Alle inzendingen van Martien Montanus

dode cellen afschuddend vervelt m’ n geest op weg naar een nieuw denken…

weg wuif je ruimte wil je laat me zei je ik doe niet anders maar zal je nog meer ruimte geven m’ n koffers staan al klaar…

weg wuif je ruimte wil je laat me zei je ik doe niet anders maar zal je nog meer ruimte geven m’ n koffers staan al klaar…

ja we gaan en verdwenen allebei in het grijs - ‘t spoor bracht ons samen - lieve ogen warmden winter kou verdween koffie met geklets glimmende koontjes - een schater lachte ons toe - de verlate kok bakte wat moois en lekkers van het vers gesneden vlees en net gevangen vis - blikken wisselden met woorden - tevreden tikte de…

warm de stralen geel het getreden pad gedragen door de wind die de horizon kust zongebruind op stranden vlammende ogen vol liefde siddert het verlangen exploderende atmosfeer zichtbaar rood 't gelaat brengt hongerige lippen dichter speels opgaand in elkaar knettert de tijd in vurige kleuren Duogedicht van ~*LadyLove*~ en Martien…

m’ n hoofd kopieert maar door honderden vellen met steeds dezelfde tekst gelukkig zijn m’ n muntjes bijna op!…

als de leugen waarheid wordt helder denken raakt ondergesneeuwd hopen witte duinen zich op tot zwarte wallen…

vogels vallen mee ijzig striemend de wind takken kraken hard winterglinster spat aarde als versteend ijzig koud bevroren sneeuw jaagt onvermoeid alle kieren vol bomen huilen helse koren winter blaast z’n wangen bol…

kan er niet meer tegen die spanning ik hou het niet meer uit heb daarom besloten de benen te nemen te beginnen bij je mooie voeten…

mijn roep weerkaatst niet nergens sterft in oneindigheid alles zo ver weg…

o, dood wacht nog even ’ n moment ik moet me nog even uitleven dan ben ik present…

vlieger vlieg er heen naar de zon aan ’ t lijntje in mijn handen zal ik inhalen zal je landen zal ik vieren zal je verbranden…

met een scherpe bijl hak ik een wak in mijn bevroren brein splijt net zo lang totdat er ruimte komt voor zuurstofrijke woorden die weer warmrood gaan stromen tot begrijpelijke zinnen…

vele malen al in gedachten benaderd geef ik je nu eindelijk die mooie bos rozen of laat ik de zoveelste verdorren in mijn hoofd…

ik zag je in de winkel staan en zei die jurk past je goed en jij mij…

de mensheid struikelt gekneveld over de drempel met veel te grote klauwen en rood doorlopen ogen klampen we ons vast aan het nieuwe jaar kruitdampen verwaaien wat rest blijft liggen…

je penseel lijnt je gedachten uit op het doek kleuren spreken hetgeen je niet kan bewoorden een schilderij zegt soms meer dan een boek of een blad vol akkoorden…

eerst verpopt en verstopt koud in donker dan opeens vlinder je warm in licht als nectar…

in de wandelgangen van mijn gedachtegangen graaf ik me mollengangen blind zoekend en hopend blijft het donker…

de pot wat voller dan normaal twee keer doortrekken dan maar…

de hemel sneeuwt het land weer wit straks als wij ontwaken en aan de kerststol gaan zal het land langzaam ontdooien en komen kleuren weer tevoorschijn ik plakkraak nog even lekker een stukje verder met de hond…

woorden glippen van binnen uit naar buiten over je lippen woorden tonen vreugde uiten smart ontsteken licht kleuren zwart woorden vertolken de gevoelens van je hart…

de vogel vliegt en vliegt z’ n vleugels moe waar moet ie naar toe om in het land van zijn dromen te komen in een boom blad met roet ontspant hij zijn veren en denkt stilletjes aan een plaats met schone lucht en heldere meren de realiteit doet hem bekeren ontwaakt door uitlaatgassen voelt hij dat de tijd daar is om op te krassen…

de winter drukt zijn neus tegen het raam en ademt koude bloemen in glas gegoten glinstert het boeket…

de dood vliegt elke dag voorbij vandaag neemt hij jou morgen mij…

de nacht prikt nog in je ogen als de dag al kleur bekent…

de vergiftigde das ligt in het gras en denkt met heimwee aan hoe het vroeger was en dan wij de mens wij trekken geen grens wij denken niet aan die hulpeloze das die ligt in het gras en die met heimwee denkt aan hoe het vroeger was we zorgen ervoor dat wijzelf aan onze trekken komen maar denken niet aan die das die lag in het gras…

ik drink je woorden als water op een hete dag grote slokken vol begrip steun en goede raad lessen mijn dorst…

op mijn billen zitten twee puisten met van die harde pitten ijskoud vragen ze mij of ik zo vriendelijk zou willen zijn om niet boven op ze te gaan zitten…

koude mistnevels ademen de bomen wit de winter trekt een bontjas aan ik ook maar dan nep!…