Alle inzendingen van Marije Hendrikx

de ijskap smelt - oceanen lopen over en met immense kracht slaan zeeën kolkend over landen die verdwijnen in de diepte waar ze reddeloos ten onder gaan in eeuwigdurend donkerzwarte nacht Orkanen gieren hongerig door de straten en blazen duizend jaren van hun sokkel in één simpele ademtocht ze leren ons het vals belang van veel vergaren…

Een been buiten bed andere been erbij ochtendplas met ogen dicht en even blijven zitten dan trekken aan de sprei en in t geheugen spitten tandenpoetsen douchen drogen en, deodoreren voeten benen oksels lijnen,vouwen,plooien met smeerseltjes besmeren schoenen halen aandoen strikken terug weer naar de plee zitten in verwachting en…

in het woud van duizend bomen stonden zij - middenin de bloei van hun kaarsrechte fiere leven toen zij meedogenloos omgehakt eerst de ene dan de andere terwijl zij vielen klonk er geweeklaag en er was gehuil maar beulen hebben geen oren hun harten bevinden zich diep in hun portemonnee er meandert bloed uit hun handen…

zou jij me begrijpen wanneer ik je zeg dat ‘t leven door vingers glipt handen niet vast kunnen houden en dat alles om mij heen lijkt te verdwijnen zou jij me dan willen toefluisteren dat alles één wordt met de wolken het lied - dat van verlangen zingt en jij en ik en dat wij dan samen ademen door de mond van de wind…

Je bent zo mooi Odonata Je zwarte kaarsrechte ranke lijfje gespikkeld en gestreept en om het uiteinde van je staart siert jou de blauwe band en dan die doorzichtige vleugels weefsel van flinterdunne kristallen draden waar de zon doorheen schijnt in een kader had ik je willen vangen met maagdelijk witte bloempjes zodat je onderdeel zou…

wij leven in een pressure-cooker aan de leiband van een virus een koekje van ons eigen deeg bewogen door een judaskus hoop blijkt ijdel opgehouden handen leeg maar hier - langs deze hete kust verzamel ik wat zee mij schenkt van schelpjes slakkenhuis en steen al wat de zee bij vloed mij brengt en wat mij vrede geeft en rust van ieder…

je zou oud kunnen worden met ‘n kogelronde buik waar geen jurk meer overheen past met driedubbele kin en hangborsten die tot je navel reiken en dat dat dan niet erg is omdat toch niemand meer kijkt maar ‘t zou ook anders kunnen langzaam en bijna ongemerkt met een craquelé gezicht of doorschijnend als het gevallen blad van de Ginko…

ze houdt haar hand onder haar gedachten ze steunt op de vogels en leunt op de zee haar oren laat zij hangen naar het wisselen van seizoenen haar haren naar de stem van de wind zij is de vrouw zij is het kind…

Er was donder en bliksem Er waren hagelstenen zo groot als knikkers Die door rukwinden tegen ramen geslagen werden De deuren hielden het water niet meer tegen Het huis bood geen veiligheid meer Dor hout dacht ik nog en vluchtte Naar binnen…

n blauwe lucht waarin ‘n berglandschap van lobbig geklopte room aan de horizon een eiland van grijs zand voor het eiland helderblauw water en daarin een stoel een stoel in het water niets meer niets minder en toch is de stoel zoals hij daar in het water onder de blauwe lucht met wollig witte wolken meer dan een stoel veel meer…

Als de dagen grijs als lijsteen of nat en zwart als de nacht de wind bomen geselt hun takken nederigheid leert vult zij zichzelf met vurige oranjerode warmgedachten die grasgroene blijbloemen toveren in haar honinggele haar…

ZEKER, hij vond haar een irritant misbaksel Hij ZÉkER vond haar een irritant misbaksel Hij vond ZEKER háár een irritant misbaksel Hij vond haar ZEKER een irritant misbaksel Hij vond haar een ZEKER irritant misbaksel Hij vond haar een irritant ZEKER misbaksel Hij vond haar een irritant misbaksel, ZEKER…

Tussen mij en de lente staat een raam Tussen mij en de wereld het recht van bestaan Tussen mij en gisteren staat vandaag Tussen vandaag en morgen een angstige vraag Tussen mij en de vrede staat de taal Tussen mij en de waarheid mijn eigen verhaal…

om donkere spinsels te verbergen bedekken vogels haar hoofd bloemen doorkruisen benen bloeien schaamhaar tegemoet aan haar voeten ruist de zee en zij geeft zich over aan water en wind weerloos als een kind…

Quindrijn. echt genezen kun je niet van pillen zo n chemische verdienfabriek wil blijvend geld de patiënt moet levenslang heeft niks te willen en een leuke bijwerking wordt wel op prijs gesteld zodat er nog een pil bij opgeteld…

Zinnenstrelend deinend en prikkelend opzwepend en groots veranderde de wereld van eb naar overvloedig Liet zij zich gaan en hij in haar werden ze samen zee...…

