271 resultaten.
Woud van duizend bomen
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 45 in het woud van duizend bomen
stonden zij - middenin de bloei
van hun kaarsrechte fiere leven
toen zij meedogenloos omgehakt
eerst de ene dan de andere
terwijl zij vielen
klonk er geweeklaag
en er was gehuil maar
beulen hebben geen oren
hun harten bevinden zich
diep in hun portemonnee
er meandert bloed uit hun handen…
ZEKER
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 116 ZEKER, hij vond haar een irritant misbaksel
Hij ZÉkER vond haar een irritant misbaksel
Hij vond ZEKER háár een irritant misbaksel
Hij vond haar ZEKER een irritant misbaksel
Hij vond haar een ZEKER irritant misbaksel
Hij vond haar een irritant ZEKER misbaksel
Hij vond haar een irritant misbaksel, ZEKER…
ZOVEEL MENSEN MAMMA..
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 599 mamma ik zocht je afgelopen nacht
ik was weer in je huis
ik riep je maar je antwoordde niet
ik liet mijn baby kruipen op je keukenvloer
ik hoorde stemmen van vreemden
vrouwen en kinderen
die door jouw leven liepen
zij kenden de weg in je huis
beter dan ik
ze openden kasten en deuren
versteend sta ik daar in jouw keuken
een vreemde -…
Ziel overhoop
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 241 en opnieuw
kleurt het donker
giert dood door straten
meedogenloos wordt elke boom
van bladeren beroofd
kale takken
kwetsbare naaktheid.
zwarte wolken boven hoofden
die buigen en barsten
water geselt ziel overhoop…
Zij geeft zich over aan water en wind
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 346 om donkere spinsels te verbergen
bedekken vogels haar hoofd
bloemen doorkruisen benen
bloeien schaamhaar tegemoet
aan haar voeten ruist de zee
en zij geeft zich over
aan water en wind
weerloos
als een kind…
Zij hoort zijn lokroep wel- maar ziet hem niet....
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 454 in vrije val ontmoette wilde vogel
pijnlijk en frontaal de rotskant van het beest
dat haar meedogenloos verwondde
haar vleugels tot de kern geschonden
een val in neerwaartse spiraal
nog nauwelijks van de schok bekomen
gekreukte vleugels ingeklapt
hoort zij uit nevelige verte spijtig verlangend lied
de zoete lokroep van het beest
het woeste…
Zij is de vrouw,
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 83 ze houdt haar hand
onder haar gedachten
ze steunt op de vogels
en leunt op de zee
haar oren laat zij hangen naar
het wisselen van seizoenen
haar haren naar
de stem van de wind
zij is de vrouw
zij is het kind…
Zo hopen zij
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 292 ik zal de zon vangen
zegt de man
mijn voet zal ik zetten
op haar laatste straal
deze nacht zal ik haar
in alle vurigheid
bezitten
en de vrouw
tuurt naar de einder
zij luistert in verwachting
naar schreeuwende meeuwen
zo hopen zij - beiden…
Zo wreed is de zee
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 75 zo wreed is de zee
als ze bulderend
haar woedende vloed
tot aan de dijken jaagt
waar ze stukslaat
als het klappen van de zweep
op sidderend vlees
van beurs lichaam
de zee neemt en verslindt
paait en behaagt
slokt op en ontlaadt
zo veel is de zee…
Zou jij me begrijpen
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 131 zou jij me begrijpen
wanneer ik je zeg
dat ‘t leven door vingers glipt
handen niet vast kunnen houden
en dat alles om mij heen lijkt te verdwijnen
zou jij me dan willen toefluisteren
dat alles één wordt met de wolken
het lied - dat van verlangen zingt
en jij en ik
