doortocht

toen viel de stilte
hoorbaar als een waterdruppel
begon de dwaaltocht door de grot

kalksteenkegels sperden ons de weg
als stenen afgodsbeelden
wanhoop droop in pegels
van het gewelf
langs torenhoge ijskaskaden
van langvergeten angst

heel even fonkelde het meer
agaten spiegel in het vuur
van onze fakkels,
onpeilbaar als het navelstarend oog
der innerwaartse blik

we riepen alleluja!

de vreugde was kortstondig
ze spleet het meer
en de kristallen stilte
duizendvoudig
tot ijle rimpeling
van leegte

toen viel weer stilte
hoorbaar als een waterdruppel

onderbewustzijn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 5 stemmen 65