Alle inzendingen van Menno

Na jaren zwoegen werd ik kleurenblind, sloeg vonken uit, kreeg klappen, gaf de geest. Nu sta ik vaal en uitgepraat op straat en moet steeds denken aan dat lege masker dat mij zo schaamteloos heeft aangestaard. Nagepraat. Aanbeden. Stukgemaakt. De zak. Dat hij niet zag hoe levensecht ik de tijd uit zijn ogen at. De zak. Ik gaf hem Hitchcock…

Er was een huis waar weinig kon gebeuren omdat aan bijna alles was gedacht en iedereen een plaats had. Elke nacht vergrendelden we ritueel de deuren. Er kwamen brieven die ik moest verscheuren: geen interesse voor de buitenwacht. Wat nodig was werd achter langs gebracht. Er waren geen contacten met de buren. Exact het midden was de boekenkast…

Auto's, gelach, geraas: alles slaat dood op zeven hoog. Ik hoor alleen mijn spons en het verkouden knarsen van het staal waaraan ik hang. Soms spreekt een wolk mij aan of gis ik wat een meeuw te zeggen heeft. De mensen: druk, wit, stemloos, achter glas. Op acht hoog kunst. Dat meisje daar, die lach, wie heeft haar zo bespied dat ze immuun…

Nichtje, wild honingnichtje, hoe we speels langs tafelpoten kropen, pumps en laarzen beslopen, steeds naar veters grepen, stout stout nichtje, blond je vlechten en van snoep je mond, die sloep, die zomer en dat meer waar ik het raadsel van je mond uitvond, nu strik je zelf je veters, stapte duizend treinen in, nam vluchten naar Milaan en…

De waanzin zelf gaat goed gekleed. Zijn werk vergt tact, precisie ook. Dus kruist hij namen aan, kamt steden uit, tast schedels af. Veegt hij zijn voeten, is het raak en stamp het in de nok. Weer vraagt zijn vrouw naar zijn pensioen. En hij met noodweer nog op pad. Niet snik. 'Verkeerd bedraad.' Van Luther met zijn inktpot tot Feith…

is de kunst je als een kenner te vervelen en langzaam, slok na slok, de doffe streken van het daglicht te vergeten, is de kunst je lichter te bewegen, wild en wilder alle hoop en wanhoop van je af te slaan, is de kunst een schoonheid te bewegen naar het Prado van je bed te gaan. ---------------------------------- uit: ‘Zwart als kaviaar…

Dit wordt een droef gedicht. Ik weet niet goed waarom ik dit geheim ophoest, maar sinds een maand of drie geloof ik meer en meer dat poëzie geen vorm van naastenliefde is. Eerder een ziekte die je met een handvol hopeloze idioten deelt, een uitgekookte klacht die anderen vooral verveelt en 's nachts - een h e e l k u n s t is het niet. De…

Het was de welving van een schouderblad, het fosfor van een nieuwe dronkenschap, de slapeloosheid van een wereldstad. Je sliep nooit twee keer met dezelfde dag en leven was pas leven als er 's nachts een halo uit je glas te voorschijn brak. Een juni en je peinst aan een vermolmd ontbijt: ik zwierf om zoveel mensen heen, verruilde zoveel…

Avond. Twee tuinen verder woedt het voorjaar en sluipen kapers door het donker. Ergens vechten nagels om een vacht. Gekrijs om kruimels liefde. Stukgebeten oren. De krolse oorlog van een voorjaarsnacht. Bijna vergeten hoe ik met dezelfde woede door het donker joeg, hoe jij nog valser dan een kat je nagels in drie harten sloeg. Wat is het…

Aarde, hier komt een eenzaam lichaam aan waarin een koninklijke zon is opgegaan. Achter de ogen scheen een zomermaand, het middenrif liep vol zacht avondlicht en bij de hartstreek rees een tovermaan. De handen voelden water, streelden dieren, de voeten kusten stranden, kusten steen. Inzicht, er sloop een vreemd inzicht in het hoofd, de tong…

Was er een tijd dat ik hier boven stond, mijn mond vol Proust en Bloem, mij hoor je niet, niet meer. Wat heeft het nog voor zin om in een taal te denken die geen tanden heeft? Ik sta alleen. Mijn woorden zijn naar god. Dus slof ik door de leeszaal van de straat en blader maar wat door de Burger King, gewoon, omdat ik leef, omdat ik hopeloos…

Ik lig in haar bed en zij die net de douche uit stapt. Zoals zij loopt, zoals zij naakt het huis door loopt, zo zullen vanaf nu de dagen lopen. Ze neuriet en ik zit verhevigd in haar bed. Oneindig wakker is ze, warm en trots en zacht en mooi, zo mooi, ik krijg het niet gezegd. Het is een liefde die. Het is een wonder dat. En alles wat ik…

Waarom, mijn lichaam, was je mij zo weinig waard? Waarom bleef ik zo koppig tronen in mijn hoofd en woonde ik mezelf zo hevig uit? O ja, ik hield van wijn, van zwaar doorrookte feesten, lucide kaders en oneindig gulle lakens. Zo leefde ik verlicht mijn tijd aan stukken. Nu lig ik op een zaal, mijn hart, die logge spier, verlaat me, laf als…

