Alle inzendingen van Metha

Deze nacht draagt een mantel zij bedekt duistere uren haar kraag sluit kou buiten knoopt dageraad dichter verscholen sluipen zachte zinnen nader tot het gloren doch donker denken wordt niet lichter draai me om kruip diep in de jas die nog wel past…

Stralende ogen zien verloren verlangen zij winnen liefde…

Tik mij even op mijn schouder laat mij nimmer wakend slapen geef de nacht haar rust terug sluit mijn ogen niet meer voor de mist in de morgen, schenk mij de lach weer in mijn hese stem, toe laat mijn ogen stralen, zie mijn zand, zon en zee, laat het zout verwaaien op kleine golfjes van de wind, waar jij gedragen wordt tot het einde…

Zwijgend pakt zij de letters in, schuift het laatste teken achter de punt naar binnen, het vraagteken valt, maar ze stapt er blind overheen taal laat zij achter in mooie zinnen, waren ze echter zinvol geweest, dan had het alfabet niet gebraakt op de regels van dat uitgelezen onderwerp, daar waar het gezegde zwijgt, spreekt het lijdend…

Dans duister dans, waar lichte voeten net de grond niet raken en ijle lucht kou opvangt, schenk ik jou mijn lach pluk ooit verloren zinnen uit verdwaalde lucht, zucht uren naar morgen, blaas wolkjes naar onze tijd samen klimmen we hoger, tot onder de regenboog, daar waar gekleurde letters liefde dichten, schrijven veren hemelsblauw…

Verloren kijkt bevroren water naar buiten waar zachte wolken luchtig ogenblikken stilte raken dwarrelende vlokken dansen langs tralies van ijzige pijn, zij vinden verscholen verdriet, achter een stalen deur waar gesmolten water stroomt, zoekt zij kabbelend haar weg langs ontdooide dagen, roept wanhopig om de sleutel welke…

Wanneer ochtend geen nieuwe morgen meer is en de nacht haar vals licht ontwijkt ademen uren in alle rust de tijd in en uit de wind waait tijdloos door alle dagen glimlachend schrijdt de klok wijselijk voorbij verloren gewaand verlangen waar het gewonde hart weken snijdt splijt een eerste narcis de aarde in licht bevroren grond, haar hart…

Jij tintelt al mijn zinnen raakt mij woordloos aan maakt mij warm van binnen laat mij tollend naast je staan neemt me mee in draaiende wielen kijkt door mijn ogen om je heen samen een gedachte, twee zielen verbrijzelen we steen voor steen al is het pad soms slingerend raken wij elkaar wel eens kwijt boven aan het duin is het end vinden…

Waar hoeven net niet vochtige zandkorrels raken, schrijven schelpen namen in opgewaaid zand de wind heeft vrij spel, raakt zacht elke letter aan tilt deze op, neemt haar mee in een golvend verhaal als een waaier vliegen zij richting horizon ontmoeten elkaar net niet, alvorens zij, licht dwarrelend, verdwijnen in het duister…

Stil, met verbazing in haar ogen, hoort zij plots een merel zingen, schone tonen smelten dooi in de dagen, waar het voorjaar groeit ze zoekt naar de schoonheid van dit ontroerende geluid, veegt het duister uit haar ogen en ziet de vogel op een tak, vlakbij het raam verwonderd blijft zij staan en kijkt de klanken naar binnen, waar haar…

De ijzige stilte in haar zwijgt in alle talen, bevroren woorden zoeken geen plek, zelfs de lach sterft in het harnas wil zij dan spreken, ooit, die ene morgen of was het gisteren, toen zoute lippen barsten door het weten sprak ze geen stilte meer en vloeide woede door dichtgeslibte aderen, die laatste steen heeft geen specie…

Ik voel de golven in mijn donder ruik in gedachten weer die zee zie de foto's op mijn netvlies ik spartel niet meer en drijf mee hoger, lager, wat kan het schelen gewoon op het ritme van de wind ik wil dit water niet meer delen wil mij verstoppen als een kind ik ga steeds trager, proef het zout zwem slag voor slag terug in de tijd wil…

Hoe fluister ik stilte in lang vervlogen tijden, waar letters waarheid lazen in geschreven zinnen hoe fluister ik liefde in tedere gedachten waar opengevouwen handen mij niet meer kunnen bereiken hoe fluister ik dagen vooruit naar jouw armen, als nachten zwart en eenzaam zullen zijn hoe fluister ik een toekomst zonder schreeuw…

Wanneer de nacht de dag inhaalt en zij jou dichter droomt, tekent vorst in het schijnsel van sterren ijzige bloemen op beslagen ramen een prachtig boeket spreekt nooit gesproken woorden en groeit naar morgen, waar in een glazen vaas gisteren snel verdort, langzaam bedekt een witte laag ooit gelopen verleden, als schoonheid een nieuwe…

Ik dank je voor dat en zoveel meer wat gevangen wordt in zwijgen heeft geen woorden nodig ik dank je voor dat en zoveel meer ik weet nu dat echte vriendschap geen leeftijd kent ...…

