Alle inzendingen van Marije Geerts

Met potlood tekende ik mezelf achter het stuur dichtte de laatste vouwen en wierp me uit het raam. Waar ik koers zette op een warme luchtstroom, en steeg en steeg, en vloog, en nog verder steeg. Wind droeg me mijlenver naar waar ik landen zou, zolang ik zweven kon, in de wolken onderweg naar jou.…

Volle uiers banjeren door de wei. Ruw van tong wuiven sprieten vaarwel. Zwart wit herkauwt ons groene land. Ach, de weemoed van engels raai in mei!…

Ik draag stenen over gras, het gewicht kleurt mijn ogen zwart. Deze lucht draagt de jaren waarover vader schreef. Over mensen, en hoe niemand ooit de zon verjoeg. Zijn rimpelige handen schrijven nu over een man, die op zijn knieën vraagt om de dood. En ik las het, vader Maar niet vandaag. Vandaag gebeurt het sterven niet…

Als ik dood ben het aardse heb verlaten, en je mij mogelijk mist, hoopt ergens te vinden, bladerend door wat ik achterliet, ben ik woorden geworden in de regels van mijn gedicht. Lees je mij misschien weer even levend. Ik heb je lief gehad.…

Daar waar de bloesem eeuwig lijkt te bloeien, tussen de velden echoot de wind; voorbije klanken, ritselend gras, het enthousiasme van een kind. Waar de mensen elkaar goedemorgen groeten en kennen bij naam. Alles blijft zoals het was, de tijd lijkt stil te staan. Daar waar het ritme van het water, in alle mensen lijkt…

Het is eerlijk waar wat ik je zeg er stond een ijsbeer aan de weg. In zijn poten hield het ijzige beest een bordje met daarop "FEEST!" Hij schreeuwde "stop!" en wenkte mij "ik ben jarig" mompelde hij, maar niemand wil komen want ze zijn bang, maar ik beloof dat ik niemand vang. En ik heb ijs, in heel veel smaken en snoep…

Mensen met krullen draaien rondjes in hun hoofd, denken aan heel veel en dat kronkelt zo naar buiten. Meanderende gedachten die binnenin ontspruiten, groeien in golven en dansen frivool binnenstebuiten.…

Purper licht fragmenteert in kleine delen parelmoer In een zone van getij pluk ik vruchten van de zee. Naakte mossels liggen gapend op het strand onwetend van het dampen nog.…

Weet jij nog hoe je huppelen moet? Om heel eventjes te zweven tussen elke pas, los te zijn van alles? Ik zie zo weinig grote mensen huppelen, net als stampen in een plas. Heel hard rondjes draaien en dan opeens stil, tolt de wereld om ons heen nog iets langer door. Kleuren buiten de lijntjes en krijsen als een kleuter, volwassen…

De uitgestrekte vlakte, van een oeverloos gelaat. De rimpels in het zand, een ruw zeeklimaat. Een zilte landtong, waait de wind. Een golf, kust, bemint. Laag water, eb in dit geval. Poseidon komt aan wal.…

Bestemmingen flitsen langszij, een hond hijgt kijkt mij voorbij. Haast zoeft links, strakke blikken op de horizon gericht. Plat land glijdt achterwaarts, verdwijnt naar klein in spiegelbeeld. Kilometers tellen af of bij, afstand wordt gedicht.…

Het zilte nat dringt in neus, zand in haren, tussen tenen overal. Vlagen kinder kreten, een geel schepje spoelt kopje onder. Een roze zomerzweem, dolend op duits winterwit. Genadeloos knisperen scheermesjes hier aan de wal.…

Onder de korrels van een nat strand liggen kastelen te wachten op vlijtige kinder handjes die bouwen aan een zanderig fundament, waar draken prinsessen gevangen houden, en ridders op schelpen de vloed berijden. Op de korrels van een nat strand verrijzen koningen, die regeren over wind en woud en koppen snellen, waar echte…

Nog onbelopen aan het wachten op verse voeten. In een hoek van de kamer, niet slapen gaan. Kriebelende tenen sluipen bloot, vingers knopen. Wie de stoute schoen past, trekt hem aan. Morgen is nog ver, ik heb dromen te lopen, merries te verslaan, en nieuwe paden te ontmoeten.…

Monsters met vlijmscherpe tanden en grijpgrage klauwen wonen in kasten en onder mijn bed. Zodra de schemer en stilte valt in huis, gaan ze op jacht naar sappig meisjesvlees. Verstijfd onder mijn deken luister ik ze dichterbij, tot hun hete adem op mijn gezicht, mijn longen vult. En papa naar boven stormt, op het nippertje en…

