Alle inzendingen van Marcus Neuborg

omdat de golf van letters geen een emotie nog raakt geen code gekraakt is alleen nog maar momenten snel wat neerzetten komen wij nooit vooruit men zegt nooit geen deadline stellen afwachten en verder vertellen in je hoofd het verhaal afronden niet opgeven maar verder rollen je grond aanvoelen wij moeten lijden moeten bloeden onzekerheden…

na een hoop films en fanatasie is de clue dichtbij oude blaadjes vallen voor mij neer oude pennen van grootse leer een eer om die teksten te vinden opnieuw proeven aan oude vruchten zoals de smaak van inkt nooit echt zal opdrogen gekko`s en regenbogen…

speel met bliksem kick op de donder wij klimmen op maar het stopt op zolder de kelder in me kop het huis gaat op slot de ramen slaan dicht het is een wonder eindelijk een nieuw gezicht…

aan b omdat zij meekijkt niets is zoals het lijkt geen blik zo rijk zo diep en lang zo slim maar o zo bang jij begrijpt het blake enzo pope en dood steeg en het rood de zon en jeugd mijn lichaam en ziel staan bloot maar nooit meer jong zoals het ooit was nooit meer terug jij en ik kijken soms even om…

stap niet af niet zolang het niet meer klopt tot de strop ons onthoofd tot jij niet meer geloofd loop verder tot die kloof val dieper in jezelf toe maar, geloof. maar, lief geloven in alles en nog verder als dit is pit nog verder als een woordenboek dit is geen koek maar poèzie zoals wij ooit keken vanaf de toren van goud naar…

Over de tijd kunnen wij niet heersen de oneindigheid niet beheersen wachters verdwijnen langzaam in t`veld het licht telt nog de sporen zij kunnen ons volgen vogels fluiten u kunt ze horen Om te kunnen overleven moeten wij delen kunnen geven in`t veld lessen verdwijnen nooit zijn alleen in het onderbewustzijn gegooid de rijmers rijmen…

in de kamer vol rook hoor je wel stemmen maar ziet geen een gezicht later,veel later herken ik mezelf terug in een spiegelbeeld of een raam later,veel later trekt de rook langzaam weg maar het is stil veel en veel te stil…

toen wij vroeg opstonden zonder grimas zonder zonden zonder wonden zonder wonderen te verwachten vielen wij hard door de nevel, langs de gracht er is vannacht een nieuw soort gebracht het is als bliksem en later is niets meer als vandaag de lucht is grauw boven de wolken blauw de muren bonken hard het gras wordt steeds groener aan…

sinds jij bent weggegaan is de aarde niet meer blauw maar eerder koud en kil leeg en stil sinds jij weg bent zonder rede zonder doel zonder betekenis zonder goals sinds jij weg ging draaide de aarde door samen met de maan maar sinds jij weg bent gegaan is mijn wereld blauw maar zonder naam anno....…

langs het park een smal pad waar je stil staat wacht watervogels dansen in de ochtendzon mensen zoeken naar een god hoe het ooit begon de waarheid schuilt achter de sterren boeken praten letters vertellen het jeukt vleugels verbranden en vuisten slaan niet meer het is het uitzicht echt waar…

in tijd zoeken wij de woorden herlezen in een universum geboren bloesem moet vallen zinnen scoren gedachtes in tijd vleugels branden tot wij opnieuw vallen horizon zonder eind niet te begrijpen alleen maar voelen en de kleuren ruiken…

aan de horizon staat een flat een hoog gebouw de zon slaat hen gaande het silhouet in stilte beweeg je niet de tranen zijn gevallen o hand vuil liefdesverdriet ziet gij nooit gevoelens zijn echt gedichten dubbelzinnig uitgelegd maar mischien wel te hoog gegrepen in de lucht mischien is het simpel de letters begrijpen zoals het hart hard…

door het oppervlaktewater komt zij omhoog nehalennia open mond een regenboog het water danst sierlijk om haar heen geen taal mag sterven in het lot wie dan ook wie kan herinneren het vuur en de dood wie niet bang is mag sterven oog om oog tand om tand wij vallen steeds dieper geen nagel houdt stand geen boek geschreven voordat de hel…

tussen de heuvels nabij het land zo vlak als een gulden een middenweg die wij samen delen tussen muren van steen en paden van asfalt is het brein inmiddels in beton gegoten omdat het ze niet lukt deze observeerders te slopen langs tuinen van goud door velden van zout gegoten in spijt vergeven is tijd laat alles nog eens los wij vloeien…

even niet zo sterk als altijd even niet meer vooruit gewoon een paar passen terug gewoon weer doorgaan met een berg op je rug wij konden alles aan wij zaten vooraan maar nu is alles kapot geen lach op de mond even in de put even zonder geluk even beseffen dat het leven niet meer is dan een aantal lessen volg de rest en je staat stil een…

