Netgedichten

2012

netgedicht (nr. 64.037):

een man die niemand ooit had zien huilen

haar moeder’s hand
daaraan haar ringen
de wijsvinger een beetje krom
een lach op haar gezicht..
vredig maar onwezenlijk
hoe ze daar lag en
tegelijkertijd toch niet

hoe zij later
in 't ouderlijk huis
een extra trui aantrok
haar moeders trui
en hoe zij zich toen nestelde
als een poes
in de witte rieten stoel
haar moeders stoel

en wat te doen met haar vader
die - op de bank
naast de kanarie -waar
zíj altijd mee sprak
omdat ‘t met hém niet kon -
bij herhaling kreunde -
waar ben je nou toch
en wat moeten we nu…

en hoe zij geen woord van troost
uit haar leeggehuilde lichaam
hem bieden kon
hoe zij - even stil bleef
als de kanarie -
niets was er meer
dan het snikken en slikken
van een man die eerder niemand

ooit

had zien huilen…

Krijttekening Marije.