Wacht maar...
netgedicht
Als de woedende
noordwesterstorm
de knokige, oude boom
dan eindelijk genadeloos
uit zijn zomerjas joelt,
kijk ik machteloos toe
hoe hij zijn bange,
gewonde armen
wanhopig ten hemel richt
en niets anders kan doen
dan zwijgend, meebuigend
toegeven
aan het valse lachje
van de Grote Woelewaai.
Troostend
sla ik mijn armen
om hem heen…