Alle inzendingen van Martien Montanus

ik rij bomen rijden mee stam na stam bonkend hortend stotend schampend basten gierend sapstromen overkokend stomend sissend diep door rood…

donkerzware wallen zakken diep gegroefd door het dragen van zoutnatte ogen te lang bedroefd…

en daar kwamen zij de mensheid met de borst vooruit de grote trom slaand het universum in op zoek naar hun aard om ooit weer ongehoord te verdwijnen in het oneindige als een zuchtje in de eeuwigheid een hoop rommel achterlatend…

al vallen je woorden soms zwaar ik vang ze met zachte hand toch licht op zo blijven ze heel en letters op hun plaats alleen de puntjes op de i zet ik even opnieuw stevig op hun plek…

angstig elk buiten negerend rol ik me bottenkrommend tot egel…

de eerste viool wil je graag spelen maar met steeds meer valse noten op je zang raak je bij mij de gevoelige snaar niet meer…

de wereld bekijkend door soepogen loop ik met m’n chagrijnige hond klam kleumend langs ’t natte water waar treurende wilgen troosteloos tranen over lange droeve wimpers…

verwaaide bomen bladeren m’ n hoofd tijd nemend composterend tot voedingsbodem voor nieuwe gedachtekiemen al bomend schiet ik wortel en vertak…

verwaaide bomen bladeren m’ n hoofd tijd nemend composterend tot voedingsbodem voor nieuwe gedachtekiemen al bomend schiet ik wortel en vertak…

vleugellam stort ze als een baksteen na al die harde voelt ze deze klap niet meer…

rode lippen warme letters kussend scherpe nagels onuitwisbare woorden tatoeërend grage ogen vurig de zinnen prikkelend twee lichamen in elkaars taal versmeltend…

je ogen blikken diep bij mij naar binnen ze halen me totaal onderuit vlug kus ik het zout van je lippen al liggend blijf ik dan toch nog op de been…

jouw hart weet zich in alle tinten aan de kleuren van het leven aan te passen als een kameleon…

gedesillusioneerd maak ik me los van diegenen waarin ik op de zoektocht naar….. mezelf dacht te herkennen en me krampachtig aan vast probeerde te klampen met frisse moed ga ik verder in de hoop mezelf nog eens tegen te komen…

kinderen zonder woorden hun blikken vragend leeg hun speelgoed de lege hulzen hun toekomst zwaar verknald…

begeleid door mooie sterke benen is het altijd weer een plezier om samen thuis te komen…

opgesloten in je eigen riool zoek je al blubberend door je eigen stront walgend van de stank naar de niet meer te lichten loodzware deksel van je eigen beerput…

dronken stappen knarsen het grind door een tuin zonder bloemen adem stokt van de dreun van een hand aan de klink de deur gaat open de rest op slot…

met schijnbaar goud haar diep gebogen onder eigen gewicht treurt de wilg moe van het dragen…

m’ n gedachten linksom of rechtsom draaiend kom ik toch steeds weer op het zelfde punt uit…

te vaak te diep buigen over andermans problemen gaat toch een keer ten koste van je eigen rug…

de zomer staat nog even in de koelkast om straks weer lentefris tevoorschijn te komen…

denk dat ik maar eens ga douchen onder de uiteengespatte zeepbellen van mijn verlangens…

na een gebed in de lucht sterft een muis gezegend en geklauwd in vogelvlucht…

je ogen priemen tikkend het raam glashard ik hoor me weer aan scherven vallen en voel opnieuw de splinters…

ik kan m’n ergernissen wel neerzetten in het stof dat jij laat liggen maar dat wordt dan al gauw een smerig schrijven en of je het zal lezen is maar de vraag…

zwarte vogels met hoge hoeden knikken na de onderste steen eindelijk boven maar te laat…

snoepend van cijfers en letters sommen woorden berekenend zinnen…

je mag me best tegen de haren instrijken ga gerust je gang die paar die ik er nog heb krijg je toch niet meer in de war…

rivieren vol emoties stromen door mijn lijf in een bootje vol met “zoals men vindt hoe het zou moeten” roei ik uitgeput met laatste tegenslagen daarna drijf ik langzaam af naar daar waar mijn gevoel al een tijdje ronddobbert ballast lozend onderweg naar wie ik ben…