Alle inzendingen van Marije Hendrikx

Ik wil bevrijd van al dat logge stroperige dreigende grijs van hypocriete denkbeelden van wapenleveranciers de slavernij van het geld de onderdrukking door multinationals van griezels en graaiers en van het waanidee dat arbeid adelt van de overheersing van digitale robots van eenzijdige bevrijdingsfeesten van mensen die vinden dat vrijheid…

gisteren nog staken haar staartjes als scheerkwastjes in de lucht konden haar kleine beentjes haar nauwelijks bijhouden gisteren nog grepen grijpgrage handjes gretig naar alle dingen liepen pientere oogjes op de zaken vooruit Gisteren nog er gaat geen dag voorbij....…

ze zegt - jij bent al oud hè mamma en als je oud bent ga je bijna dood nee lief kind, je moeder is niet oud dat lijkt maar zo ze zegt, maar jij bent al groot en ik ben bang mamma zegt ze, als je wordt begraven is je mond dan open of dicht meestal dicht klinkt het antwoord o gelukkig, zegt ze anders komt er klei in…

De werkelijkheid moet vast veel platter zijn dan het verlangen naar die zoete pijn die slechts bestaat uit ’t bange turbulente hunkeren naar een gebaar van voelbaar samenzijn zo dicht en weerloos dat het striemen slaat hongerig en gulzig kletsend haar lillend vlees behoort hem toe die haar begeert-hij is het beest dat zij verweert en aanroept…

hij weet maar al te goed hoe hij haar hoofd kan buigen hoe hij haar houden kan onder zijn hand en als geen ander kan hij haar bespelen en al haar snaren raken tot de rand van van wat zij trillend nog van hem kan velen buiten elke rede van ‘t verstand geeft zij zich over, laat zich gaan hij is haar heer en ook haar meester dichtbij en mijlenver…

je zou nog een vlieger voor me maken van latjes, papier en lijm en heel veel touw zoals vroeger mijn vader op het strand zouden wij weer uitgelaten kinderen zijn rennen zouden we - op blote voeten met wind en vlieger mee ik weet dat je nooit wilde geloven aan wederopstanding maar toen ik je vroeg een vlinder te zijn liet je niet lang…

met rommelende onderbuiken draaien wij ondersteboven In de maalstroom en terug verstrikt in het web van het zielloze zijn de altijd hongerende onrust schreeuwt naar alle moeders maar de borsten van de moeders zijn allang opgedroogd in de zo ontstane kraters verschuilt zich de valse slang vluchten kan niet meer en er is geen weg terug…

zoveel onheil hangt er in de lucht en hoeveel is niet meer te keren dat is waarom meeuwen cirkelen rond en rond vergeefs op zoek naar veilige landingsplaats maar het komt van overal zand aan het strand werpt barricades op en dan de raven... al die raven een wig is snel geslagen open handen kunnen vloed niet tegenhouden die verzwelgt wat…

vliegers vliegen waar de wind waait - de zon schijnt en de wanhoop zwijgt kijk hoe zij lachend over het zand van het strand zich voortbewegen - de vaders - de kinderen tot in de wolken en hoger en hoger... en zie - in de verte de oude vrouw haar kinderogen nemen waar een houten kruis - gekleurd papier behanglijm en een klos met touw…

haar moeder’s hand daaraan haar ringen de wijsvinger een beetje krom een lach op haar gezicht.. vredig maar onwezenlijk hoe ze daar lag en tegelijkertijd toch niet hoe zij later in 't ouderlijk huis een extra trui aantrok haar moeders trui en hoe zij zich toen nestelde als een poes in de witte rieten stoel haar moeders stoel…

en opnieuw kleurt het donker giert dood door straten meedogenloos wordt elke boom van bladeren beroofd kale takken kwetsbare naaktheid. zwarte wolken boven hoofden die buigen en barsten water geselt ziel overhoop…

Nog is hij er - steekt hij van wal zijn licht verspreidend wijd en zijd een baken was hij bovenal en een baken wil hij blijven elke zak met geld ten spijt zal hij zijn schaduw schrijven tot aan de vloedlijn over t strand zijn licht tot aan de einder hij zal voor elk een teken zijn we zien hem weer ; we zijn d'r…

een heel uur lang heb ik besteed geluk is mij wat waard aan 't zoeken naar één klavertje met dat kenmerk in zijn aard het hoeft niet heel erg groot te zijn om voorspoed aan te dragen nee, als het zich maar ongeremd aan mijn geluk wil wagen maar aan alle steeltjes die ik zie tel ik er helaas slechts drie…

zoals mijn moeder na een feest haar tafelzilver en porselein in dozen verpakte tot een volgend festijn ver weg in de tijd ligt in het opgewaaide zand aan het eind van de zomer een stapel planken een weemoedige tafel dichtgeklapte parasol lege fles witte wijn daarachter ik..…

