Alle inzendingen van Marije Hendrikx

terwijl hij haar drapeerde in wazige beloften de zachte judaskus nog op lippen brandde legde hij de leiband losjes om haar nek en maakte zich op voor een volgende encounter en daarna nog een en nog een en langs andere wegen nog meer.. het kon hem nooit genoeg…

ware liefde is een daad van oeroude herkenning alsof je eens twee zielen was verenigd in een persoon ruw van elkaar gescheiden elk in eigen helft je leven doorbracht in wanhopig verlangen naar hereniging en dat je dan op een dag een wonderlijke dag dat oeroude afgescheidene ontdekt in de ander en na een lange ballingschap…

<3 voor het jaar dat nu komt ga eens uit je bol spring en zing en dans heb grenzeloos en uitzinnig lief <3 en ga vaak en heel veel onbevreesd buiten begaande paden heb lak aan leugenachtige conventies denk uitvoerig - veel en ver out of the box en laat geld nooit uitgangspunt zijn voor een oplossing <3 denk zelf denk zelf denk zelf…

vanuit het oosten kwamen zij de wijzen zij brachten geschenken van vrede en hoop maar vooral van liefde voor het kleine ongekunstelde voor het alledaagse grootse sluit je ogen spraken ze her- inner je…

opnieuw vliegt de engel vleugels zwaar beladen met het slijk van aarde klapwiekt hij traag door angsten en pijn dan daalt hij neer vlak voor mijn voeten blijft hij verbijsterd staan en wist de sluier van mijn aangezicht in dat gezegende ene moment ontmoet ik in zijn ogen mijn diepste eenzaamheid en ik schreeuw!…

een oude Friese Schouw is zíj zoveel meer dan geurend hout penseelstreken op wit papier zij weet van harde winters en van de jonge mei zij is een oude boot en zóveel meer dan alle Friese meren de tijd ligt stil In haar verweerde schoot . aquarel Friese Schouw ; van Jan van der Steen…

zoals het buiten storm slaat geselen van rukwind die de wereld opjaagt tot geen enkele keus dan naar zijn pijpen te dansen zo striemt elke koude vlaag in al mijn zoute kieren deuren en ramen rammelen mijn ziel overhoop…

er is hier niemand meer en er klinkt niets behalve dan het gorgelen uit de schuimende mond van de zee en jij in mij ...…

ik zal je lieven - zei je maar eerst zullen mijn ogen strelen dan ik zal ik je kussen stelen en je hield woord de nacht ging over in de dag jij bent de hemel en de aarde zeg je ik ben ‘senang ‘ met jou’ en ik - ik herhaal je telkens weer...…

jouw hongerige ogen raken welvingen beroeren plooien zij heuvelen en dalen in jouw ogen zal ik meegaan van eb naar vloed en omgekeerd elke beweging zal ik volgen samenvallen met al wat er is aanzwellen zal ik met jou tot bliksem en vuur hartstochtelijk zal de nacht zijn huid na huid wegrukken huid - na huid - na huid tot enkel…

dit is het seizoen van de raven ze zitten overal zwart gevederde grote raven krijsen dood en verderf nu de bladeren vallen van bemoste bomen vallen ook de mensen met bosjes tegelijk de meesten verzetten zich anderen steken hun armen in de lucht en rennen door de wind over het zand van het strand zij schreeuwen de vogels uit hun…

hier jacht en jaagt het leven om mijn oren zonder enig voorbehoud loopt het in mij verloren hals over mijn kop volgt t overvolle hoofd rondtollende ogen van zuiver zicht beroofd hol ik voor de tuinman uit ik wil zo graag nog even niet nagezeten door de dood uit volle borst het leven leven…

eerst verander je van kleur dan van structuur maar soms ook niet als de rukwinden komen en ze komen altijd dan gaan we allemaal zeggen de goden het angstige kind klampt zich vast aan zijn stam en schreeuwt om zijn moeder…

ik kan niet meer tegen al dat afscheid het vast willen houden het scheuren en splijten machteloos toezien hoe leven door vingers glipt al houd je ze nog zo stijf gesloten ik wil niet meer voelen wat ik nog had willen zeggen willen doen, had moeten doen zou moeten doen alsnog…

hier loopt een blauwe levensader naar jouw bruisende kloppende hart hier vormt zich jouw klei rond naar de kom van je hand recht naar de strakke langgerekte welgevallig naar de sierlijke lieftallige gevoelig naar de knedende welgevormde maar altijd blauw Delfts blauw…

op een podium kun je soms heel even meevliegen zonder vleugels en wonen in 't kasteel van de verbeelding maar als jij de muze bent die de maker dient en de maker bepaalt ben je onderdeel van zijn decor en decorum dan loop je het gevaar vlak voor de gordijnen sluiten vleugellam te landen op de planken van zijn uitgespeelde spel met…

zoals zij telkens iets meer uit haar lange donkere nacht tevoorschijn klimt haar monsters verslaat een voor een zoals zij zich opnieuw in verse groene bladeren kleedt die zij ontkrult een voor een zoals zij aarzelend maar reikhalzend tot bloei komt weer bloem wordt en vogel.......…

