele marmer van de snijtafel in de witbetegelde lijkenzaal…

Grenzende gedachten bij de tijdloze schemering, geroepen door prachtig donker, mooi als het licht Zonder spreken dichtbij de oudste waarneming, het niets een omhelzing van eeuwig vooruitzicht Terug zonder traan naar de zwarte filmrol, verzadiging van elk hunkerend begin In een duidelijker aards rock & roll, op een toneel zonder podium gewin…

Ik wil je niet vastpakken, ik wil je voelen Ik wil je niet bevestigen, ik wil je kroelen Ik wil je niet aanraken, ik wil je omarmen Ik wil je niet meemaken, ik wil je verwarmen Want dan zal je niet kijken, want dan zal je zien Want dan zal je niet ontwijken, want dan zal je misschien Want dan zal je niet zeggen, want dan zal je vertellen…

…Er was eens… een kindje veel te vroeg bij het lot van witje, en de knikker rolde en rolde het kuiltje voorbij Anders dan ’t sprookje haren witter dan ’t gezichtje, spoelde de sneeuw en de regen alle kansen opzij Want papa en mama bespiegelden een ander huisje, een kasteeltje met fonteintje duizend maal mooier Dus drie werden vele in een…

…En alles was weg geen geluid geen zicht rondom, stabiel in de haven of vergat ik ’t anker plotseling? Zuid naar noord,west werd oost of andersom? voer ik op nieuwe zee of vloog ik in de dampkring? Helder blauwe aanblik bij een sprakeloze band, stuurloos in elke richting welke ik wilde varen Verloren in elk kompas bij de eerste hand, spreek…

Scherp en gericht volg je elke beweging, beide weten elkaar nooit meer te zien Kom je dichtbij mijn hart in overweging, zou het dan toch zo zijn dacht ik misschien Dus hef ik verlangend mijn uitnodigende hand en kom je vertouwend en verward dichterbij Spreek je onverstaanbaar in een te grote afstand, tracht ik beter te horen en luister aandachtig…

…Soms…heel soms…vergeeft de overtuiging, want dan zou ’t fijn zijn met tegenwind Of was Samson toch een zonderling, als de tijger een leeuw bemind Handen gaan nog steeds door het haar, draait de borst bedachtzaam maar vlug En de waarde fluistert onovertrefbaar, bij de aanblik van een gestaafde rug De lijm van gisteren had het antwoord,…

Facet in de glorie der zomer, stilte beroofd zinloos vreugde Staren in geheimen van oudsher, het blad dat de wind verheugde De ontbering van warmte, bij nachtelijke koude zeeën Marteling van geloof in alle, grijpt elk contact buiten leven Herkenning van oude magie, als verwarring van de grens Dromen lijkt een pijnlijk fobie, eeuwig zwart…

Een kopje schuin en wijs, haar feestzaal, de straat Steeds dansend op reis, in veel vergeten ornaat Ze spreekt om te vragen, haren krijgen de wind Straal je weer met vlagen, de gedachte blijft bemind Je kon je leven niet kleuren, dus dans je telkens onrijp En de reis zal blijven zeuren, tot ik oud en wijs begrijp Een traan hoopt op…

Geen nieuws zo groot, geschreven door de pers Of altijd ging het wel in een sonnet Het kwam in twee jaar tijd niet voor dat het niet reduceerbaar was tot zo’n klein vers Ik hou het (denk aan Heintje) voor gezien En mam, geef je me nu ook weer een tien?…

Twee broertjes zijn al dagenlang vermist Wie illegaal of homo is moet vechten Nog altijd schenden leiders mensenrechten Videla ligt tevreden in zijn kist Het rommelt in het paarse kabinet En Harmsen schrijft hierna nog één sonnet…