Teerbemind

Midden in een ballet legt mijn vrouw mijn hand op haar buik
waar ze zo dicht onder de huid groot groeit. Ik voel eb en vloed
als op het toneel en glimlach bij de moves, schater zacht om
de groove en zeg onder de staand ovatie: ik jubel om onze weelde.

Zij groeit en zij groeit, mijn vrouwen groeien uit tot een pompoen
tot ons foetje als een ballerina, niet met gekrijt, maar dartel met
de klikjes van een dolfijn, haar haven inglijdt, zo snel en licht, zo vrij
van pijn en draken dat de goden een zucht van verlichting slaken.

Teer maar gretig landt vanuit de oceaan een meisje, eerst op haar
moeders buik, niet veel later strek ik mijn armen uit en eindelijk,
eindelijk kan ik mijn rozige hoofd in haar nekloze zachtheid
bergen en betoverd rondneuzelen door het bekoorlijke bouquet.

De teerbeminde compact, klein behuisd als ze was al die tijd,
lijkt in niets op een tabula rasa en ligt vief en fris aan mijn hart.
Met haar hoofdje draaien haar ogen ongedwongen in het rond en
leiden mijn blik naar een plek voorbij mijn angst voor de toekomst

Schrijver: Menno Le Poole, 28 januari 2015

mennolepoolegmail.com

Biografie van deze schrijver

teerbemind

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 146