De vrouw spiegelde zich aan het plafond haar twinkelende lach weerkaatste glas pareltjes als geluid De rijkdom in haar ogen was haar stille kracht Hét meesterwerk dat geen schilder in kleuren kon vatten Spijt bij het verdwijnen van die eigenwijze lach kwam te laat zelfs de foto kon de lach niet meer laten zien…

Het dakraam straalt licht in deze donkere nacht ik tel de sterren een voor een en doe stil een wens, onbereikbaar maar toch grijp ik naar die ene ster, stralend knipoogt ze naar mij en laat wat stof dwarrelen langs ijzige zinnen, letters ontdooien langzaam, ik puzzel wat en vorm zo maar wat kleine woordjes, ik voel dat een zachte…

Fluister zacht letters langs ooit gesproken zinnen, lees vragen in mijn ogen, rimpel de lach weer langs mijn verbeten mond raak mijn lippen even teder aan, teken dan een lijntje golvende liefde langs vochtige strepen verdriet, haal zwart uit mijn woorden schrijf wit tussen regels, waar een nieuw hoofdstuk de punten overslaat…

Zeg mij dat ik nooit zal sterven maar neem mij mee op vleugels van de wind, laat mij zweven vlak boven de golven, schenk mij het zout der aarde, laat mij aarden in Uw dal van tranen, omgeven door het licht aan Uw horizon en ik zal de nacht begroeten zonder duistere gedachten, de ochtend omhelzen met de warmte van het eerste licht ooit…

Houd mij heel even vast raak mijn verkilde huid, verjaag waarheid, neem mij mee naar het hoogste duin, waar passie aderen vindt in omwoelde grond, laat ons wij zijn, geef bloei aan het naderende voorjaar fluister liefde richting lente en geef ons die dagen waar licht alleen maar zon zal zijn, reik mij jouw hand…

Het touw gerafeld de tak is dik en sterk het mos zacht als jouw handen de dag zal het licht niet teruggeven oogluikend glanst zij schijnbaar tot aan de warme maaltijd, waar met mes en vork wordt gegeten ik doe de gordijnen maar dicht, het toetje is koud…

Licht, jouw maan lacht sterrewit, pure liefde vangt het zwartste zwart jouw laatste nacht Gekist, blank eiken leven in ringen sterk en krachtig jouw laatste reis Ooit, die foto ja, rode langstelige rozen bloeien langer dan jouw afscheid dag lieverd ...…

Woorden snijdt zij nu in tweëen stampt geen komma's meer in de zin zelfs punten krijgen de kans niet die smijt zij gewoon ergens middenin hele volzinnen bouwen obstakels cementdicht volgt er geen woord ieder gedicht is een illusie elke droom wordt toch vermoord niet de strofes zullen knellen noch de witregels daar tussenin nee totaal…

Zij begint de dag zonder vragen heel haar wezen straalt het uit zij is een vrouw zonder lagen koud en kil, geeft geen geluid Zij roept de morgen stil binnen verscheurt de afgelopen nacht zij houdt van hem, zonder beminnen krijt woordloos om stille kracht Zij zal de middag niet meer voelen zoekt voorbij de zon naar een regenboog zij ziet…

Zeg mij dat ik nooit zal sterven neem mij in jouw armen laat hoop geen laatste hoop, maar leven zijn sluit mijn ogen nog niet voor eeuwig laat mij even in de armen van de adem rusten, tot de glimlach mijn gezicht verlaat geef dan de fakkel door aan hen wie ik liefheb, sta hen bij voor de tijd die komen gaat, begeleid hen op de weg naar…

Het was die ene zin die mij een glimlach bracht, ik pakte haar in, en gaf het door aan jou, ja, ik geloof aan jou, maar jij zag het niet of wilde het niet zien, verscheurde het papier, gooide het met een achteloos gebaar naast je neer en terwijl jij wegliep, stapte je over haar heen, raakte de strik, die er vlakbij lag, oh ja de…

In mijn armen dansen de dagen ritmisch op gespeelde klanken, waar uren steeds sneller willen, schuifelen voeten naar de avond sierlijk bewegen zij en beroeren de snaren, licht geraakt draaien ze kleine pasjes, volgen slepend de tonen en zweven richting duister, waar zij verdwijnen voor een laatste wals, duizelig valt de nacht als een…

Het snerpt door mijn hoofd die weg, die kronkels, het zwaailicht blauw, dat krassende geluid, die scherven, overal is er misschien nog slipgevaar, gewoon een stranden, vlak voor het einde, een klein beetje tijdloos, geen vangrail, maar de invoegstrook zomaar een vraag, dat is toch niet teveel gevraagd, schenk dan verdomme dat laatste glas…

Cupido schiet raak kust de dag, omarmt de nacht schenkt jou deze roos…

Ja en dan is daar die weg, het loopt over in oud, jong en lach, net op het moment dat ik lijntjes in jouw gezicht tel, zucht de wind door wilde grijze haren, fluistert zacht dag tegen de nacht en rijdt met de wind mee naar het noorden…