en dat wij dan samen ademen
door de mond van de wind…
aan sarah
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 1.084 als tranen ontoereikend zijn geworden
en je het lachen hebt verleerd
als je kijkt door een nevel van onverschilligheid
je handen niet meer kunnen liefhebben
als je moe bent van het vechten
het eindeloos praten uit een lege doos
als je geleefd wordt in luchtledige ruimte
en bewust geen weg meer zoekt
dan komt een klein meisje
met wapperende…
afhankelijkheidsschoenen
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 514 en zo besloot ze
haar afhankelijkheidsschoenen
uit te trekken
zette zij zichzelf
heel even
bij de pakken neer
tot zij begreep
opstond
haar ziel onder haar arm nam
en het leven tegemoet liep…
al dat afscheid
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 588 ik kan niet meer
tegen al dat afscheid
het vast willen houden
het scheuren en splijten
machteloos toezien
hoe leven door vingers glipt
al houd je ze nog zo stijf gesloten
ik wil niet meer voelen
wat ik nog had willen zeggen
willen doen, had moeten doen
zou moeten doen
alsnog…
al delen we enkel nog wolken
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 806 welke taal wordt hier nog gesproken
in dit land dat ook het mijne is
de stad waar ik woon
heeft mij dood- gerekend
in het licht van de tijd
en dood leef ik onzichtbaar voort
toch behoren wij
allemaal tot dezelfde wereld
al delen we enkel nog wolken
en de wind die de zee gebiedt
om mij heen wonen maskers
waarachter gezichten
en daarom…
alhoewel ik een enkele keer....sprak de engel..
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 203 het is vijf voor twaalf
als de engel binnenvliegt
om kond te doen
van wat hij heeft gezien
angstig wacht ik op zijn verhaal
van de staat van de aarde
onze moeder - ons huis
hebben we nog tijd- vraag ik
en de engel sprak
men was unaniem akkoord
haar voor de ondergang te sparen
toen ergens driemaal een haan kraaide
ik rook onraad en…
allee vrouw zei je
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 913 waar wij onze hartstochten botvieren
zullen geen baren te hoog zijn
Laat mij geen bakzeil halen vrouw
ík voer de bezem in de mast
zet dus maar alle zeilen bij
zorg dat de dijken laag zijn
en houdt de kluisgaten wijd open
ik kom eraan
tussen de klippen zullen we doorzeilen
ik zeg je vrouw - voortvarend als we zijn
zullen we hard van…
alleen de lieve liefde blijft
netgedicht
5.0 met 7 stemmen 445 alleen voor jou wil ik naar honing ruiken
wil ik bloeien als jasmijn
en zingend door margrieten perken
jouw geliefde muze zijn
uitgelaten in de regen
met het stromend water een
blote voeten in de plassen
dansend door het leven heen
wil ik je lieven alle jaren
in omarming die beklijft
alle dingen zullen sterven
alleen de lieve liefde blijft…
alleen wat lief is kan zo raken
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 457 alleen wat lief is kan zo tergend schrijnen
en zo meedogenloos diep
aan oude wonden rijten
dat 't waait en reutelt in de ziel
waar zekerheden splijten
alleen de raakbaren die wonen
in het aller-diepste diep
kunnen zo verloren drijven
en in volkomen weerloosheid
zich spiegelend - in leven blijven
alleen wat lief is kan de ziel
zo in verwarring…
alleen wij
netgedicht
4.0 met 23 stemmen 1.062 daar waar je nu bent
zo verbonden
met alle seizoenen
is de liefde bevrijd
in regen
en wind
zo innig
tederdicht
dat zelfs de woorden
en alle toonaarden
niet
en mensen
bij lange na niet
nooit.
alleen wij…
als je zo wakker wordt........