zo koud voel jij aan zo zeker dat het papier valt om en om potlood na punt na komma en gum over en over en opnieuw waarom schreeuw ik het uit waarom kan ik niet stoppen en moet je vooruit de regels kloppen niet het einde niet in zicht het is die droom waar ik hoop uit put zoals dit diepe dal uit klimmen beginnen schrijf aan aan…

bij de wolken die laat zijn kan je rollen door het gras laat even vallen het boek dat je las was nog lang niet af eerst even wassen boenen voelen is alles even gaaf als die raaf die wacht op je sieraad die valt door de snavel weggepikt voordat het valt op het eeuwenoude zand alles wat glimt schijnt en blinkt tot de zon alweer ondergaat…

ze kijkt me recht in de ogen de vrouw draait zich om haar mond valt open teken is hetzelfde de cirkel met de vleugels en de initialen zijn gelijk als die van ons s r onder de roos zal je schuilen in de lucht beschermen zij ons met de schilden van bliksem en de vuisten van water heel mijn wonden voor later kijk naar beneden het is…

zo goed zo eerlijk zo gevaarlijk niet te begrijpen gaat over lijken trapt iedereen naar beneden heeft nooit echt geleden kan niet met anderen delen want zij is de beste zij is het antwoord op al die vragen die iedereen bezig houden zij is niet van zilver zij is goud zij heeft geschreven zij is de hemel en ik schrijf je dit je foto brengt…

Kijk voorbij de horizon droom en kom vallen in mijn armen haar huid zo bleek haar dialect zo zacht omdat jij begrijpt dat het bloeit alsof de hemel groeit het is begonnen wij dromen en drukken het af op papier gerecycled omdat het mag omdat het leeft het schrijft en beleeft rustig in een sneltreinvaart…

Wanneer wij samen komen op dat pad waar de bomen scheef zijn gegroeid en als oud romeins bouwwerk gebogen gaat over ons twee pas dan besef ik het doel van mijn droom het is geen eind het is tijd om te leren leven lezen en schrijven verder weg kijken dat is geen einde dat het begin van een nieuw verhaal ......…

eerst alles op een rij zetten letters dwalen nonstop door het woud waarin wij wonen zie de zon al glinsteren in het nog koude water lach zie je later de poorten zien wij al voor ons opengaan rond lijken ze blauw als een waterval die wijsheid wijd verbreid over het land waarin wij zweven tot dat wachten we dagen en nachten opengaan tot…

geluiddicht zijn de wanden de ruimtes gevuld met steenwol niks kun je daar horen alleen in jezelf gekeerd alsof de tijd stil staat wanneer de kier geen zonlicht meer doorlaat weet je ga en leef niet snel niet langzaam maar deins daar ergens tussen in voorlopig staat alles nog stil muurvast geplakt aan regels die nu eenmaal gelden wij…

Om maar niks te zeggen tussen een rails in liggen waar leidt dit heen vaarwel en tot kijk tussen in wat blijkt? het eind der tijd blijkt een nieuw begin erbuiten vallen en wakker worden er precies midden in waar zit jij je intussen straten in verhalen van nu een woord laat je baren het is tijd om uit te varen.…

Om je diep tussen een voegnaad te wringen onbereikbaar voor ontelbare omstandigheden muren bladderen en zitten vol met oneffenheden in gangen diep en droef vol van verlangen druipt een druppel verf naar beneden de zwaartekracht en je leven…

Er gaan deuren open die normaal gesproken dicht blijven voor altijd op slot todat haar vingers zo gaaf geschapen de sleutel zachtjes omdraait ga of sta stil in de storm ga en ga alleen niemand herkent je het is donker…

de regels maak je zelf doe nou niet alsof je neus niet groeit laat dat maar over aan het gras zo dor en zonder mooi gewas het is er niet kijk maar…

het riet suist nog niet mijn eeuwige liefdesverdriet luister naar de regen wat valt op mij en ik op haar het huis staat in vuur en vlam ja ik kan er wat van maar nooit nee nooit is het hetzelfde als met haar die aanraaking is als bliksem dus hier lief is de donder…

Pas toen wij daar aankwamen besefte ik bij de oever van de rivier van spijt dat de tijd nooit meer kan goedmaken wat er is gebeurd wij stierven daar gezamenlijk alsof wij beiden te ver gingen in onze haat en nijd geen grens kon ik bereiken geen kus kon of kan mij ooit nog bevrijden omdat de tijd geen wonden heelt daarom zijn wij het liefhebben…

waarom kan ik niet vragen teruggaan naar die dagen de hemel huilt nog steeds de tranen weg maar het is op dat verdriet dat je verkocht om wat schade aan te brengen als een engel die wil zeggen het is nog niet vergeten het is nog niet versleten die avond dat alles viel zoals ik al eerder schreef het is gebeurd ik treur opnieuw…