Roodkapje waar ging zij heen zo alleen - zo alleen niet naar grootmoeder nee nee nee ook bracht ze geen koekjes mee in het bos.... het diepe bos daar was de boze wolf los en zij hield van wilde dieren dus liep zij heel graag door het bos op haar wangetjes een blos zou zij de boze wolf versieren met haar rode kapje op en als verleidelijk…

weet je - vroeg ze zacht hoe laat de meeuwen wakker worden hij dacht na terwijl het antwoord groeide als een paal boven water torende het machtig uit boven het witte schuim en diep in de buik van de zee bruiste verlangen nu... fluisterde zij…

in deze wereld ruilden wij onze macht en waardigheid tegen de worst van politici en multinationals nu zijn wij als pionnen in hun schaakspel strategisch tegen elkaar op gezet goed geoliede robots net als sommige vogels slapen wij terwijl we vliegen tussen de incidenten door enkel geprogrammeerd om te vuur en te zwaard het denkbeeldige…

Soms denkt zij zich Sneeuwwitje, die na een gretige hap uit een mooie rooie ronde appel een droomloze slaap slaapt waaruit zij dan korte tijd later fris en fruitig zal ontwaken en dat dan alles wat er nog ‘moet' is verdwenen als sneeuw voor de zon en dan - na de kus van het ontwaken staan vóór haar de prins én de goede fee…

Elk jaar opnieuw schieten ze als pijlen omhoog de hosta's met de ziel van mijn vader en moeder Ik groef ze uit hun aarde en plantte ze in de mijne en elk jaar opnieuw als ze hoog genoeg ontrollen zij langzaam generfde en gekerfde krachtige prachtige bladeren en dan op de dertiende mei de verjaardag van mijn vader zullen…

zij probeerde pilletjes en drankjes om het vallen te stoppen zij probeerde rust maar niets hielp het vallen bleef aanhouden zo viel zij van de fiets van de hoop dat het op zou ophouden en van het geloof in haar kunnen nog twee dagen geeft zij zichzelf en haar tovenaars het voordeel van de twijfel dan moet ze wel………

hij streelt en hij speelt haar heel zacht onder lakens hij daalt en hij klimt en hij kneedt haar en smeedt hij opent zijn ogen hij kijkt en bereikt haar hij wandelt zijn vingers langs bergen en dalen naar mossige diepten en vochtige dwalen zij kreunt en ze steunt en ze kronkelt en draait en ze rekt en ze strekt en ze spint in zijn…

nadat ze onrustig geslapen had, werd ze wakker en zag een heerlijke kop dampende koffie voor zich staan. ze nam een flinke teug en….. ze kromp ineen ze kromp en bleef krimpen tot ze nog kleiner dan klein duimpje…. Aha sprak het konijn dat plotseling naast haar stond hoogmoed komt ten val wij zien mensen graag krimpen die…

waar aan de Kim de paarsblauwe hemel vuurrood aan stukken scheurt helicopterstrepen verdeeldheid zaaien drijft een schommelige zee en in de verte schraapt er traag nog een bootje langs de einder op het zand van het strand spelen licht en schaduw hun schimmenspel het oog gaat brandend onder de kijker ook en dan de zon…

het is vijf voor twaalf als de engel binnenvliegt om kond te doen van wat hij heeft gezien angstig wacht ik op zijn verhaal van de staat van de aarde onze moeder - ons huis hebben we nog tijd- vraag ik en de engel sprak men was unaniem akkoord haar voor de ondergang te sparen toen ergens driemaal een haan kraaide ik rook onraad en…

de man en zijn vrouw zitten toevallig voor de beeldbuis in de leefhoek van hun warm verlichte kamer de sfeerlampen zijn van Philips samen kijken zij naar de avondfilm die zojuist ruw werd onderbroken door beelden van mensen op de vlucht duizenden mensen - angst in hun ogen grenzen van prikkeldraad zwaar bewapende soldaten ze zitten…

het kind, zoals het daar lag, stilletjes en levenloos, zo klein werd het zo groots dat het de wereld raakte het tumult van, wel - of - niet, met stomheid sloeg voor onze voeten ontblootte de zee dit kind in haar spiegel legde zij het neer en even hielden wij onze pas -en onze adem in…

vandaag loop ik in kleuren van hemelsblauw tot rood en groen en alles wat daartussenin nog juichend mee wil doen vandaag span ik een regenboog voor jou en jou en ook voor jou hemelsbreed en huizenhoog…