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 258 als het 'zonnigt' in een geschonken hart
waar grasgroene vers- weiden
met botergele bloemenkelkjes
zich uitstrekken onder zwart witte melkvolle koeien
terwijl van links de hemel nog een beetje 'paarst'
als je zo wakker wordt
in een ontmoeting
dan moet het bijna zomer zijn.....…
altijd alles
netgedicht
4.0 met 43 stemmen 1.815 de schemering voorbij wil ik
zoals die laatste nacht
waarin jij weet - elk duister tart
terwijl de dood al spreekt
zo luid dat je mijn hand - mijn hoofd - mijn hart
die hele lange nacht
wiegen wij elkaar tot nooit meer pijn - nabij
beloven wij weer jij en ik
tot ons - in eeuwig samen
Jij bent altijd alles - zei je
zoals toen bij 't bruisend…
angst om te vlinderen
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 268 in verscholen verte
wacht gekreukeld
teerblauwe vlinder
in veilig cocon
onder grijs-grauwe zwaarte
sluip- slurpen
dorstige dreig-rode
vurige vlammen nabij
vleugellam geslagen
krinkelt vlinder osmotisch
blauwe lucht-gedachtjes
terwijl ver buiten haar bereik
in groen en gele pracht
het universum lonkt
schildert zij haar vliegangst…
barenstijd
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 824 zacht dein ik
op vruchtwater
van oranje gele warmte
in de schoot van de oneindigheid
als ik door lichte drang gedreven
langs haar…
belofte in zachte wind
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 288 er lag toch die belofte van vervulling
van warme liefde vrijen overvloed
in het fluisteren van de wind
die lieve zachte wilde woeste lieve zoete wervelwind
jouw lijflijke onthulling
voerde mij op haar stromen mee
ik werd weer vrouw en ook weer kind
in lieve zachte wilde woeste lieve zoete wervelwind
de wind zwol traag naar zoete pijn
verdween…
bevrijding
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 290 Ik wil bevrijd van al dat logge stroperige dreigende grijs
van hypocriete denkbeelden
van wapenleveranciers
de slavernij van het geld
de onderdrukking door multinationals
van griezels en graaiers
en van het waanidee dat arbeid adelt
van de overheersing van digitale robots
van eenzijdige bevrijdingsfeesten
van mensen die vinden dat vrijheid…
bevroren ziel
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 256 waarom ik zo ineens
zo diep bedroefd
in het donker van een koude avond
in dikke deken ingerold
verwarming gloeiend hoog
toch maar niet warm kan worden
een vraag die-in mijzelf gekeerd
en uit het lood geslagen
omhoog borrelt in sombere gedachten
waar onmiskenbare waarheid
te groot om te bevatten
zich nestelt in spelonken van mijn ziel…
beweeg mee met je dromen en vlieg
netgedicht
4.0 met 20 stemmen 620 elke ademtocht
glijdt onverbiddelijk
langs grof schuurpapieren longen
geperforeerde levenslucht
vult levenloos mijn lege hart
nu elke droom in duigen is gevallen
wat verwacht ik nog van het leven - vraag ik mij
niets - antwoordt de dromer - en alles
want uit niets worden dromen geboren
dromen zijn bedrog - zeg ik
dromen zijn pijn…
bewogen bewegen
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 611 ben ik
de bewogen bewegende
rusteloos zwervend
tussen eb en vloed
angstig speurend
van kustlijn naar einder
of ben ik
de aangespoelde vondeling
treurend en dolend
eindeloos zoekend
ginds en dichtbij
wie zal het zeggen
https://www.youtube.com/watch?v=tryI72ExYaI…
boem!!!
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 335 op een podium
kun je soms heel even
meevliegen zonder vleugels
en wonen in 't kasteel
van de verbeelding
maar als jij de muze bent
die de maker dient
en de maker bepaalt
ben je onderdeel
van zijn decor en decorum
dan loop je het gevaar
vlak voor de gordijnen sluiten
vleugellam te landen op de planken
van zijn uitgespeelde spel
met…
clowns
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 539 achter maskers van weemoed spelen clowns
mijn waarheid in eenzaam spel
ontroerend ontwapenend echt
deinen ze mee op golven van vreugde en verdriet
zij spelen de ontmenselijking menselijk acceptabel
roeren in de likkepot van mijn emoties
ontroerend ontwapenend echt
ontmaskerend en spiegelend
leven zij op grote voet
halen zij dikke rode neuzen…