Wacht maar...

Als de woedende
noordwesterstorm
de knokige, oude boom
dan eindelijk genadeloos
uit zijn zomerjas joelt,
kijk ik machteloos toe
hoe hij zijn bange,
gewonde armen
wanhopig ten hemel richt
en niets anders kan doen
dan zwijgend, meebuigend
toegeven
aan het valse lachje
van de Grote Woelewaai.

Troostend
sla ik mijn armen
om hem heen
en terwijl ik
zijn gerafelde mantel
zachtjes
om zijn voeten vlij,
als warme pantoffeltjes,
fluister ik:
wacht maar,
als de lente
met haar groene toverstaf
terugkeert
van haar lange winterreis,
zal jij weer de koning zijn
van mijn achtertuin,
in blommige,
nieuwe zomerjas!

De voorpret
doet ons samen glimlachen,
terwijl de Woelewaai
ons verbaasd,
iets uit het lood geslagen,
aankijkt.

Wacht maar...

herfst bomen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 313