naaktslakken zijn zo akelig naakt ze schuifelen slijmerige sliertjes het zijn onsmakelijke diertjes naaktslakken zijn zo akelig naakt behalve Karel en zijn ronde Kee voor hen geen slijm en geen bravoure  zij leven enkel voor l' amour  en neuzen naakt de liefde mee…

maagdelijke vroege ochtend voeten in het mulle zand waar meeuwen op 't nog lege strand In verwachting samenscholen loop ik op mijn schaduw mee tot in de kabbelende zee Stilletjes glijden witte zeilen onder blauw met schapenwolkjes aan de horizon voorbij ...…

wat mis je het meest vragen digitale kinderen vanuit hun verte het raakbare - het voelbare en het deelbare antwoordt zij uit haar herinnering vooral in het donker bij 't slapen gaan en - samen wakker worden vooral dat...…

een helderziende man uit Schouwen die kon het alleen maar bij vrouwen maar wel zonder slip en hij las dan lip en liet haar de uitkomst herkauwen…

daar staat zij dan wijd gespreid in t mulle zand armen trekken lichaam open laat zij haar fantomen razen alle gekte en het dazen en de storm jaagt over zee met ‘t snerpend krijsen mee waar haar mond op stukgelopen wat haar hart woest wilde slopen jaagt zij met de noordenwind zij is de vrouw - zij is het kind dat stormen tegenspreken…

op een naargeestige nacht zal zij plots vaker wakker worden zoals alle oude vrouwen vroeg of laat slaapdronken zal ze om haar blaas te ledigen schuifelen naar 't toilet uur na uur na uur verbijsterd zal ze op de hoek van de wastafel haar gebit zien zwemmen in een kommetje brak water…

door vochtige muren van rusteloos huis gorgelgiert de wind geraaskal voorbij om en om en om terwijl vernederingen door kieren striemen kruipt zij in foetus onder drie dekens en een loden jas woest jaagt wind golven naar de kust smijt ze uiteen en brrrult geen weerwoord wordt gedulden…

blijf nu eens - zegt ze in mijn wereld waar luchten altijd blauw regen niet striemt en toverballen in blijde afwachting van kleur verwisselen niet van gedaante waar niets verdwijnen kan ook jij niet en dan kijkt hij haar aan - niet gewoon maar vijftig graden warm en lang zij wankelt en smelt wees maar niet bang zegt hij terwijl…

poes klauwt in vroege ochtend vastbesloten mijn arm onder dekbed vandaan steekt kopje onder hand en maant tot strelen goede morgen poes goede morgen wereld dit is het nieuws onder het mom van de juiste houding aanleren zat de coach aan hun borsten of greep naar hun kruis en hij doet het nog steeds au! ja, ik blijf strelen goedemorgen…

bergen zijn mooi zegt hij en bossen en dalen en vreemde landen met woestijnen van droogte maar niets kan het halen zegt hij, bij de zee zij is woest en wild vurig en ontvankelijk en vooral altijd anders hij is de man van de zee die woont onder zijn huid zelfs wanneer hij over het mulle zand tegen een schrale wind opklimt staat hij…

het vallen zit ons in het bloed of je nu loopt of fietst of klimt of klapt of zomaar lieft zo dikwijls ook al lijkt het goed ben je die je niet zijn wou verdrietige gevallen vrouw…

en in het donkere bos keek zij haar ogen uit haar rok en uit haar hoofd op haar rug en uit haar blote voetjes er was heel veel overal boven overal beneden en dan ook nog om haar heen zoveel dat het woord slapen zoekgeraakt was en zonder dat woord geen rust nergens...…

geboren uit de schoot van onze moeders waren wij eens gelukzalige baby 's en we laafden onze dorstige behoeften aan haar volle borsten zo wentelden we ons in gelukzaligheid en verder moesten wij niets maar al snel was daar de wereld met haar verwachtingen van baby werden wij peuter van peuter kleuter en gehoorzaam kind van leerlingen…

toen mocht zij een wens doen ze dacht zorgvuldig en lang en wenste die ene wens de enige wens waarin al het andere besloten ligt…..…

grijs waaien winden tochtig de dag onder zware wolken gaat de dood gebukt morgen - denkt zij morgen zoveel morgens trekken voorbij niets en toch... die hoop altijd weer die hoop er komt een dag waarop lente de lucht zal vullen met zachtheid maar op dit uur is het huis kaal staan ruiten gebroken in hoge lege kamers…

verdriet moet je altijd voor het daglicht bewaren hoorde ik laatst iemand zeggen maar toen met de ochtend ook de zon doorbrak sloot ik het het venster – dacht uitstel - en liep weg hier sta ik nu met mijn laarsjes in de zee luister maar, zeg ik tegen mijn moeder die er niet meer is en ik houd mijn GSM aan het zoet gekabbel van haar zoute…