Alle inzendingen van Martien Montanus

takken slierten sluiks als een doorleefde provo diep in depressie…

uitgekleed door zijn mooie woorden ligt ze daar koud gedwongen voor geld een vreemde te warmen om sieraden en meer dan dat af te betalen voor haar “ lieve jongen ”…

nek aan nek geringd koeren twee Turkse tortels samen de lente…

na zonsopkomst heb ik mijn schaduw gedragen tot over de grens en liet hem af en toe even over het randje kijken naar daar waar mijn rest ooit verblijven zal hij vertelde mij over het vredig mooi zodat ik straks met een gerust hart ongemerkt als de zon op haar hoogste punt is mijn schaduw in alle rust kan verlaten gewichtloos laat ik me…

liefde is onbetaalbaar vandaar voor jou dit vrijkaartje onbeperkt geldig…

zand stuift duinen top meeuwen krijsen tegenwinds al bollend leun ik…

gakkende ganzen ritsen hoog in het strak blauw de hemel open…

maakt de spin niets uit als er maar een mug invliegt of een vlieg inluist…

met liefde plant ik een kindje op moeders schoot om goed te aarden…

wolkengezichten drijven starend bovenlangs spiegelend water…

lopend door het bos wandelt een tak met me mee beelderig passend…

mijn leven ontaard als een stervende vogel vleugels naar eeuwig…

dubbel glibbergroen duikt de koude modder in kikkerdril op komst…

sapstromen zuigen knoppen op volle spanning bomend de lente…

stokstijf als de dood ijzig turend naar leven splijtend het water…

glijdend als een zwaan vaar ik sereen over zee genietend de rust…

als weerschijnvlinder fladder ik over water en spiegel mezelf…

de mol graaft zijn gang maar als de boer zijn hoop slecht moet hij zich bergen…

takken reiken naar wortels houden vast stam rekt zich spanning op de bast…

ogen doorgronden tot in mijn diepste lagen de ziel blootleggend…

na mijn bewustzijn in de slaapstand te hebben gezet kom ik los van de grond en laat me tillen naar steeds grotere hoogtes waar nooit eerder geziene kleuren in de vorm van ontelbare stralende ogen mij in een onmeetbare vrede voor eeuwig in aangename warmte gewichtloos omarmen in tijdloos mooi…

na strenge koude eventjes een dooie boel tot lente weer warmt…

droom witte zwanen zwevend op sterke vleugels samen in een vlucht…

met een wijze blik draait hij zijn nek klokje rond en slaat op tijd toe…

je ogen glimmen als rood gloeiende kooltjes lichtjes in de nacht…

wind speelt met vogels tweespel hoog aan de hemel stilstaand zweef ik mee…

je zei helemaal niets maar sprak me wel aan sprakeloos was ik…

in vertrouwen laat ik je toe tot in het diepste van mijn zeeën waar jij mag duiken tot op de bodem om mijn diepere gronden boven water te krijgen…

pak mezelf bij kop en kont en smijt me tegen eigen stellingen sommige wankelen andere donderen om een enkele blijft staan na wat gekwab tussen de oren adem ik nieuwe gedachten in de nieuw ontstane ruimte…

richt schijnsel van de maan en zet je in het volle licht buig stralen van de zon tot warm hart en kleur je rood pluk goud uit de sterrenhemel en kroon je tot mijn heelal…