Alle inzendingen van Marije Hendrikx

Tussen mij en de lente staat een raam Tussen mij en de wereld het recht van bestaan Tussen mij en gisteren staat vandaag Tussen vandaag en morgen een angstige vraag Tussen mij en de vrede staat de taal Tussen mij en de waarheid mijn eigen verhaal…

om donkere spinsels te verbergen bedekken vogels haar hoofd bloemen doorkruisen benen bloeien schaamhaar tegemoet aan haar voeten ruist de zee en zij geeft zich over aan water en wind weerloos als een kind…

Quindrijn. echt genezen kun je niet van pillen zo n chemische verdienfabriek wil blijvend geld de patiënt moet levenslang heeft niks te willen en een leuke bijwerking wordt wel op prijs gesteld zodat er nog een pil bij opgeteld…

Zinnenstrelend deinend en prikkelend opzwepend en groots veranderde de wereld van eb naar overvloedig Liet zij zich gaan en hij in haar werden ze samen zee...…

Terwijl zij woelde en woelde van rug naar zij en weer terug sponnen haar hersenen starre stekende spinsels de een na de ander en ze stapelden een hoge Ijzige ondoordringbare brij toen sprong de kat op ‘t bed perste natte neus tegen haar koude arm en legde zachte voorpootjes midden op die grote zere plek…

Roezemoes Spinpoes poezensnoes poesje mauw kom maar gauw waar ben je nou Poezesnoezepoezemoes jij allerliefste kronkelpoes Vrijpoes, blijpoes blaaspoes raaspoes Rekpoes strekpoes Snoezepoes snorpoes Poeske mauw waar blijf je nou Poezesnoezepoezemoes jij allerliefste kronkelpoes jatsnoes bedelpoes bolle poes holle poes…

zo wreed is de zee als ze bulderend haar woedende vloed tot aan de dijken jaagt waar ze stukslaat als het klappen van de zweep op sidderend vlees van beurs lichaam de zee neemt en verslindt paait en behaagt slokt op en ontlaadt zo veel is de zee…

radeloos zoekt hij in zichzelf het blije kind dat zich geborgen weet zijn onmacht striemt In razernij pas als hij haar onderwerpt en tot de zachtheid dwingt die elke moeder zou moeten bezitten en dan haar volle borsten verovert vindt hij rust wanneer hij zijn vurig zoeken opzweept in haar en haar brandende schoot met zijn verlangen…

een schipper had een lief gevonden In een land ver over zee al snel ging hij op anker voer hij ver van huis vandaan Hij dacht toch wel te weten hoe bij haar de bakens staan maar zij bedroog hem lachend en dat viel nog lang niet mee Men bezeilt niet altijd wat men heeft bestevend hij werd beroofd en in de boot genomen het was gedaan met mooie…

Het is nat in Den Haag het donkert en dreuzelt zij is de enige die zich nog staande houdt ze tuurt over zee alsof ze hoopt dat ‘het’ terugkomt ‘het’ dat nog niet weg is en nog geen naam heeft de duifjes samen sterk waartegen is nog onbekend maar het bestaat zoals je je verweert tegen hartenpijn die zich openbaart nog voor ze er…

met jou heb ik een eilandje geschapen de golven flirten in extase met het zand de dagen zijn zo groots - te groots om te verhalen en in de verte uit de blauwe lucht daar klinkt de pastorale jij vlecht jezelf in mij en ik poëtisch jou arcadisch in mijn sferen  zo dichten wij elkanders ogen en drinken nectar uit het hart in jouw oksel lig ik naakt…

Wie nooit in een dal heeft gestaan weet niet hoe de berg eruit zien statig machtig en groots torent Zeus ver uit boven de Godenzonen waarmee hij zich omgeeft zijn echtelijke en buitenechtelijke aan zijn voeten zijn geliefde Hera haar venusheuvel glinstert in zonlicht haar lippen altijd gereed om hem te ontvangen die zij liefheeft gaat…

jouw mooie Griekse neus en je gesloten ogen je grijze haar dat zachtjes in de wind honden huilen en blaffen naar elkaar van de ene berg naar de andere sterft geluid langsaam weg en hoog in de lucht trekt een straaljager een streep door de hemel tot ver over de Aegeïsche zee weet jij wat de helm kost van zo ‘n piloot, zeg jij vijf…

op jouw contrabas heb ik gespeeld mijn lief - het waren valse tonen die klonken ik hoop dat je niet luisterde valse tranen waren het niet die als hoosbui vanuit mijn tenen uit de diepte van mijn ziel gutsten ik hoop dat je niet keek word niet kwaad lief ik ben niet goed in harde noten kraken nooit geweest - dat weet je een stoofpotje…

ik denk zo vaak aan hoe het vroeger was toen ik als kind nog over beekjes sprong ik had een lied voor ‘t al - bij elke pas en hoe ik waadde in een waterplas hoe er zinnen in mij rijpten die ik zong ik denk zo vaak aan hoe het vroeger was tonen verstomden in een giftig gas toen daar de herfst zich in mijn botten wrong Ik had een lied voor…

