Alle inzendingen van Marije Geerts

Niets is zo kwetsbaar als het leven, Niets treuriger dan wat voorbij is. Stram struikelend over een vervlogen jeugd. Stappen kraaienpoten fronsend over grijze rimpels heen. Vervallen grieft schoonheid over wat tijd heeft aangericht. Ik ben de verdwaalde reiziger op mijn aangezicht.…

Mijn hoofd in de wolken, en windkracht acht. Eén hand uit het raam, wil uit vliegen gaan. Een luchtig verlangen, vandaag heb ik getracht de wind te vangen.…

De poezen bibberen en beven, ogen schieten angstig heen en weer. Bommen en granaten kabaal overstemt, takkatak keer op keer. Nu twee zielige hoopjes met een post traumatische stress stoornis. Nee, het nieuwe jaar begint voor hen niet goed, en stinkt naar kattenpis.…

Ik ben mogelijk gemaakt door de liefde tussen pap en mam. Zij vreeën met elkaar en toen puntje bij paaltje kwam, kon ik dus heel hard zwemmen, veel harder dan de rest. Ik nestelde mij in moeders schoot waar ik begon als ei. Zonder veren kwam ik ter wereld, maakte vleugels en vloog vogelvrij.…

Een plas water, is al wat er lag. Daar engelen onbeschaamd, natgeregend, Het leven laten in de stille sneeuw. Zonder een brief, Noch een beleefd Goeden dag.…

Ik zag eens een beeldschone vrouw, zo eentje met een oogopslag, die je voelt diep van binnen. Zaagsel in mijn kop besliste in een ogenblik. Iets beneveld de toenadering, al gauw blauw, ze moest me niet. Opwinding stierf in mijn schoot. Haar houten hart ruw, ze gaf me splinters in mijn pik.…

De sssssstotter-tik is een venijn, ssssssteedssssss alssssss ik ietssssss tik, blijf ik hangen op die verrekte ssssss. Vingerssssss zoeken woorden, waarin de ssssss niet issssss. Maakt het lassssss moeilijk te verwoorden op papier, dat ik ssssssprekend niet sssssstotter, maar alleen hier. De oplossssssing dient zich aan; ik verwijder…

Uitgestrekte vergezichten onder een deken ochtendlicht. Druppels dauw verflarden, nevelig ontwaakt het land. Schaduwspelend met zonnelijnen danst zij, onderbroken door nog vluchtige stralen op losse korrels zand.…

Bloed stroomt, een rivier, water valt door gehuil, Stromend in gefluister. Peuterend aan oude wonden, kleurt alles rood. Liefde is een vergeten droom, mijn hart is dood.…

Je verveelde grijns houdt me gevangen lacht bedrogen. De wereld wankelt aan de afgrond van jouw ogen. De waarheid wordt gesproken door kloppende harten, het mijne stierf in jouw schoot. In mijn armen slechts de broze botten, in de tombe van mijn liefde ruikt u de dood.…

Echte mannen huilen niet, groeien groot door de klonten in de pap, die zij, zo jong ze zijn, verslinden als kerels. Echte mannen drinken bier, krijgen klappen als zij vechten, om een meid, en boeren het alfabet uit volle borst. Echte mannen hebben baarden, de stoerste een tattoo met hartje mama, en eten geen brood, maar…

Tussen de beslagen adem van een natte droom heb ik ons samen bedacht. Meer van jou, zwemmend in flarden zoete zucht. Ons zinnelijk samenspel ontwart de lucht. Een zweem verlangen heeft me jou gebracht.…

Kleding, muziek, schoenen, boeken en dat soort spul, passend in moeders hand. Armen vol rotzooi achtergelaten, niet geruimd, in de achtertuin geland. Moeders tactiek op herhaaldelijk negeren van haar verzoeken onze teringzooi te bergen. Dus sprokkelden wij troep voor moeke.…

Daar op die tak wipt een spreeuw, van ‘t ene op ‘t andere been. Met één oog kralig dicht geknepen, sukkelt hij tussen droom en geeuw. Daar op die tak wipte een spreeuw, maar met een slapende poot, stortte hij heel rap naar benee.…

Niets is zwart of wit zwart is zelfs geen kleur maar de afwezigheid van licht waarin niets wordt teruggekaatst maar opgenomen, en dat kijkt vrij donker, terwijl wit alles tegelijk is. Alles daartussen in is wat het leven kleurrijk maakt.…