'Ik wou dat ik nooit een gedicht had gezien' Slauerhoff Je zult maar zestien zijn en lelijk. Jij bent het. Maar je wilt dichter worden, melkt de woorden van Rimbaud en Baudelaire en slurpt je moeders soep onder vijandig licht. En 's avonds op je kamer zit je je ouders tegen de vlakte te schrijven, je dicht en heerst in het geniep over…

onvermoed eiland verdwijnt me uit de smoor tegemoet hof van symbolen naar ik vermoed er lopen loze beesten zienderogen in de geest verdwenen koers ik snelvoetig naar mijn kluis groet opgetogen mijn huis alwaar amper later het Zelf alleen is alles leeg één op één Eén is als voor de vloed…

laat ik weer een huisdier nemen! maar… is dít er dan geen? ‘n notabele chinese nota bene denk ik staande in de schemer onder de verheven Watercypres ik moet haar echt goed hoeden haar takken snoeien maar breed hangen laten tot zij zelf zoveel later als door kenners voorspeld zich eerst vermolmt en dan velt…

het lijden aan het lijden riep Leiden in last en liep ik langs de lange Levendaal stoned maar stug door de nacht in cirkels naar mijn kamer terug met het licht werd alles zo armzalig dat ik zo kon inslapen en als een roosje rustte voor wel zeven etmalen - zo flex was een student in hippiehoogtijdagen…

Opeens miste ik de man met wie ik door de jaren een dyade vormde maar wist niet dat hij al een dag ontslapen lag, gestorven in een botsing tussen hoge bloeddruk en een misslag van het hart. Lest alleen bewoonde hij sociale woningbouw in een oude provinciestad en deed dat met gemak. Er zaten rooie pannen op het dak en in het perkje bloeiden…

nationale triatlon op ons dijkje het is me een kunst de bolides der sponsoren schetteren dwars door de zondagsrust ik was de Muzen aan het paaien maar dat hoeft nu niet meer ik word pissig en pathetisch en grijp mijn jachtgeweer…

Midden in een ballet legt mijn vrouw mijn hand op haar buik waar ze zo dicht onder de huid groot groeit. Ik voel eb en vloed als op het toneel en glimlach bij de moves, schater zacht om de groove en zeg onder de staand ovatie: ik jubel om onze weelde. Zij groeit en zij groeit, mijn vrouwen groeien uit tot een pompoen tot ons foetje als een ballerina…

Op een zwerfkei zitten twee kabouters, het zijn mijn ouders. Eens waren ze groot, nu klein en dood. Ze lispelen zacht uit benig verleden en smeden smart. Ik stap van de steentijd in het heden. Zo lang verdwenen dat hun gezicht mist en waan is. Raden naar lichamen listig tentamen. Raam ik hun tranen doen grootma en opa me wenen…

waar ik een bestand open verschijnen letters te groot voor het oog ik leef in een wereld van taal waarin de ene zin de volgende breekt het beeld wordt gevormd door de loze elementen tatata en tititi de context is wit, is achtergrond, is mijn blik, ben ik zelf waar ik een document open word ik van belang voor het bestaan ik bewoon een wereld…

ik nader mezelf door velen heen ik keer weer naar de goedkomst ik werp me op de goudbrekers tot ik een wolk ben soms een geiser weiger langer keizer te zijn die naakt maar luidkeels vaststaat in de tourniquet die hem de toegang tot de hemel belet…

kom op! ik bitch en storm kom om vraag bron staat droog mijn geest traag ik kras en worm wurm arremoe punch pro domino oratio pro sudoku hoe gum ik weg elke lach bekras elke eed elke start wurm als een worm? come on!…

Als zij haar ogen sluit hoort zij de zachte klop maar weet van geen pas geen fiat geen poort Hier entert iemand die niet om welkom vraagt en vrij van zin en ding ook buiten binnen staat De djinn die ontastbaar door haar nachten slentert en haar liefde dumpt in een cirkel zonder center Uit dood keert zij weer naar stad, huis, lijf…

Als ik kon spreken zou je alles weten: hoe ik een zomer lang in een vitrine heb gelegen, tussen domme dolken lag te geeuwen en op een vreemde feestdag door vijf verwarde vingers werd bevrijd. Bevrijd. En in een dekenkist verstopt. Er waren avonden dat ik werd gestreeld. Dan zei een stem: 'Ik heb oren, ik hoor dingen. Hoe kan Deborah zoiets…

Een terp van dode dingen tergt de lucht. Niets is zichzelf. Veel jichtig huisraad. Vocht, zwart vocht dat uit een koelkast welt. Voorgoed kapot, versjacherd, mensenhanden moe tijgt me een stad van afval tegemoet. En ik kijk en ik kijk. En als ik loop verlies ik haar, ik voel een baard, mijn jas verrafelt waar ik sta en alle wolken jagen Greenwich…

de schouwer in de wind ment licht zijn klei en kim…

de open deuren wijd open dwazen schuiven prater de praat mijn klasje in kriskras kouten over goden die ons invallen tot we stilvallen in een meditatie die eindigt eer zij begon dan tijd wederom voor open deuren lege dwazen loos gekout over de hoge god van gister en de godin die morgen komt tot we stilvallen in een meditatie die…

god en godin zoeken de goden niet verzoeken geweten laten spreken bidden zonder bedelen jezelf niet bedriegen anderen niet beliegen trots en wraak trotseren de liefde honoreren waar van vals scheiden veinzen van oprecht met acht lopen op de middenweg…