Terwijl zij woelde en woelde van rug naar zij en weer terug sponnen haar hersenen starre stekende spinsels de een na de ander en ze stapelden een hoge Ijzige ondoordringbare brij toen sprong de kat op ‘t bed perste natte neus tegen haar koude arm en legde zachte voorpootjes midden op die grote zere plek…

Roezemoes Spinpoes poezensnoes poesje mauw kom maar gauw waar ben je nou Poezesnoezepoezemoes jij allerliefste kronkelpoes Vrijpoes, blijpoes blaaspoes raaspoes Rekpoes strekpoes Snoezepoes snorpoes Poeske mauw waar blijf je nou Poezesnoezepoezemoes jij allerliefste kronkelpoes jatsnoes bedelpoes bolle poes holle poes…

zo wreed is de zee als ze bulderend haar woedende vloed tot aan de dijken jaagt waar ze stukslaat als het klappen van de zweep op sidderend vlees van beurs lichaam de zee neemt en verslindt paait en behaagt slokt op en ontlaadt zo veel is de zee…

radeloos zoekt hij in zichzelf het blije kind dat zich geborgen weet zijn onmacht striemt In razernij pas als hij haar onderwerpt en tot de zachtheid dwingt die elke moeder zou moeten bezitten en dan haar volle borsten verovert vindt hij rust wanneer hij zijn vurig zoeken opzweept in haar en haar brandende schoot met zijn verlangen…

een schipper had een lief gevonden In een land ver over zee al snel ging hij op anker voer hij ver van huis vandaan Hij dacht toch wel te weten hoe bij haar de bakens staan maar zij bedroog hem lachend en dat viel nog lang niet mee Men bezeilt niet altijd wat men heeft bestevend hij werd beroofd en in de boot genomen het was gedaan met mooie…

Het is nat in Den Haag het donkert en dreuzelt zij is de enige die zich nog staande houdt ze tuurt over zee alsof ze hoopt dat ‘het’ terugkomt ‘het’ dat nog niet weg is en nog geen naam heeft de duifjes samen sterk waartegen is nog onbekend maar het bestaat zoals je je verweert tegen hartenpijn die zich openbaart nog voor ze er…

met jou heb ik een eilandje geschapen de golven flirten in extase met het zand de dagen zijn zo groots - te groots om te verhalen en in de verte uit de blauwe lucht daar klinkt de pastorale jij vlecht jezelf in mij en ik poëtisch jou arcadisch in mijn sferen  zo dichten wij elkanders ogen en drinken nectar uit het hart in jouw oksel lig ik naakt…

Wie nooit in een dal heeft gestaan weet niet hoe de berg eruit zien statig machtig en groots torent Zeus ver uit boven de Godenzonen waarmee hij zich omgeeft zijn echtelijke en buitenechtelijke aan zijn voeten zijn geliefde Hera haar venusheuvel glinstert in zonlicht haar lippen altijd gereed om hem te ontvangen die zij liefheeft gaat…

jouw mooie Griekse neus en je gesloten ogen je grijze haar dat zachtjes in de wind honden huilen en blaffen naar elkaar van de ene berg naar de andere sterft geluid langsaam weg en hoog in de lucht trekt een straaljager een streep door de hemel tot ver over de Aegeïsche zee weet jij wat de helm kost van zo ‘n piloot, zeg jij vijf…

op jouw contrabas heb ik gespeeld mijn lief - het waren valse tonen die klonken ik hoop dat je niet luisterde valse tranen waren het niet die als hoosbui vanuit mijn tenen uit de diepte van mijn ziel gutsten ik hoop dat je niet keek word niet kwaad lief ik ben niet goed in harde noten kraken nooit geweest - dat weet je een stoofpotje…

ik denk zo vaak aan hoe het vroeger was toen ik als kind nog over beekjes sprong ik had een lied voor ‘t al - bij elke pas en hoe ik waadde in een waterplas hoe er zinnen in mij rijpten die ik zong ik denk zo vaak aan hoe het vroeger was tonen verstomden in een giftig gas toen daar de herfst zich in mijn botten wrong Ik had een lied voor…

donkere vlakken verbergen ogen die even niet meer willen zien en oren die zich willen beperken tot slechts één geluid dat van zacht ruisend water kabbelend over haar naakte lichaam…

tegen het zwart van de nacht spreidt zij haar regenboog wijd opent zij haar ogen om er sterren in te vangen dan ziet zij schapen zich haastend langs het kleurenspectrum botweg elkaars koppen volgen naar onherroepelijk zwart zoveel schapen dat zij de tel is kwijt geraakt Marije Hendrikx ©…

achter haar spiegel woont het volverwachtingskind waarvan de botten kraken onder het infarcte hart achter haar spiegel vol rimpels staan hoop en verlangen te trappelen van jeugdig ongeduld en daarom schrijft zij zich in elke nieuwe bloemlezing drie maal op weg naar vervulling met terugwerkende kracht eerste stap en eerste kus en…