donkere vlakken verbergen ogen die even niet meer willen zien en oren die zich willen beperken tot slechts één geluid dat van zacht ruisend water kabbelend over haar naakte lichaam…

tegen het zwart van de nacht spreidt zij haar regenboog wijd opent zij haar ogen om er sterren in te vangen dan ziet zij schapen zich haastend langs het kleurenspectrum botweg elkaars koppen volgen naar onherroepelijk zwart zoveel schapen dat zij de tel is kwijt geraakt Marije Hendrikx ©…

achter haar spiegel woont het volverwachtingskind waarvan de botten kraken onder het infarcte hart achter haar spiegel vol rimpels staan hoop en verlangen te trappelen van jeugdig ongeduld en daarom schrijft zij zich in elke nieuwe bloemlezing drie maal op weg naar vervulling met terugwerkende kracht eerste stap en eerste kus en…

Ik wil bevrijd van al dat logge stroperige dreigende grijs van hypocriete denkbeelden van wapenleveranciers de slavernij van het geld de onderdrukking door multinationals van griezels en graaiers en van het waanidee dat arbeid adelt van de overheersing van digitale robots van eenzijdige bevrijdingsfeesten van mensen die vinden dat vrijheid…

gisteren nog staken haar staartjes als scheerkwastjes in de lucht konden haar kleine beentjes haar nauwelijks bijhouden gisteren nog grepen grijpgrage handjes gretig naar alle dingen liepen pientere oogjes op de zaken vooruit Gisteren nog er gaat geen dag voorbij....…

ze zegt - jij bent al oud hè mamma en als je oud bent ga je bijna dood nee lief kind, je moeder is niet oud dat lijkt maar zo ze zegt, maar jij bent al groot en ik ben bang mamma zegt ze, als je wordt begraven is je mond dan open of dicht meestal dicht klinkt het antwoord o gelukkig, zegt ze anders komt er klei in…

De werkelijkheid moet vast veel platter zijn dan het verlangen naar die zoete pijn die slechts bestaat uit ’t bange turbulente hunkeren naar een gebaar van voelbaar samenzijn zo dicht en weerloos dat het striemen slaat hongerig en gulzig kletsend haar lillend vlees behoort hem toe die haar begeert-hij is het beest dat zij verweert en aanroept…

hij weet maar al te goed hoe hij haar hoofd kan buigen hoe hij haar houden kan onder zijn hand en als geen ander kan hij haar bespelen en al haar snaren raken tot de rand van van wat zij trillend nog van hem kan velen buiten elke rede van ‘t verstand geeft zij zich over, laat zich gaan hij is haar heer en ook haar meester dichtbij en mijlenver…

je zou nog een vlieger voor me maken van latjes, papier en lijm en heel veel touw zoals vroeger mijn vader op het strand zouden wij weer uitgelaten kinderen zijn rennen zouden we - op blote voeten met wind en vlieger mee ik weet dat je nooit wilde geloven aan wederopstanding maar toen ik je vroeg een vlinder te zijn liet je niet lang…

met rommelende onderbuiken draaien wij ondersteboven In de maalstroom en terug verstrikt in het web van het zielloze zijn de altijd hongerende onrust schreeuwt naar alle moeders maar de borsten van de moeders zijn allang opgedroogd in de zo ontstane kraters verschuilt zich de valse slang vluchten kan niet meer en er is geen weg terug…

zoveel onheil hangt er in de lucht en hoeveel is niet meer te keren dat is waarom meeuwen cirkelen rond en rond vergeefs op zoek naar veilige landingsplaats maar het komt van overal zand aan het strand werpt barricades op en dan de raven... al die raven een wig is snel geslagen open handen kunnen vloed niet tegenhouden die verzwelgt wat…

vliegers vliegen waar de wind waait - de zon schijnt en de wanhoop zwijgt kijk hoe zij lachend over het zand van het strand zich voortbewegen - de vaders - de kinderen tot in de wolken en hoger en hoger... en zie - in de verte de oude vrouw haar kinderogen nemen waar een houten kruis - gekleurd papier behanglijm en een klos met touw…

haar moeder’s hand daaraan haar ringen de wijsvinger een beetje krom een lach op haar gezicht.. vredig maar onwezenlijk hoe ze daar lag en tegelijkertijd toch niet hoe zij later in 't ouderlijk huis een extra trui aantrok haar moeders trui en hoe zij zich toen nestelde als een poes in de witte rieten stoel haar moeders stoel…

en opnieuw kleurt het donker giert dood door straten meedogenloos wordt elke boom van bladeren beroofd kale takken kwetsbare naaktheid. zwarte wolken boven hoofden die buigen en barsten water geselt ziel overhoop…

Nog is hij er - steekt hij van wal zijn licht verspreidend wijd en zijd een baken was hij bovenal en een baken wil hij blijven elke zak met geld ten spijt zal hij zijn schaduw schrijven tot aan de vloedlijn over t strand zijn licht tot aan de einder hij zal voor elk een teken zijn we zien hem weer ; we zijn d'r…