Je hebt vast wel eens gehoord van mensen die in een verkeerd lichaam zijn geboren. Ik ben een amazone, een krijger die met zwaarden zwaait, door velen geadoreerd. Nee, ik zit hier slurpend aan mijn thee, met een baan van 8 tot 5, op een tablet te klagen over het leven. Je kent mijn strijd niet, anno 2016 wordt dergelijk…

Gister bedacht ik me opeens, "sterven doe je helemaal alleen." Het leven dat langzaam uit een lichaam trekt, en wat daar dan achter schuilt, het "grote onbekende". Ik hoor ook nooit iets van hen die vòòr mij gingen, ken alleen de leegte die zij achterlieten. Tis dat een mogelijk weerzien daar wacht, anders ging ik mooi…

Muren omklemmen zompige flarden, de lucht weegt echo's ze dragen ver. Hoop bloeit op ruïnes van terreur. De oorlog moe gestreden, aan vrede toe.…

Zo schalks van opzij, bekijk ik je het liefst. Ogen knikkebollen langzaam, open en weer dicht. Levenslucht deint borsten, stelt gerust. Alleen maar jij, in vrije vorm, en hoe je daar van binnen van mij aan het houden bent. Elk klein detail van boven tot onder, mij zo bekend.…

Nu onze wereld naar de klote lijkt te gaan, we verdeelder zijn dan ooit omdat haat harder schreeuwt en de liefde zo ontkracht, vond ik dat we wel wat geluk konden gebruiken, dus maakte ik een groot kanon en verdomd het zal sterren regenen vannacht!…

Mijn buurmeisje at tweedehands kauwgom van de straat, van die roze, waar je bellen mee kon blazen. En speelde met de slagerszonen in de bosjes vader en moedertje, waar ik niks van begreep. Ik broedde liever op een duivenei uit de boom tot ik er ‘snachts op ging liggen en het brak. Wij leerden in de praktijk dat…

Twee lijnen buigen uit elkaar, om met een boog samen te komen. Maken een gesloten geheel, vormen een hart. Zo gaat dat met liefde denk ik ook. Het mijne is vierkant recht toe, recht aan. Wat hoekig, maar vol lief en leed. Alleen niet rood, maar simpel wit en zwart.…

Ik ben van die generatie waar cola nog in glazen flessen kwam. De hysterie was dan ook groot, toen de petfles het stokje overnam. Ongelovig stuiterden wij de fles door de keuken naar elkaar, maar krassen op de keukenvloer bewezen, hij was werkelijk onbreekbaar.…

Om me heen kijkt alles blauw, kil en grauw. Hoe veel leed kan men dragen, teveel tranen zoveel pijn. Tijd sjokt over verlaten straten, aan verlichte vensters voorbij. Hoe lang nog tot wij weten van het verdriet dat niemand ziet. Muren bergen verhalen en mensen, smart en wensen. Hoe veel blues nog om te zingen over dit soort…

Thuis zijn niet muren met een dak, waar je binnenvalt en neerploft op een te harde bank, waar je in je huispak een zak paprika chips afslaat en geen rode afdrukken maakt op de afstandsbediening. Thuis is ook niet waar je stiekem windjes doet zodat een ander ze niet ruiken kan. Nee, thuis is waar je hart blijft als je weggaat en…

Ik ben geen prater, en als ik praat is 't niet veel. Woorden doen het beter gelegen op papier. Liever laat ik ze brouwen, pruttelen, alvorens te plaatsen, zoals u nu kunt lezen hier.…

Koortsige muren besmeuren je lichaam met een afgrijslijk parfum. De streling van je penetrante lucht is van zijn jeugd ontdaan. In een uithoek van mijn hart lig jij te vergaan.…

Als vanzelfsprekend je wordt ontnomen en verandert in een handicap, een gemis of verloren vaardigheid. Wanneer dr ergens iets klem zit, blijft hangen of zich groter strompelt, naar een knellende onvolkomenheid Geef dan geen centimeter toe, maar vecht meedogenloos, want wilskracht bergt hoop en vrijheid.…

Mijn vader schreef in mijn poëzie album "bijt altijd door een appel heen, ook al is het een zure". Mijn moeder kookte ze tot moes, met suiker en stukjes klokhuis, die je leerde slikken. In zoet kun je stikken, het zure maakt wrang, maar het leven is behapbaar en met appelmoes te verduren.…

Mijn tand zat los, ondanks dwangmatig gefriemel met mijn tong, bleef hij mooi zitten waar hij zat. Nog net aan het laatste velletje flubbert hij vaster, hij wil niet weg, is aan mij gehecht. Toen een elleboog, niet expres, van zusterlief, tand in wasbak en in mijn mond een gapend gat.…