Namen laten sporen na, van hen die werden genoemd. Luchtig dromen zij voorbij, wanneer je 't niet verwacht, en wordt overvallen door heimwee naar een ziel die mist. Vrees dan niet de nacht, zij brengt ons nader tot elkaar. Zoek mij in de schaduw, ik ben niet dood, je vind me daar.…

Een kip uit Barneveld koos het ruime sop zij kreeg de kolder in dr kop. Zij had gehoord over een gouden haan uit Nieuwehorne en is op pad gegaan. Er kraaide geen haan, het bleek een restaurant, ze is als kipkluif op een bord beland.…

Als ik vanuit ‘t westen Terugkeer naar waar Mijn huis ooit stond, Langs zwart wit Dat ‘t leven Simpel herkauwt, Rusten er hier Zoveel herinneringen In de grond, En ben ik thuis, Waar men de N Zo mooi wegknauwt.…

Laat mij maar een vogel zijn, lijm mij vleugels aan en gooi me in de wind. Tegen de wolken geplakt als een ver zicht, klapwiekend op niets dan lucht, waarop ik zwevend aan de einder verdwijn.…

Fragmenten van 't Leven,verloren, Hopen op, tijdens Bestaan. Ik veeg ze in potjes Op een dag zijn er geen over, ben ik vergaan. Gelabeld heb ik ze op datum gezet, in jouw gedachten-kast. Daar waar ik was, Wil ik blijven, herinner mij, Hou me nog iets langer vast.…

Klaarblijkelijk slik je voornamelijk 's-nachts wel eens een spin, dat zal dan niet de snuggerste geweest zijn, die trapt daar niet in. Waar je voor op je hoede moet zijn, zijn zij die je niet ziet. Vanuit de donkerste hoekjes en gaten word je bespied door de allerslimsten. Zij blijven over en zijn met meer, bouwend aan…

Ergens in de verte zwellen trommels aan, het gebonk en gedreun vult alle leegte tot een oorverdovend slaan op het ritme van stilte. Genadeloos verdreven op de maat van het hart, opgezweept door het onheilspellend kraken van een zwichtende kilte.…

Als iets verbrandt gaat het in vlammen op de oude vorm versmeult tot nagenoeg wat as. Het begint vaak klein, met een vonkje ofzo, en verzwelgt en bedwelmt alles op zijn pad, tot een gloeiend heet en rokerig restant, maar altijd minder dan er eerst was. Dus ergens verdwijnt er iets, tussen voor en na zit een hypnotiserend gat.…

De heuvel achter de haven Biedt een luist’rend oor. Vol vertrouwen deint zij loom mee met 't klaaglijk zingen van een vissersvrouw. Zij golft 't zwaarmoedig gezang, gebracht op het zuchten van de wind, verhalend over smart en wee en hoe zij nooit zal wijken voor de zee.…

Soms zie je van die mensen die zijn van binnen bijna dood, al aan het sterven begonnen en gedeeltelijk verdwenen in het leven om hun heen. Vaak zitten ze in een hoekje moederziel alleen. Ze willen niet meer worden gezien en kleuren haast onzichtbaar als een kameleon. Met een blik op oneindig dwalen ze af en gaan op in de horizon…

Achterin een doos vond ik een oude ansichtkaart, die mijn ouders stuurden vanuit Zwitserland. Er staan mooie pieken op, een klein kruisje markeert: "hier staan wij, tegen de bosrand" het stempel dateert uit 1994 en ze hadden goed weer, op wat spatjes na, maar dat was maar een enkele keer.…

Ik vind je om me heen, bladerend door een fotoboek, lach je al mijn pijntjes fijn. Vanuit mijn ooghoek denk ik je wel eens te zien, op de bank, nippend aan je wijn. Maar als ik mijn hoofd draai, zie ik alleen een afdruk, op de plek, waar jij eens zat. Op dagen dat ik je meer dan ooit, bij me wil, ruik ik aan de kleren, die je ooit…

Ik vind het wel knap van voeten, die eelt maar blijven groeien. En al dat gewicht dat zij torsen, een leven lang. Soms komen ze in protest, en geven je een nare blaar. Daarover moeten we niet klagen; voeten maken het leven draagbaar!…

In mijn kinderjaren Wilde ik altijd weten Hoe lang iets rijden was, Alsof de wetenschap Van minuten Me grip op reizen gaf. Niet hoe ver we gingen, Maar hoe lang de reis zou duren. Nog altijd zegt afstand me weinig Maar trek ik rond in uren.…

Huiver voor mijn schrijvend zwaard dat hier heerst met ijzeren wil. Nobel zwaait zij woorden op papier, snijdt de klanken uit uw ziel. Om in emoties rond te dwalen op zoek naar een moedig hart. Dat de queste kan verstaan en de stilte die hier viel.…